Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τη συζήτηση για την Υγεία και τη στάση κυβέρνησης, αντιπολίτευσης και συνδικαλιστών.
Με αφορμή τα νέα περιστατικά με τα ασθενοφόρα που δεν υπήρχαν ή υπήρχαν αλλά δεν έκαναν τη δουλειά για την οποία υπήρχαν η αντιπολίτευση απαίτησε προσλήψεις, οι συνδικαλιστές ζήτησαν προσλήψεις και η κυβέρνηση υπεραμύνθηκε του έργου της στην Υγεία παρουσιάζοντας προσλήψεις. Οι προσλήψεις μοιάζουν να είναι και η λύση κάθε προβλήματος στον δημόσιο τομέα και η απόδειξη σοβαρού κυβερνητικού έργου. Αντιπολίτευση, συνδικαλιστές και κυβέρνηση μοιάζουν να συμφωνούν αφού όλοι βολεύονται από τις προσλήψεις σε αντίθεση με την «με ακρίβεια κοστολόγηση των υπηρεσιών», την «αξιολόγηση των εργαζομένων», την «οργάνωση» και άλλες λέξεις που προκαλούν ανησυχία σε όλους τους εμπλεκόμενους αφού για όλους σημαίνουν ξεβόλεμα και περισσότερη δουλειά. Ενώ με τις «προσλήψεις» καθαρίζεις. Παριστάνεις ότι ζητάς ή ότι εφαρμόζεις κοινωνική πολιτική ασχέτως αν στην πραγματικότητα η πολιτική σου βασίζεται στην αντικοινωνική και κοστοβόρα ιδέα ότι 10 μη αξιολογημένοι άνθρωποι σε μια κακά οργανωμένη υπηρεσία θα δουλέψουν πολύ καλύτερα από 5 μη αξιολογημένους ανθρώπους σε μια κακά οργανωμένη υπηρεσία την ώρα που αξιολόγηση και οργάνωση μπορεί να καταστήσουν αρκετούς τους 5 ή να δείξουν ότι χρειάζονται 6.
Μαζί με τους πολιτικούς της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και τους συνδικαλιστές και οι δημοσιογράφοι. Βολεμένοι κι αυτοί από τα ανακουφιστικά κλισέ, κουνάνε το δάχτυλο ρωτώντας «γιατί δεν κάνετε προσλήψεις» αιωνίως χουβαρντάδες όπως και οι συνομιλητές τους με το καλύτερο τρόπο που μπορεί κανείς να είναι χουβαρντάς: το κοινό ταμείο.
Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν χρειάζονται προσλήψεις στην Υγεία. Λέω ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε τι χρειάζεται και πού σε ένα σύστημα που δεν έχει σοβαρή οργάνωση, κοστολόγηση υπηρεσιών και αξιολόγηση προσωπικού.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα ασθενοφόρα στην Κω. Για να πούμε το οτιδήποτε για τον αριθμό τους πρέπει να ξέρουμε πόσο κοστίζει η λειτουργία ενός ασθενοφόρου στην Κω. Δηλαδή το πόσο που δαπανάται για τους μισθούς των πληρωμάτων και τη συντήρηση του. Αφού το μάθουμε αυτό θα πρέπει να δούμε μήπως είναι πιο συμφέρον (για όλους, μια και μιλάμε για το κοινό μας ταμείο) να αγοραστεί η ίδια υπηρεσία από έναν ιδιώτη. Αν το κόστος είναι x και ο ιδιώτης προσφέρει την ίδια υπηρεσία με κόστος x-y τότε θα πρέπει να προτιμηθεί ο ιδιώτης. Αν την προσφέρει με x+y τότε την υπηρεσία θα πρέπει να την προσφέρει το δημόσιο. Κι επειδή μας ενδιαφέρει και η ποιότητα της υπηρεσίας θα πρέπει αν βρούμε έναν τρόπο να αξιολογήσουμε αυτούς που θα πληρώσουμε για να την παρέχουν είτε είναι ιδιωτική εταιρεία είτε εργαζόμενοι (που κι αυτοί ιδιώτες είναι αφού δεν υπάρχουν δημόσιοι άνθρωποι).
Ακριβής κοστολόγηση υπηρεσιών, αξιολόγηση του προσωπικού, απογραφή των αναλώσιμων και αυστηρή καταγραφή της χρήσης τους, οργάνωση που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών και τις δυνατότητες του κοινού ταμείου και όχι στις επιθυμίες των εργαζομένων (ή των λαϊκιστών πολιτικών) είναι θέματα που θα έπρεπε να απασχολούν πολύ περισσότερο από τις «προσλήψεις» αφού είναι προϋποθέσεις για να ξέρουμε πόσες προσλήψεις πρέπει και είναι δυνατόν να γίνουν.
Εκτός αν νομίζουμε ότι μπορεί να είναι αποτελεσματική και να προσφέρει ποιοτικές υπηρεσίες μια επιχείρηση (και ένα δημόσιο σύστημα υγείας το μόνο στο οποίο διαφέρει από μια επιχείρηση είναι το αίτημα του κέρδους) μπορεί να παρέχει αποτελεσματικές και ποιοτικές υπηρεσίες όταν μετατρέπεται σε ένα τεράστιο χωνί στο οποίο πέφτουν δισεκατομμύρια τα οποία κανείς δεν ξέρει πού, πώς και γιατί ξοδεύονται.
Από την άλλη, γιατί κάποιος να προσπαθήσει να μιλήσει λογικά για την Υγεία, τις πραγματικές της ανάγκες και τα όρια των δυνατοτήτων της; Όπως φαίνεται το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να επιβεβαιώσει, όπως προσφάτως επιβεβαίωσε και ο Σπύρος ο Πνευματικός, ότι ενώ είναι πάντα επικερδές να αρνείσαι την πραγματικότητα είναι ιδιαιτέρως οδυνηρό να την περιγράψεις και έτσι να προσπαθήσεις να την αλλάξεις προς το καλύτερο. Και μπράβο σου.
9°
