Εκλογές 2023 - Άμεση Ανάλυση - Τα πρώτα πολιτικά μηνύματα από την κάλπη της 25ης Ιουνίου και η επόμενη μέρα.
Η χθεσινή ήταν μια καλή ημέρα για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα. Κανείς βέβαια μπορεί να δει τα αποτελέσματα όπως θέλει, με όποια κομματικά ή ιδεολογικά γυαλιά επιλέξει, και να κάνει τη δική του ανάλυση. Η παρούσα απόπειρα δεν θα εξαιρεθεί από τον κανόνα. Επίσης, κανείς —ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή του, τις αντοχές του, την όρεξή του για δράμα, την αντιπολιτευτική του ή μη διάθεση κ.τ.π.— μπορεί να βλέπει τα γεγονότα και αντεστραμμένα. Ή απλώς να επιμένει σε όσα θα του μαυρίσουν την ψυχή. («Οι Σπαρτιάτες! Η Νίκη! Η Ζωή! Ο Βελόπουλος!») Εμείς δεν θα το κάνουμε. Και όχι μόνο επειδή έτυχε να ξανάχε η Ελλάδα ναζιστές στη Βουλή, ή επειδή η μίρλα δεν στάθηκε ποτέ σύμμαχος κανενός, αλλά επειδή επιμένουμε πάντα να βλέπουμε τα καλά.
Και τα καλά είναι πολλά. Μία ισχυρή, δημοκρατική, προοδευτική κυβέρνηση ήταν το μόνο που ήθελε ο τόπος αυτή τη στιγμή (βασικά, και κάθε άλλη στιγμή), και την έχει. Έναν πρωθυπουργό της σκευής του Μητσοτάκη, που να τον σέβονται παντού στο εξωτερικό, επίσης. Αυτά όλα φάνηκαν την τετραετία που μας πέρασε, και θα φανούν ακόμη περισσότερο και αυτήν που ξεκινά τώρα. Και τι τετραετία ήταν αυτή που έφυγε, με την πανδημία και το θανατικό από τη μια, και τον επεκτατικό πόλεμο της Ρωσίας στην Ευρώπη απ’ την άλλη. Εάν δεν υπήρχαν αυτοί οι δύο παράγοντες που γονάτισαν την Ευρώπη, η Ελλάδα θα είχε καταφέρει ακόμη περισσότερα. «Ναι, αλλά αν η γιαγιά μου» κλπ. Ναι, ναι, σωστά. Η γιαγιά σου. Αλλά αν στη θέση αυτής της κυβέρνησης είχαμε μία κυβέρνηση λαϊκιστών; Θα πούμε πάλι για τη γιαγιά και τα καρούλια; Ή θα σκεφτούμε πόσο ωραία θα περνούσαμε σαν τη Λευκορωσία του Νότου;
Τώρα, τι θέλω από την επόμενη ημέρα; Γιατί αυτή είναι η βασική ερώτηση, φρονώ. Βασικά, ησυχία και ηρεμία θέλω. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο, που δεν αναπληρώνεται. (Και δεν εννοώ μόνο το διάστημα ανάμεσα στις δύο εκλογές). Ησυχία και ηρεμία για να συνεχίσουμε προς τα μπροστά. Θέλω μεγάλη συμμετοχή γυναικών στην κυβέρνηση. Θέλω αξιολόγηση του κυβερνητικού έργου ανά εβδομάδα, για να μην πω ανά ημέρα και φανώ υπερβολικός. Θέλω αξιολόγηση γενικά. Δεν θέλω παγκόσμια ειρήνη, αλλά θέλω μία ακόμη πιο ισχυρή οικονομία με πολύ μεγαλύτερες προοπτικές. Θέλω περισσότερες δουλειές, καλύτερα αμειβόμενες. Θέλω μεγαλύτερους μισθούς. Περισσότερες εξαγωγές. Θηριώδεις ξένες επενδύσεις. Απόλυτη ψηφιοποίηση του κράτους στον δρόμο που χάραξε ο Πιερρακάκης. (Ο… Εσθονός δήμαρχος Τρικκαίων που ακούγεται είναι ο καλύτερος αντικαταστάτης του στο υπουργείο). Θέλω σοβαρές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση που θα μελετηθούν καλά και θα μείνουν «για πάντα». Θέλω ενσωμάτωση των πολλών χιλιάδων μεταναστών που χρειάζεται η Ελλάδα για να σταθεί στα πόδια της, και ανθρώπινη διαβίωση για όλους τους υπόλοιπους. Απαιτώ άμεση εξίσωση των δικαιωμάτων των LGBTIQA+ ατόμων με των υπολοίπων. Ονειρεύομαι απόλυτη απεξάρτηση από τους υδρογονάνθρακες, και μια ενεργειακά καταπράσινη Ελλάδα, χθες. Για την άμυνα, την υγεία, την ασφάλεια και όλα τα υπόλοιπα, θέλω τα προφανή. Α, και ένα νέο, δυναμικό Εθνικό Κέντρο Βιβλίου.
