Ο Ρωμανός και οι νόμοι

Τον Νίκο Ρωμανό τον γνωρίζουμε σιγά-σιγά. Εκείνο το φριχτό βράδυ του Δεκεμβρίου του ’08 ήταν «ο καλύτερος φίλος του δολοφονημένου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου». Λίγα χρόνια αργότερα, έγινε «ο καλύτερος φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ο οποίος, αν και αυτόπτης μάρτυρας στη δολοφονία, αρνείται να καταθέσει καθώς δεν αναγνωρίζει το αστικό δικαστήριο». Στις αρχές του 2013 μάθαμε το όνομά του και είδαμε το πρόσωπό του όταν συνελήφθη για ένοπλη ληστεία στο Βελβεντό της Κοζάνης. Το «είδαμε το πρόσωπό του» βέβαια είναι σχετικό. Στις φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στον Τύπο ο Ρωμανός είναι τουμπανιασμένος από τις μπούφλες που προέκυψαν από τον «υπερβάλλοντα ζήλο» των οργάνων της τάξης…

Έκτοτε, ο Ρωμανός απασχολούσε συχνά πυκνά τη δημοσιότητα με «πύρινες» επιστολές και τοποθετήσεις πιστές στις γενικότερες αρχές του αναρχισμού. Ώσπου, εδώ και κάτι λιγότερο από μήνα βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Την άνοιξη που μας πέρασε, ο Ρωμανός έδωσε Πανελλήνιες και κατόρθωσε να πετύχει την εισαγωγή του σε κάποιο ΤΕΙ. Ζήτησε εκπαιδευτική άδεια ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματα, αίτημα που ο εισαγγελέας απέρριψε, κι έτσι στις 10 Νοεμβρίου ξεκίνησε απεργία πείνας. Σήμερα, τρεις εβδομάδες μετά, νοσηλεύεται στο Γ. Γεννηματάς. Σύμφωνα τόσο με το δικηγόρο του όσο και τη γιατρό του η κατάστασή του είναι κρίσιμη με αποτέλεσμα να απειλείται ακόμα και η ζωή του.

Το γεγονός έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων οι οποίες κυμαίνονται από κυνικούς αφορισμούς του στιλ «Καλά να πάθει» έως λυρικές ψευτοαναρχικές αγιογραφίες για το «παιδί που θυσιάζεται για έναν καλύτερο κόσμο». Η πραγματικότητα πάντως είναι πως η πλειοψηφία της κοινής γνώμης στέκεται πλάι του.

Ας εξετάσουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Καταρχήν, είναι δίκαιο το αίτημα του Ρωμανού; Πιθανότατα όχι. Απ’ όπου και αν το πιάσεις.

O ίδιος ο Ρωμανός έχει επανειλημμένως δηλώσει πως δεν αναγνωρίζει τους νόμους του κράτους. Άρα το αίτημά του δεν έχει κανένα ηθικό υπόβαθρο. Ακόμα και αν κάποιος (ορθώς) υποστηρίξει πως το κράτος οφείλει να εφαρμόζει τον νόμο ασχέτως με το τι άποψη έχει για αυτόν ο οποιοσδήποτε, ο Ρωμανός έχει ξεκάθαρα παραδεχτεί στο σημείωμα που συνόδευσε το ξεκίνημα της απεργίας πείνας του πως η ενέργειά του αυτή αποτελεί συνειδητά «πολιτικό εκβιασμό».

Επίσης, διαβάζουμε σχεδόν παντού πως το κράτος δεν εφαρμόζει τους νόμους για να εκδικηθεί (sic) τον Ρωμανό. Μέγα λάθος. Ο νόμος εδώ και κάποιους μήνες έχει αλλάξει και ουσιαστικά δεν επιτρέπει τη χορήγηση αδειών σε άτομα που έχουν υποπέσει σε αδικήματα ανάλογα με αυτά του Ρωμανού. Φυσικά, ο νέος αυτός νόμος είναι απαράδεκτος, απάνθρωπος και γελοίος. Υπάρχει μόνο και μόνο επειδή λίγους μήνες πριν ο Χριστόδουλος Ξηρός εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την άδεια που πήρε κι έγινε μπουχός. Δηλαδή, επειδή το κράτος είναι ανίκανο να αποτρέψει την απόδραση ενός βαρυποινίτη, ουσιαστικά τιμωρεί κάποιες χιλιάδες κρατουμένων που βρίσκονται ακόμα στα κελιά… Ακόμα κι έτσι όμως, το διά ταύτα είναι πως ούτε νομικά στέκει το αίτημα του Ρωμανού. Άλλωστε, είναι γνωστό πως η χορήγηση άδειας βρίσκεται στην ευχέρεια του κάθε εισαγγελέα. Κι όταν ένας κρατούμενος είναι ύποπτος φυγής (όπως ο Ρωμανός), ύποπτος για να επαναλάβει τις πράξεις που τον οδήγησαν στη φυλακή (όπως ο Ρωμανός), δεν δηλώνει καμία μεταμέλεια για τις πράξεις του (όπως ο Ρωμανός) και έχει εκτίσει μόνο ένα ελάχιστο κομμάτι της ποινής του (όπως ο Ρωμανός), τότε μάλλον θα πρέπει να ξεχάσει κάθε μορφής άδεια προς το παρόν.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι πως πολύ σωστά η κυβέρνηση κρατάει σκληρή στάση και δεν υποχωρεί στα άδικα αιτήματα αλλά και τον εκβιασμό του Νίκου Ρωμανού. Σωστά;

Ε, λοιπόν όχι! Μερικές φορές η αλήθεια δεν κρύβεται πίσω από το «γράμμα του νόμου».

