Πες μου, είσαι έτοιμος; 29 Ιουλίου, έχεις ακόμα μια μέρα, αποφάσισες τι θα κάνεις; Πού θα πας;
Μάζεψε τα πράγματά σου. Πάρε το αγαπημένο σου παλιό μαγιό. Κάνε ό,τι κάνεις πάντα. Οι εποχές είναι οι πιο πιστοί μας σύντροφοι, οι πιο σταθεροί φίλοι.
Φοβάσαι φέτος να φύγεις; Φοβάσαι ότι το μυαλό σου θα μείνει εδώ; Δεν ξέρεις τι θα βρεις πίσω σου όταν γυρίσεις;
Ρωτάς γιατί τα πράγματα δεν μπορούν να ξαναγίνουν όπως πριν; Δεν υπάρχει απάντηση, τα πράγματα ποτέ δεν ξαναγίνονται όπως πριν.
Κλείσε τα πατζούρια. Κατέβασε το γενικό. Άνοιξε το ψυγείο. Τώρα είναι η ώρα να κάνεις εκείνη την απόψυξη που χρειαζόσουνα πάντα.
Ακουμπάς τον πάγο μέχρι να νιώσεις τα χέρια σου να καίγονται. Δεν χρειάζεται ο πόνος για να νιώσεις ότι είσαι ζωντανός.
Φοβάσαι ότι όλα γύρω σου αλλάζουν, φοβάσαι ότι πρέπει ν’ αλλάξεις κι εσύ; Μόνο όσοι αλλάζουν συνεχώς μένουν ίδιοι.
Έκανες μια ευχή γι’ αυτό το καλοκαίρι; Πρόσεχε τι εύχεσαι. Να είσαι επιφυλακτικός με τα πράγματα που τραβούν αμέσως την προσοχή σου. Μερικές φορές δεν λάμπουν, γυαλίζουν.
Πες μου, υπάρχει κάτι που σε κάνει ευτυχισμένο;
Προσπαθείς να θυμηθείς πώς ήταν να νιώθει κανείς ευτυχισμένος;
Προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις να μην είσαι πια θλιμμένος;
Πες μου, μερικές φορές ένας απρόσωπος ξένος είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορείς να μιλήσεις.
Υπάρχει ένα στήριγμα για να πιαστείς;
Υπάρχει κάποιος ν’ ακουμπήσεις πάνω του;
Νιώθεις ότι καμιά φορά σε τραβάει το σκοτάδι;
Φοβάσαι τι θα σκεφτούν; Μήπως σε δουν να κλάψεις; Σε νοιάζει αν μοιάζεις αδύναμη, τα μάτια βουρκωμένα, μαύρες γραμμές, δάκρυα και μακιγιάζ σε πρησμένο πρόσωπο;
Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από την τελειότητα.
Τι θες να κάνεις τώρα;
Τι είσαι διατεθειμένος να δεις; Να αισθανθείς; Πώς μπορείς να μάθεις τον κόσμο που ζεις, που αγαπάς;
Ξέχασες το πρόσωπό της; Πρέπει να μάθεις να ζεις μ’ ό,τι θυμάσαι.
Θα σου περάσει. Όλα περνούν. Κι ίσως αυτή η γνώση είναι αυτό που πονάει περισσότερο.
Πώς θυμόμαστε να θυμόμαστε;
Να γράφεις είναι ένας τρόπος να θυμάσαι.
Κλείσε τα μάτια. Τι κάνεις εδώ; Τι περιμένεις απ’ αυτό το καλοκαίρι; Τα καλοκαίρια οι άνθρωποι χωρίζουν.
Ιδρωμένος και τρέμεις. Φταίει η ζέστη ή δεν είσαι έτοιμος ν’ αντιμετωπίσεις τον τρόμο της αγάπης;
Κλειδιά. Πάρε ένα δεύτερο ζευγάρι μαύρα γυαλιά. Βιβλία. Φτιάξε το CD γι’ αυτόν τον Αύγουστο. Τι θέλεις ν’ ακούσεις; Ποια φωνή θέλεις να σε ξυπνάει;
Έχεις αποκτήσει τη συνήθεια να διαβάζεις την ώρα του φαγητού; Πόσο καιρό ζεις μόνος;
Νομίζεις ότι οι άνθρωποι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία; Πάντα οι άνθρωποι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία.
Αν μπορούσες να επιστρέψεις στο παρελθόν, θα το άλλαζες;
Το ξέρεις ότι θα σου κοστίσει;
Νομίζεις ότι θα υπάρχει πάντα καιρός, πάντα έτσι δε νομίζουμε;
Θα μου κοστίσει τι;
Πότε πρέπει να ανησυχεί κανείς περισσότερο; Όταν ο καιρός φεύγει χωρίς να το καταλαβαίνεις ή όταν οι μέρες δεν περνάνε με τίποτα;
Μερικές φορές δεν υπάρχει χρόνος για να αποφασίσεις ποια είναι η καλύτερη απάντηση. Μερικές φορές μπορείς να δώσεις μόνο την αληθινή απάντηση.
Μερικές φορές είναι καλύτερη η σιωπή.
Όταν κάποια σου λέει, οτιδήποτε μπορώ να κάνω για σένα. Οτιδήποτε. Φώναξέ με και θα έρθω. Ζήτα μου και θα το κάνω. Χωρίς να το θέλει σε αφοπλίζει. Όταν κάποιος σου προσφέρει μια λευκή επιταγή, ποτέ δεν μπορείς να την εξαργυρώσεις.
Ακόμα κι αν θες.
Τα συναισθήματα. Τι είναι; Γιατί τσακώνεσαι μ’ αυτούς που αγαπάς;
Κι εγώ τι θ’ απογίνω;
Πού θες να πας; Μερικές φορές δεν πας κάπου, αλλά φεύγεις από κάπου. Μερικές φορές νομίζεις ότι να σηκώνεσαι να φύγεις, να τα παρατάς, είναι αυτό που αποκαλείται λύση. Δεν είναι.
Αναζητάς κάτι ή τρέχεις να ξεφύγεις από κάτι;
Τι βλέπεις εσύ που δεν βλέπουν οι άλλοι;
Υπάρχει μυστικό άραγε ή όλα θα τελειώσουν έτσι;
Όταν στριμώχνονται, άλλα ψάρια πηδάνε έξω και άλλα πιάνονται. Ακόμα κι αν νιώθεις μόνο κούραση, ακόμη κι αν αυτός ο χειμώνας σε τρόμαξε, σε εξάντλησε, εσύ δεν θα μείνεις στην απόχη. Φύγε. Αυτός ο Αύγουστος είναι δικός σου. Η ζωή περνάει πιο γρήγορα από καλοκαιρινές διακοπές. Τίποτα δεν πρέπει να χάσεις.
Δεν θέλεις να παίξεις ακόμα σ’ αυτό το έργο;
Κλείσε τα φώτα. Εισιτήρια, κλειδιά, βαλίτσα. Ένα σκονισμένο αυτοκίνητο. Χάρτες. 30 μέρες. Κάπου θα συναντηθούμε.
Δεν είμαστε άγνωστοι για τους εαυτούς μας. Προσπαθούμε να γίνουμε.
Φωτό: BENOIT PARE, “Grandma”, ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ «SUMMERTIME», ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ FINE ARTS, MYKONOS
12°