Αλλά αυτό που θέλω κυρίως είναι να δω την Ελλάδα να παίζει διεθνή ρόλο. Σε τι; Σε κάτι, δεν με νοιάζει πού. Να πρωτοστατήσει σε κάτι. Να πάρουμε τ’ απάνω μας. Να ανεβεί το ηθικό μας. Να κοκορευτούμε για κάτι. Αυτό θέλω.
Και θέλω να δω τον Πρωθυπουργό μας στο Κίεβο. Να είναι εκεί το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό. Το απέφυγε μέχρι τώρα, και όλοι ξέρουμε γιατί, αλλά τώρα ήρθε η ώρα.
Γιατί, ναι: είμαστε η #1 ρωσόφιλη χώρα της Ευρώπης: κάπου 47,5% ρωσοφιλία συνολικά (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Σπαρτιάτες, Ελληνική Λύση, Νίκη, Πλεύση Ελευθερίας: κι αυτά είναι μόνο τα εκλεγμένα κόμματα), από τους «είμαι με τον άνθρωπο» και τους «να κάνουμε συναυλία για την ειρήνη των λαών και να στείλουμε σταφίδες» μέχρι τους ακραιφνείς πουτινολάγνους που χρειάζονται αγωγή και τη στοργή μας. Πρόβλημα; Προφανώς. Ηθικό και αισθητικό πρωτίστως, αλλά και ΑΠ’ ΟΛΑ. Πρόβλημα μέγα, ογκώδες. Αλλά, από την άλλη, τι να κάνουμε; Μια ζωή είμαστε τελευταίοι σε όλους τους δείκτες του Ευρωβαρόμετρου, δεν θα διαφέραμε ξαφνικά εδώ πέρα. Θα ήταν παράλογο.
Αν χαίρομαι για τη συντριβή τού ΣΥΡΙΖΑ; Δεν χαίρομαι με καμία συντριβή κανενός δημοκρατικού κόμματος, κι ας είναι η ήττα του λαϊκισμού, του αυταρχισμού και της συντήρησης πηγή χαράς εξ ορισμού. Είναι μάλιστα και ευκαιρία για αλλαγές στο κόμμα, αν τις αποφασίσουν. Ίσως να είναι για καλό αυτές οι αλλαγές. Ίσως και όχι. Ποιος ξέρει. (Δεν μας πέφτει και λόγος). Πάντως, κάποιοι έμαθαν —ίσως— πως ο κόσμος έχει σιχαθεί τη ρητορική του μίσους και τις λαϊκίστικες κορόνες που δεν κοστίζουν τίποτε.
Όλος ο κόσμος; Όχι. Το σύνολο των ψηφοφόρων που τα αγαπούν κάτι τέτοια, ή που είναι αλλού ’ντ’ αλλού, ή που έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους από το καλό των πολλών, ή που τους νοιάζει πρωτίστως η ιδεολογία τους, ή που είναι για τα λουριά — όλοι αυτοί συγκροτούν ένα μεγάλο ποτάμι φτιαγμένο από κροκάλες που κατρακυλούν με θόρυβο. Αλλά τουλάχιστον η κυβέρνηση δεν είναι. Ούτε το ανανεωμένο ΠΑΣΟΚ είναι. Κι αυτοί οι δυο μαζί αθροίζουν αυτό το μεγάλο 52,5%.
Κι αυτό είναι σημαντικό.
Όμως πιο σημαντική από καθετί είναι η ζωή μας, και ο Άλλος. Ας τα φροντίσουμε αυτά τα δυο. Όλα καλά θα πάνε.
8°
