Μπορούν οι γυναίκες να υπερασπίζονται τον εαυτό τους όταν πέφτουν θύματα βίας στον δρόμο ή στο σπίτι τους;
Όλοι διαβάσαμε την τραγική μαρτυρία της Αρετής Γεωργιλή, ιδιοκτήτριας του ξεχωριστού βιβλιοπωλείου Free Thinking Zone, καλής εκδότριας, και συνεπικεφαλής του δικτύου Lean In Network Greece-Athens — μίας μαχητικής, φιλελεύθερης γυναίκας, που την ακολουθούμε πολλά χρόνια τώρα. Τη διαβάσαμε, στενοχωρηθήκαμε, ανατριχιάσαμε, φρίξαμε, δακρύσαμε, και οργιστήκαμε.
Εκτός τού καθαυτό γεγονότος του ξυλοδαρμού, ή, αν θέλετε, αυτής της απόπειρας φόνου από τον αλήτη —ενδεχομένως εγκληματία— που της επιτέθηκε και την τσάκισε στο ξύλο, η Αρετή Γεωργιλή καταφέρνει και μιλά στο κείμενό της και για τη στάση της Αστυνομίας — που είναι εξοργιστική και σε βγάζει από τα ρούχα σου. Εκεί που άλλος θα είχε καταρρεύσει, εκείνη μπόρεσε να έχει το καθαρό μυαλό, και την ψυχραιμία, που χρειαζόταν για να μην καταθέσει απλώς τα γεγονότα, αλλά για να γράψει και μία γενναία πολιτική παράγραφο.
Σ’ αυτό το μικρό σημείωμα, προσωπικά δεν θέλω να επεκταθώ σ’ αυτά, που έτσι κι αλλιώς θα γίνουν αφορμή (ξανά…) για μια μεγάλη συζήτηση. Θέλω να μείνω σ’ αυτό που πάντα φωνάζω όποτε γίνεται κάτι παρόμοιο. Αυτό που φωνάζω είναι το εξής:
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΛΑ ΣΤΙΣ ΜΑΧΗΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ.
Ακούω ήδη το κράξιμο — είμαι συνηθισμένος. «Δεν θα γίνουμε μποξέρ επειδή κάποιοι άντρες είναι βίαιοι, ανώμαλοι, εγκληματίες» κλπ. «Θέλουμε να αλλάξει άρδην το σύστημα, να πάψουν οι επιθέσεις, να πάψει η έμφυλη βία, όχι να δερνόμαστε στους δρόμους» κ.ο.κ. «Δεν μπορούν όλες οι γυναίκες να γίνουν Σουγκλάκοι».«Κάποιες γυναίκες είναι μεγάλες, άρρωστες, με κινητικά προβλήματα, με ψυχοσωματικά» κ.ά.
Σωστά όλα αυτά.
Με τη διαφορά ότι, ναι, καλή η αλλαγή της κοινωνίας, καλή η αλλαγή του «συστήματος», καλός ο θάνατος της πατριαρχίας, αλλά όλα αυτά για να γίνουν θα περάσουν δυο-τρεις γενιές ακόμη. Ώς τότε τι κάνουμε; Τίποτε; Όχι, δεν φτάνουν αυτά. Οι γυναίκες-θύματα επίθεσης πρέπει να μπορούν να σπάσουν στο ξύλο έναν άντρα για να προστατευτούν. Γιατί, αν δεν μπορούν να τον σπάσουν στο ξύλο, θα τις σπάσει στο ξύλο αυτός. Έχουμε έναν ιδιότυπο αστικό πόλεμο που κρατά από πάντα, και δεν χρειαζόμαστε άλλα θύματα.
Και, ναι, αν δεν μπορούν κάποιες, που πράγματι δεν μπορούν (είναι προφανές), ας το κάνουν οι υπόλοιπες. ΦΤΑΝΟΥΝ ΑΥΤΕΣ. Ένας, δύο, εκατό ανώμαλοι άντρες-νταήδες στο νοσοκομείο θα είναι μια καλή αρχή για να πάψουν και οι υπόλοιποι να σηκώνουν χέρι. Ο βασικός λόγος που το κάνουν, ο βασικός λόγος που οι άντρες επιτίθενται στις γυναίκες, είναι ΑΥΤΟΣ: οι γυναίκες θεωρούνται, και εν πολλοίς είναι, «το ασθενές φύλο». Εάν θεωρούντο το ισχυρό, κανείς ανώμαλος άντρας δεν θα τολμούσε να τις χτυπήσει. Για να θεωρηθούν λοιπόν το ισχυρό φύλο, πρέπει να εκπαιδευτούν.
