Πληθυντική κεντρο-αριστερά

Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες δυο χρόνια από την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Ο Ανδρουλάκης παρέλαβε ένα κόμμα που οι δημοσκοπήσεις της εποχής το έφερναν σε ποσοστά πέριξ του 6%. Στις εθνικές εκλογές έφτασε στο 12% και σήμερα κινείται με προοπτική το 20%.

Το πολιτικό σκηνικό έχει αλλάξει άρδην, καθώς μετέ από σχεδόν 12 χρόνια το ΠΑΣΟΚ είναι δεύτερο κόμμα, το ΚΚΕ σε διψήφια ποσοστά και ο ΣΥΡΙΖΑ σε τέλμα. Με έναν αρχηγό, που οι περισσότεροι προεξοφλούν πως δεν θα βρίσκεται στη θέση του μετά τις ευρωεκλογές. «ΣΥΡΙΖΑ γιοκ», θα μπορούσε να αναφωνήσει κάποιος.

Στο κάδρο έχει προστεθεί ένα νέο φιλόδοξο κοινοβουλευτικό σχήμα, η «Νέα Αριστερά», που διαθέτει έντεκα βουλευτές. Στις ευρωεκλογές, δε, θα κατέβει το ΜέΡΑ25 συνεργαζόμενο με την ΛΑΕ-ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ενώ υπάρχει στο τραπέζι και το ενδεχόμενο δημιουργίας πράσινου σχήματος από τον ευρωβουλευτή Πέτρο Κόκκαλη.

Αυτός είναι τώρα ο χάρτης της κεντροαριστεράς και της αριστεράς. Ένας κατακερματισμένος χώρος, άρα εκ των πραγμάτων δύσκολα θα απειληθεί η κυριαρχία της ΝΔ.

Εκτός και αν δούμε υπερβατικές κινήσεις. Στην πολιτική ξέρουμε καλά πως ένα και ένα δεν κάνει δύο. Μπορεί να κάνει ένα, μπορεί όμως να κάνει και πέντε. Η δυναμική των γεγονότων της ένωσης δυνάμεων ποτέ δεν μπορεί να προεξοφληθεί. Ιδίως αν είναι ειλικρινείς οι προθέσεις και μεθοδικά τα βήματα.

Με βάση τις καταγεγραμμένες δυνάμεις, οι πόλοι στην πραγματικότητα είναι δύο. Ο ένας και αδιαμφισβήτητος είναι αυτός του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Με έναν ισχυροποιημένο αρχηγό, με ένα κόμμα σε σταθερά ανοδική πορεία και με ανανεωμένο στελεχικό δυναμικό, χωρίς βαρίδια και χωρίς τα φορτία του παρελθόντος. Στον έναν πόλο, λοιπόν, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.

Στον άλλο πόλο τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και περίπλοκα. Αφήνουμε στην άκρη το ΚΚΕ που αποτελεί μια αυτόνομη ισχυρή νησίδα της αριστεράς και δεν μπαίνει σε ευρύτερες συζητήσεις.

Υπάρχει πρωτίστως ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη.  Καλώς ή κακώς, με τον κ. Κασσελάκη και όλα όσα εκπροσωπεί δεν μπορεί να γίνει καμία συζήτηση.  Κυρίως γιατί απουσιάζει το στοιχείο της σοβαρότητας και κατ’ επέκταση της πολιτικότητας. Παραμένει ένα κόμμα, σε συνδυασμό με τον περίγυρο που το εκπροσωπεί, που δεν λέει να αφήσει πίσω του την τοξικότητα. Στην πραγματικότητα ο χρόνος για τον ΣΥΡΙΖΑ μετράει αντίστροφα. Το ομολογεί πρώτος από όλους ο Αλέξης Τσίπρας…

Στον αντίποδα κινείται το νέο σχήμα υπό τον κ. Χαρίτση. Τα περισσότερα από τα πρόσωπα που το συναπαρτίζουν κουβαλούν (και) τα στοιχεία των καλών παραδόσεων της ανανεωτικής αριστεράς. Έστω και αν είναι καθυστερημένη η αυτοκριτική τους για την ανοχή στον τοξικό λόγο, τις χυδαιότητες της προηγούμενης δεκαετίας και τον λαϊκισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στην πολιτική, όμως, τα πράγματα προχωρούν με μνήμη αλλά και με λήθη.

Τα περιθώρια συνεννόησης του κ. Ανδρουλάκη με τον κ. Χαρίτση πρέπει να αναζητηθούν. Δυο νέοι πολιτικοί, που δεν τους χωρίζουν μεγάλες διαφορές σε βασικά θέματα πολιτικής. Προφανώς έχουν τις αποκλίσεις τους, για αυτό άλλωστε είναι και σε διαφορετικά κόμματα. Υπάρχει, όμως, ο πυρήνας των πολιτικών. Και εδώ οι διαφορές μοιάζουν να μην είναι αγεφύρωτες. Δεν νομίζω ότι θα υπάρχει δυσκολία στο να συνεννοηθεί ο Νίκος Χριστοδουλάκης και ο Φίλιππος Σαχινίδης με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Σοσιαλδημοκράτες-αριστεροί οικονομολόγοι είναι και οι τρεις. Το ίδιο μπορεί να συμβεί από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα με την Έφη Αχτσιόγλου για τα εργασιακά, το κοινωνικό κράτος, τη δίκαιη ανάπτυξη κλπ. Οι αναφορές ενδεικτικές και συνάμα δηκτικές για τα περιθώρια κοινού βηματισμού. Το μπόλιασμα θα είναι χρήσιμο και για τους δυο χώρους. Το ΠΑΣΟΚ έχει ανάγκη από το ριζοσπαστισμό των ιδεών πχ σε θέματα δικαιωμάτων, την ανάπτυξη σχέσεων με το χώρο της διανόησης και των νέων ιδεολογικών ρευμάτων και η Νέα Αριστερά από την καλώς εννοούμενη κυβερνησιμότητα και εμπειρία του ΠΑΣΟΚ.

Σε πρώτη φάση αυτό μπορεί να γίνει σε κοινοβουλευτικό επίπεδο και μετά τις ευρωεκλογές, με πιο συντεταγμένο τρόπο. Η ώσμωση πρέπει να ξεκινήσει από τώρα, ιδίως από τη στιγμή που η «Νέα Αριστερά» θα πάει στις αρχές του έτους σε συνέδριο. Εκεί θα πρέπει να εκπροσωπηθεί το ΠΑΣΟΚ στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο και να εκφωνηθεί-με αντίκρισμα-η προοπτική της συνεργασίας.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στην πολιτική οι σχέσεις των προσώπων παίζουν καταλυτικό ρόλο. Από τη στιγμή που δεν είναι φορτισμένες μεταξύ των στελεχών των δυο κομμάτων τα πράγματα μπορεί να γίνουν ακόμα πιο εύκολα. Για αυτό και πρέπει να αναληφθούν οι σχετικές πρωτοβουλίες. Με κοινές εκδηλώσεις, συναντήσεις, επαφές, ακόμα και ταξίδια στις Βρυξέλλες και στα μεγάλα think tank του εξωτερικού.

Η σοσιαλδημοκρατία χωρίς την αριστερά χάνει την ψυχή της και η αριστερά χωρίς την σοσιαλδημοκρατία δεν είναι αποτελεσματική. Το παράδειγμα του κυβερνητικού σχηματισμού της Ισπανίας δείχνει το δρόμο.