Οι εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ και τα ζητήματα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η νέα ηγεσία του κόμματος.
Οι εκλογές για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτούν τη δεύτερη φάση της πολιτικής αποδρομής της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» μετά τη διπλή στρατηγική εκλογική της ήττα. Η φάση δεν προμηνύεται να είναι η τελευταία αφού ο νικητής ή η νικήτρια της εκλογικής διαδικασίας θα έχει να αντιμετωπίσει δύο θεμελιώδη για την ύπαρξη μιας ενιαίας πολιτικής παράταξης ζητήματα: τη διαμόρφωση της (νέας;) στρατηγικής που θα ακολουθήσει μετά την συντριπτική αποδοκιμασία από το εκλογικό σώμα της στρατηγικής του Αλέξη Τσίπρα και την διασφάλιση της ενότητας των -όχι και τόσο συγγενών- διαφορετικών αντιλήψεων παλιών και νέων τάσεων.
Θα περίμενε κανείς ότι τα δύο αυτά ζητήματα θα βρισκόντουσαν στο επίκεντρο της εσωκομματικής αντιπαράθεσης ενός κόμματος που αναζητεί να εκπέμψει ένα νέο πολιτικό μήνυμα προς την κοινωνία. Δεν έγινε έτσι. Οι διεκδικητές της ηγεσίας προτίμησαν να ανταλλάξουν διαξιφισμούς με προσωπικές αιχμές και υπονοούμενα, παραπέμποντας τις πολιτικές αποφάσεις στο συνέδριο που θα ακολουθήσει. Απέφυγαν επιμελώς την πολιτική αντιπαράθεση -ακόμα και με τη μορφή ενός ντιμπέιτ- πέραν των γενικών διακηρύξεων περί ανασυγκρότησης και «νέου ξεκινήματος», λες και η επίτευξη των στόχων αυτών είναι ανεξάρτητη από τις πολιτικές θέσεις και τη στρατηγική κατεύθυνση της νέας ηγεσίας.
Αποτέλεσμα της συνειδητής αυτής επιλογής ήταν να επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά η συζήτηση στα προσόντα των υποψηφίων. Γι’ αυτό άλλωστε και το περιορισμένο ενδιαφέρον των μελών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της κοινωνίας αναζωπυρώθηκε με την δυναμική εμφάνιση στο προσκήνιο του Στέφανου Κασσελάκη που παρουσιάστηκε ως «ο μόνος ικανός να νικήσει τον Μητσοτάκη». Ο νέος πήχης προσδοκιών που έθεσε ο φέρελπις υποψήφιος ανάγκασε κάποιους συνυποψηφίους του να δηλώσουν και οι ίδιοι πανέτοιμοι να νικήσουν τον σημερινό πρωθυπουργό. Οι δημοσκοπήσεις, με όση αξιοπιστία διαθέτουν σε τέτοιες περιπτώσεις, δείχνουν ότι η υποψηφιότητα Κασσελάκη κάθε άλλο παρά γραφική είναι και πάντως πολύ λιγότερο από κάποιες άλλες.
Η διαφαινόμενη επιρροή της υποψηφιότητας Κασσελάκη στο εκλογικό κοινό του ΣΥΡΙΖΑ κινητοποίησε τα αντανακλαστικά μερίδας, ιστορικών κυρίως, στελεχών της Αριστεράς που έσπευσαν να κατακεραυνώσουν ιδεολογικά των «αυτοδημιούργητο» υποψήφιο ζητώντας από τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος που δήλωσαν την υποστήριξή τους προς αυτόν να «σοβαρευτούν». Άλλοι ζήτησαν ακόμα και συγγνώμη για την προεκλογική καμπάνια του συνυποψηφίου τους ενώ άλλοι είδαν στη νέα υποψηφιότητα την «προσπάθεια της πλουτοκρατίας να ελέγξει τον ΣΥΡΙΖΑ». Επιστρατεύτηκαν, μετά από καιρό, οι ξεχασμένες ιδεολογικές αρχές της Αριστεράς προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες των «ιδιοκτητών» τους.
Η πολιτική υποκρισία πρόβαλε σε όλο της το μεγαλείο. Να μην είχαν προσέξει όλα αυτά τα στελέχη ότι ο Κασσελάκης συμμετείχε, ως εκπρόσωπος του απόδημου ελληνισμού, στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του κόμματός τους; Ή μήπως η συμμετοχή στα ψηφοδέλτια δεν έχουν καμιά σημασία όσο κάποιοι βάζουν πλάτη χωρίς να διεκδικούν κάποιο πόστο; Να μην έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο ναύαρχος Αποστολάκης που συνόδευσε τον Κασελάκη στο ρεπορτάζ του στη Μακρόνησο είναι ένας από τους μισούς βουλευτές που τους απέμειναν; Κι από την άλλη, η επίσκεψη στη Μακρόνησο τους ενόχλησε και όχι ότι έχουν φτιάξει ένα κόμμα στο οποίο η υποψηφιότητα Κασσελάκη είναι από τις επικρατέστερες;
Όσο εξακολουθούν κάποιοι να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν την ουσία του προβλήματος, τόσο πιο αδιέξοδη θα γίνεται η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Και η ουσία είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δημιούργησε συνειδητά και συστηματικά έναν απολίτικο σχηματισμό -«αριστερό», «κεντροαριστερό», σοσιαλδημοκρατικό», ακόμα και «κεντρώο» αν χρειαζόταν- που χρησιμοποίησε ως όχημά του για την εξουσία. Η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ -οι οποίοι ταυτίστηκαν στην πορεία με τον ΣΥΡΙΖΑ- και ο συναγελασμός με τον Πολάκη και τους άλλους ακραίους λαϊκιστές έβαλαν τη σφραγίδα τους στη δημιουργία ενός απολίτικου μορφώματος. Ας μην ξεχνάμε την απέλπιδα προσπάθεια του Τσίπρα να απαλλαγεί προεκλογικά από τον Πολάκη, προσπάθεια που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει πανικόβλητος, κι ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Πολάκης εξακολουθεί να καθορίζει τις τύχες του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγοντας τον Κασσελάκη ως τον εκλεκτό του υποψήφιο ενώ ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποσυρθεί ηττημένος από τον δικό του Φρανκεστάιν.
Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της εσωκομματικής διαδικασίας στον ΣΥΡΙΖΑ η κατηφορική του πορεία είναι αδύνατον να ανακοπεί από τη στιγμή που όλοι οι υποψήφιοι για την αρχηγία ομνύουν πίστη στον παραιτηθέντα ηγέτη χωρίς να τολμούν να αμφισβητήσουν μια πολιτική στη συνέχιση της οποίας έχουν ήδη δεσμευτεί με επουσιώδεις διαφοροποιήσεις. Ακόμα και μια πιθανή διάσπαση την οποία ορισμένα πρωτοκλασάτα στελέχη έχουν ήδη προεξοφλήσει, δεν θα γίνει παρά για λόγους ανταγωνισμού προσωπικών φιλοδοξιών και όχι για λόγους αντιπαρατιθέμενων πολιτικών απόψεων και σχεδιασμών. Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό σε ένα κόμμα με απολίτικη ουσιαστικά διαπαιδαγώγηση. «Όποιος κατουράει στη θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι» όπως λέει σοφά η λαϊκή ρήση.
20°
