Στα πανεπιστήμια δεν πρέπει να δρουν καθόλου τραμπούκοι, δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μια βαριοπούλα. Και για να γίνει αυτό, η νομοθεσία πρέπει να εφαρμόζεται.
H εγκληματική δραστηριότητα στα ΑΕΙ, η δράση των τραμπούκων και η εφαρμογή της νομοθεσίας
«Είμαστε με τις βιβλιοθήκες και όχι με τις βαριοπούλες και το αποδεικνύουμε με πράξεις» αναφώνησε ο πρωθυπουργός στην εκδήλωση για την Παιδεία που έγινε τη Δευτέρα στο Μέγαρο της Μουσικής και δεν ήταν η πρώτη φορά που εκδήλωνε την προτίμησή του για πανεπιστήμια γνώσης και όχι για πανεπιστήμια συμμοριών. Και παρότι είμαι βέβαιος ότι είναι απολύτως ειλικρινής, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι λίγες μέρες πριν, την Τσικνοπέμτη, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης υψώθηκε ένα τεράστιο πανό το οποίο έγραφε «Κάψτε τον βασιλιά καρνάβαλο» κάτω από μια εξίσου μεγάλη φωτογραφία του Πρύτανη την οποία έδειχναν δυο μεγάλα βελάκια έτσι ώστε να μην έχει κανείς καμία απορία για το ποιον θέλουν να δουν να καίγεται ζωντανό τα μέλη του ρωμαλέου «φοιτητικού κινήματος».
Λίγες μέρες μετά, στο ίδιο πανεπιστήμιο, μέλη του (πάντα ρωμαλέου) «κινήματος» απείλησαν και κράτησαν όμηρο στο γραφείο της μια καθηγήτρια ψυχολογίας η οποία τόλμησε να κόψει αριθμό φοιτητών μεγαλύτερο από τον αριθμό που επιτρέπει το «κίνημα». Ταυτοχρόνως άλλοι αγωνιστές είχαν πάρει στο κυνήγι τον Πρύτανη φωνάζοντας, με τις υστερικές φωνές που μόνο στα «κινήματα» συναντά κανείς, «Πόσους μπράβους χρειάζεται ένας πρύτανης;». Φυσικά η απάντηση είναι: «Εξαρτάται από τους τραμπούκους και τις συμμορίες που δρουν στο πανεπιστήμιό του και θέλουν να τον κάψουν ζωντανό», αλλά η ερώτηση των υστερικών «κινηματιών» δεν έχει τόση σημασία όσο η αιτία της επίθεσης: το φοιτητικό «κίνημα» είναι εναντίον της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας (λογικό, αφού η ηλεκτρονική ψηφοφορία διευρύνει τη συμμετοχή, δυσκολεύει τους τραμπουκισμούς και τις απειλές και έτσι μειώνει την επιρροή των εκπρόσωπων του «κινήματος»).
Όλα αυτά σε διάστημα μιας εβδομάδας, σε ένα πανεπιστήμιο και με καμία απολύτως συνέπεια για τους δράστες. Πράγμα που σημαίνει ότι α) το να προτιμάς τις βιβλιοθήκες και όχι τις βαριοπούλες είναι σίγουρα καλό σε μια χώρα στην οποία οι βαριοπούλες έχουν την υποστήριξη ακόμα και κομμάτων του κοινοβουλίου, αλλά δεν είναι αρκετό, και β) οι κυβερνητικές πράξεις δεν πρέπει να έχουν σκοπό να αποδείξουν την προτίμηση στη νομιμότητα αλλά να την επιβάλουν, δηλαδή να διώξουν τις βαριοπούλες. Διαφορετικά εσύ θα προτιμάς τις βιβλιοθήκες αλλά αυτές που θα βασιλεύουν θα είναι οι βαριοπούλες.
Καλώς ή κακώς η κυβέρνηση δεν είναι ένας υποστηρικτής ομάδας που το μόνο που έχει να κάνει είναι να φωνάζει την υποστήριξή του. Η κυβέρνηση είναι η ίδια η ομάδα η οποία δεν αρκεί να λέει ότι θέλει να βάλει γκολ ή να νικήσει, δεν αρκεί να προπονείται και να μαθαίνει τακτικές. Πρέπει να κατέβει και στο γήπεδο για να παίξει.
«Μα η κυβέρνηση κάνει πράγματα» θα υποστηρίξουν αρκετοί συμπολίτες και θα έχουν δίκιο. Μόνο που τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι αυτά που κάνει δεν είναι αρκετά.
Δεν ξέρω αν η εγκληματική δραστηριότητα στα ΑΕΙ έχει μειωθεί και αν η δράση των τραμπούκων είναι λιγότερο έντονη από πριν, αλλά στα πανεπιστήμια δεν πρέπει να δρουν καθόλου τραμπούκοι. Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μια βαριοπούλα. Και για να γίνει αυτό δεν αρκεί η κατάθεση νομοσχεδίων και η ψήφιση νόμων. Η νομοθεσία από μόνη της δεν προσφέρει απολύτως τίποτα αν δεν συνοδεύεται από την επιβολή της. Κι εκεί η κυβέρνηση δεν κάνει και πολλά (και όχι μόνο στα ΑΕΙ – θυμηθείτε τον πολυδιαφημισμένο νόμο για τις συγκεντρώσεις στο κέντρο). Αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι οι τραμπούκοι που έκαναν όλα όσα περιέγραψα πιο πάνω δεν πρόκειται να πάθουν απολύτως τίποτα γιατί κανείς δεν τολμάει να κινήσει τις προβλεπόμενες πειθαρχικές διαδικασίες εναντίον τους. Οι νόμοι έχουν ψηφιστεί, οι κανόνες υπάρχουν, αλλά αυτοί που καλούνται να τους εφαρμόσουν είναι εντελώς απροστάτευτοι απέναντι στις αιωνίως ατιμώρητες βαριοπούλες.
Με λίγα λόγια, φυσικά και είναι καλό ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση να είναι με τις βιβλιοθήκες (στην Ελλάδα αυτό κάθε άλλο παρά αυτονόητο είναι), αλλά θα πρέπει να καταλάβουν ότι για μια κυβέρνηση η εκδήλωση της προτίμησης δεν αρκεί. Με την προτίμηση κερδίζεις την ψήφο των πολιτών που έχουν την ίδια προτίμηση με σένα και οι οποίοι, αφού σε έχουν εκλέξει, απαιτούν το αυτονόητο: να επιβάλεις την κοινή σας προτίμηση. Πολύ περισσότερο όταν είναι –όπως συμβαίνει στην περίπτωση των ΑΕΙ– και προτίμηση και πολλών που δεν σε ψήφισαν. Και μπράβο σου.
Υ.Γ.: Ήθελα να ρωτήσω τι απέγινε εκείνη η πολυδιαφημισμένη πανεπιστημιακή αστυνομία αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα ήταν παράλογο να υπάρχει απαίτηση να είναι παρούσα και αποτελεσματική ενώ η ολοφάνερη επιθυμία της πολιτείας είναι να παρακολουθεί διακριτικά και να προσεύχεται οι πανεπιστημιακές συμμορίες να φύγουν από μόνες τους.
20°
