Την Τετάρτη το βράδυ τα γραφεία της Athens Voice κάηκαν. Δεν ήταν βραχυκύκλωμα, όπως θεωρήθηκε αρχικά, αλλά ενέργεια συνειδητή. Την ευθύνη για την «εμπρηστική παρέμβαση» ανέλαβε η «Αναρχική Ομάδα Aντικαπιταλιστικής Δράσης».
Ο λόγος που αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω τις λίγες γραμμές που ακολουθούν δεν είναι η «νομιμοφροσύνη» ούτε η διάθεση μιας τυπικής πομπώδους καταδίκης· ούτε, τέλος, κάποια γνωριμία ή συμπάθεια για τους εκδότες και διευθυντές της Αthens Voice (δεν τους γνωρίζω, ούτε και πολυθέλω, εδώ που τα λέμε). Ο λόγος είναι η βαθιά –υπαρξιακή πολιτικά, θα έλεγα–, πεποίθησή μου ότι όσοι ανήκουμε στον χώρο της Αριστεράς δεν μπορούμε να παρατηρούμε απαθείς ή να μασάμε τα λόγια μας για μια τέτοια ενέργεια. Η «παρέμβαση» αυτή μας είναι απολύτως απεχθής και εχθρική: πλήττει ευθέως την ελευθερία της έκφρασης, και μάλιστα με τρόπο όχι συμβολικό, αλλά εντελώς πραγματικό. Είναι πράξη βαρβαρότητας, αντίθετη στις αξίες μας.
Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ. Γιατί βρίσκω αχρείαστο (ή, μάλλον, βλαπτικό, γιατί συσκοτίζει την ουσία της υπόθεσης) να συζητήσουμε αν είναι καλή, κακή, κάκιστη ή παγκάκιστη η Αthens Voice, καθώς και τις διαφωνίες μας με αυτή. Δεν έχουν καμιά δουλειά να γίνουν τώρα αυτές οι συζητήσεις, και ειδικά σε συνάρτηση με τον εμπρησμό. Ούτε χρειάζεται να επαναλάβουμε τελετουργικά, για πολλοστή φορά, ότι τέτοιες ενέργειες εξυπηρετούν «εξ αντικειμένου» το κράτος, βλάπτουν το κίνημα κλπ. κλπ. Όχι γιατί αυτή η προσέγγιση στερείται βάσεως (προσωπικά, βέβαια, τη βρίσκω πολύ φτωχή πολιτικά), αλλά επειδή δεν είναι αυτός ο πρωταρχικός λόγος της αντίδρασής μας στον εμπρησμό: η στάση μας είναι αυτοτελής, και όχι συνάρτηση και στάθμιση των όποιων συνεπειών της. Το κάψιμο των γραφείων μιας εφημερίδας (όσο αντίπαλη κι αν τη θεωρούμε, όσο κι αν μας εξοργίζουν λ.χ. τα editorial της) είναι πράξη αντίθετη στον πυρήνα των αξιών μας. Το ότι τα κινήματα αντίστασης υφίστανται πολλά (διώξεις, τρομοκράτηση, αποκλεισμό, συκοφάντηση) είναι ένας ακόμα λόγος που τον αντίπαλο δεν τον αντιμετωπίζουν με τέτοια μέσα, με «μικρές εμπρηστικές παρεμβάσεις» και τρομοκράτηση. Για να διαφωνείς με κάτι, αυτό πρέπει να συνεχίσει υπάρχει.
Αν θέλω να επιμείνω σε κάτι, είναι ότι η λογική των «συνεπαγωγών» (αντιγράφω από την προκήρυξη: «σκουπίδια σαν τα εναλλακτικά free press, όπως η Athens Voice, κατασκευάζουν μια απολίτικη μάζα πειθήνιων κανίβαλων», «η Athens Voice συμμετέχει στην καθεστωτική προπαγάνδα για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, για την επιβολή νυχτερινής εργασίας στα εμπορικά καταστήματα, γενικότερα για την αγιοποίηση της ελεύθερης αγοράς που εξοντώνει τους εκμεταλλευόμενους») οδηγεί στην παραφροσύνη: Όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο και κάποια εξουσία μπορεί να θεωρηθούν, με πράξεις ή παραλείψεις τους, ένοχοι για εγκλήματα, πραγματικά ή δυνητικά — και άρα άξιοι του πυρσού του κάθε αυτόκλητου τιμωρού. Δεν έχει τέλος μια τέτοια τρομακτική αλυσίδα συνεπαγωγών και ηθικής ευθύνης, όπου ο καθένας αναγορεύει ενόχους όποιους θέλει, αναλαμβάνοντας τιμωρητική δράση. Είναι βαριά η λέξη παραφροσύνη, αλλά σκέφτομαι ότι προχθές κάποιοι (και δεν ήταν χρυσαυγίτες) ρίξαν μπουνιές όχι σε κάποιον «καθεστωτικό» ή «εξωνημένο» αλλά σε ένα παράδειγμα αγωνιστή και αριστερού δικηγόρου: στον Γιάννη Ραχιώτη. Τι να λέμε τώρα, για όλα μπορεί να ανακαλυφθεί ένα κάποιο «σκεπτικό» ενοχοποίησης.
Θα κλείσω λοιπόν όπως ξεκίνησα: ο εμπρησμός της Αthens Voice πλήττει (εκτός από την ίδια, φυσικά) τις αξίες της Αριστεράς, της δημοκρατίας, της κοινωνίας που θέλουμε. Και γι’ αυτό μας αφορά άμεσα.
14°