Ξέρετε, αλήθεια, πόσους άντρες έχουν δείρει όσοι χτυπούν γυναίκες; Εγώ ξέρω: κανέναν, ποτέ. Χτυπούν μόνο γυναίκες. (Και ζώα: σκύλους και, κυρίως, γάτες). Οι άντρες που χτυπούν γυναίκες δεν έχουν χτυπήσει ποτέ άντρα. Οι άντρες που χτυπούν γυναίκες δεν τις χτυπούν μόνο επειδή είναι ανώμαλοι (εννοώ τον όρο 100%) νταήδες και φαλλοκρατικά γουρούνια, αλλά και επειδή είναι σίγουροι πως μπορούν να το κάνουν χωρίς η γυναίκα-θύμα να τους αντισταθεί.
Εάν πίστευαν το αντίθετο, θα το σκέφτονταν διπλά και τρίδιπλα. Γιατί είναι θρασύδειλοι και κοτούλες.
* * *
Είμαι πολύ περήφανος που η δικιά μου κόρη μπορεί να διαλύσει οποιονδήποτε άντρα χωρίς να ανεβάσει παλμό, καθώς είναι σε πολύ υψηλό βαθμό εκπαιδευμένη στις πολεμικές τέχνες, με ή χωρίς όπλα. Περήφανος (αυτό είναι το λιγότερο, και βασικά δεν νοιάζει κανέναν αν εγώ είμαι περήφανος ή όχι) και με ήσυχο το κεφάλι.
Αλλά η κόρη μου δεν είναι η μόνη γυναίκα στον κόσμο που κάποια στιγμή στη ζωή της θα γίνει στόχος επίθεσης. ΟΛΕΣ οι γυναίκες θα γίνουν στόχος επίθεσης αργά ή γρήγορα. Όλες μα όλες. Οι κοινωνίες πηγαίνουν μπροστά (αυτό είναι νομοτέλεια και δεν θα αλλάξει ποτέ), η πρόοδος της ανθρωπότητας είναι γραμμική και ανοδική (αυτό επίσης είναι νομοτέλεια και επίσης δεν θα αλλάξει ποτέ), αλλά ΠΑΝΤΑ θα υπάρχουν ανώμαλοι νταήδες, πάντα θα υπάρχουν άντρες που θα δέρνουν: είτε στον δρόμο, είτε επικεφαλής δικτατορικών καθεστώτων φεουδαρχικού τύπου, όπως αυτό του Πούτιν.
Οι γυναίκες πρέπει να μπορούν να προστατεύουν τον εαυτό τους από ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ επίθεση. Όθεν, πρέπει να εκπαιδεύονται, και να εκπαιδεύονται ΚΑΛΑ. Όχι να κάνουν «μαθήματα αυτοάμυνας» (που είναι καλά και άγια, αλλά «λίγα»), αλλά να ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΙ. Δεν θα αφιερώσουν τη ζωή τους σ’ αυτό —ούτε καν—, ούτε θα… χάσουν κάποια πτυχή του χαρακτήρα τους και της ψυχοσύνθεσής τους. Το ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΟ συμβαίνει με την καλή εκπαίδευση στις μαχητικές τέχνες: ό,τι έχεις, ό,τι είσαι, ό,τι κάνεις, το κάνεις σε υψηλότερο και βαθύτερο επίπεδο αν είσαι καλά εκπαιδευμένος.Και, βέβαια, ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ είσαι ικανός να υπερασπίσεις τον εαυτό σου όταν θα χρειαστεί. Και θα χρειαστεί.
Μα, θα πει κάποιος, μήπως έτσι έχουμε περισσότερα θύματα; Μήπως, αν πάει να αντισταθεί η άλλη, αν του ρίξει μια μπουνιά, τον εξαγριώσει και τη χτυπήσει περισσότερο; Μήπως να κάτσει καλύτερα να τις φάει, να κάτσει να τη βιάσει, παρά να πάει να τον δείρει;
Δεν θα απαντούσα σε τέτοιες ερωτήσεις.
Όπως δεν μπαίνω στις κουβέντες κάποιων πληρωμένων κονδυλοφόρων που λένε, «Σταματήστε, βρε, και μην πολεμάτε άλλο, βρείτε τα εκεί πέρα με τον κο Πούτιν, δώστε του κι αυτουνού κάτι να ’ρθει η ειρήνη. Χαλαρώστε και απολαύστε το».
ΥΓ1. Διαβάσαμε αυτά που πέρασε η Αρετή Γεωργιλή, την ίδια στιγμή που έβγαινε το άρθρο: Κατανοώντας τον όρο Women Empowerment, που είναι πολύ ενδιαφέρον και κατατοπιστικό. Τα ίδια λέμε. Απλώς το empowerment το εννοούμε διαφορετικά. Το εννοούμε ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ.
ΥΓ2. Λόγω πείρας και ηλικίας, ξέρουμε πως δεν θα πείσουμε κανέναν — ή μάλλον, καμία. Αλλά κάποιες γυναίκες που ήδη το σκέφτονται, θα το κάνουν. Πηγαίνετε λοιπόν σε μία σχολή κραβ-μαγκά, ή κάτι παρόμοιο. Θα αλλάξει η ζωή σας.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
11°