Πρώτα απ’όλα, πρέπει να εξετάσουμε ποιος ακριβώς είναι αυτός ο Νίκος Ρωμανός.

Μόλις δεκαπέντε ετών βλέπει τον κολλητό του να δολοφονείται από έναν αστυνομικό. Να εκτελείται εν ψυχρώ από το κράτος. Έτσι τουλάχιστον το βίωσε ο ίδιος και δύσκολα του ρίχνεις άδικο. Πριν δύο χρόνια, το ίδιο κράτος αφού τον συνέλαβε όχι απλώς τον ξυλοκόπησε άγρια αλλά έφτασε στο σημείο να τον διαπομπεύσει, να τον ταπεινώσει διανέμοντας την εξαθλιωμένη από τον ξυλοδαρμό εικόνα του. Το κράτος λοιπόν είναι βασικός υπεύθυνος για ό,τι έκανε μέχρι τώρα, αλλά και για ό,τι θα πράξει στο μέλλον ο Νίκος Ρωμανός. Και για αυτό οφείλει να τον προστατέψει με κάθε κόστος.

Ο Ρωμανός δεν είναι ο ήρωας που παρουσιάζουν κάποιοι όψιμοι «επαναστάτες» και κάποιες «αναρχικιές» θείτσες του καναπέ. Δεν είναι «ένας ιδεολόγος που μάχεται για όλους εμάς». Κατά πάσα πιθανότητα μας έχει γραμμένους «όλους εμάς» και πολύ καλά κάνει. Ο Νίκος Ρωμανός είναι ένα παιδί που έζησε ένα φριχτό γεγονός και εν συνεχεία, όντας εξαιρετικά ευάλωτος ψυχικά, υπέστη μια αλύπητη πλύση εγκεφάλου από τους ινστρούχτορες της πιο ακραίας μορφής του αντιεξουσιαστικού χώρου. Άτομα που τον θεωρούν αναλώσιμο εξακολουθούν να τον καθοδηγούν ακόμη και σήμερα που βρίσκεται πίσω από τα σίδερα της φυλακής και ένα βήμα από τον τάφο. Είναι ένα θύμα, όχι με την έννοια του loser αλλά με αυτή της ατυχίας του να βρίσκεται συνεχώς στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή, πλαισιωμένος από τους λάθος ανθρώπους. Τυχαίνει να γνωρίζω την οικογένειά του και ξέρω πως πρόκειται για ένα άτομο ευφυέστατο με πολύ ισχυρή προσωπικότητα. Σε τέτοιες καταστάσεις όμως αυτές οι δύο αρετές γυρνούν μπούμερανγκ και οδηγούν τον άνθρωπο στην αυτοκαταστροφή. Θεωρώ λοιπόν πως ο Ρωμανός δεν θα σταματήσει, θα το τραβήξει ως το απόλυτο τέλος ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο αυτοσυντήρησης. Το κράτος οφείλει να τον προστατεύσει. Να βρει μια λύση για να ικανοποιήσει τα αιτήματά του. Στην χειρότερη, ας κάνει πίσω. Το λιγότερο είναι οι καταστροφές και τα επεισόδια που θα ακολουθήσουν τον χαμό του. Το σημαντικότερο είναι πως το κράτος έχει χρέος να σώσει τη ζωή του Ρωμανού. Να σώσει μια ζωή που το ίδιο κατέστρεψε.

Υ.Γ. Αντίθετα, το αίτημα του Ηρακλή Κωστάρη ήταν 100 % δίκαιο. Ο άνθρωπος αυτός έκανε κανονικά χρήση της άδειάς του και παρακολουθούσε τα μαθήματά του χωρίς ποτέ να δώσει αφορμές. Κι επειδή ο Χριστόδουλας την έκανε του απαγόρευσαν να ξαναβγεί από τη φυλακή. Ο Κωστάρης έκανε ένα μήνα απεργία πείνας όταν όμως κινδύνευσε η ζωή του και είδε πως (εκτός από λίγους πιστούς συντρόφους του) ουδείς ασχολήθηκε και επέστρεψε απογοητευμένος στο κελί του. Στην Ελλάδα της νεολαγνείας δεν υπάρχει χώρος για ένα μεσόκοπο. Το αν έχει δίκιο ή όχι μας είναι παγερά αδιάφορο.