Σχόλιο για το άνοιγμα των σχολείων, τους τακτικισμούς στην πολιτική και το «μυστικό» να έχει κανείς πάντα δίκιο.
Ξέρω τι θα πείτε: κανείς δεν μπορεί να έχει πάντα δίκιο. Κι όχι μόνο κανείς δεν μπορεί να έχει πάντα δίκιο, αλλά οι φορές που διαπιστώνουμε ότι έχουμε άδικο είναι αυτές που μας κάνουν καλύτερους. Σωστά. Όμως υπάρχουν και οι συμπολίτες που, είτε από ψυχολογική είτε από επαγγελματική ανάγκη, θέλουν να νομίζουν ή να παριστάνουν ότι έχουν πάντα δίκιο. Ευτυχώς γι’ αυτούς υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος να το καταφέρουν: διαφωνία με κάθε απόφαση που λαμβάνεται. Ας πούμε, τώρα με την πανδημία ο άνθρωπος που θέλει να έχει πάντα δίκιο πρέπει να διαφωνεί με κάθε κυβερνητική απόφαση. Όχι με μερικές, όχι με πολλές, αλλά με όλες. Κάθε μέτρο πρέπει να τον βρίσκει αντίθετο. Δεν έχει σημασία αν θα προτείνει κάτι ή όχι, σημασία έχει να μην συμφωνεί με καμία απόφαση.
Βλέπετε, μια απόφαση ή ένα μέτρο, θα έχουν κάποια αποτελέσματα. Μπορεί να μην είναι πάντοτε πολύ σαφή, αλλά σε γενικές γραμμές καταλαβαίνουμε αν ένα μέτρο λειτούργησε έστω και λίγο ή αν απέτυχε εντελώς. Συνεπώς αυτός που δηλώνει σύμφωνος με ένα μέτρο που λαμβάνεται, με έναν νόμο που εφαρμόζεται, διακινδυνεύει να έχει κάνει λάθος αν το μέτρο ή ο νόμος αποτύχουν. Αντιθέτως, αυτός που είναι πάντα αντίθετος με τα μέτρα και τους νόμους μπορεί σε κάθε περίπτωση να βάλει το δάχτυλο στον κρόταφο και με νόημα να ρωτήσει «τα λεγα ή δεν τα λεγα;».
Ακόμα και στις περιπτώσεις που ένα μέτρο αποδειχθεί αποτελεσματικό αυτός που δήλωσε αντίθετος μπορεί πάντα να υποστηρίξει ότι ένα άλλο μέτρο το οποίο πρότεινε, αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε, θα είχε ακόμα καλύτερα αποτελέσματα.
Με λίγα λόγια, το μυστικό για να έχεις πάντα δίκιο στην πολιτική είναι να είσαι αντίθετος με οτιδήποτε εφαρμόζεται και είτε να περιορίζεσαι στην αντίθεση είτε να προτείνεις κάτι που ξέρεις ότι δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοστεί. Το ανεφάρμοστο, αυτό που δεν δοκιμάζεται, έχει πάντα πλεονέκτημα απέναντι σε αυτό που εφαρμόζεται με τον ίδιο τρόπο που η φαντασία είναι πάντα καλύτερη από την πραγματικότητα.
Επιτρέψτε μου να εξηγήσω καλύτερα με το παράδειγμα του ανοίγματος των σχολείων.
Από τη στιγμή που η απόφαση είναι τα σχολεία να ανοίξουν αυτός που θέλει να έχει πάντα δίκιο θα πρέπει να υποστηρίξει ότι κακώς τα σχολεία ανοίγουν. Αν αποδειχθεί ότι το άνοιγμα των σχολείων δεν ήταν πολύ καλή ιδέα θα μπορεί να πει ότι το είχε προβλέψει. Αν αποδειχθεί ότι δεν δημιουργεί ιδιαίτερο υγειονομικό πρόβλημα μπορεί να πει ότι αν τα σχολεία δεν άνοιγαν τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα και ότι το άνοιγμα επιβράδυνε την αποφόρτιση του συστήματος (προφανώς αν η απόφαση ήταν τα σχολεία να μείνουν κλειστά αυτός που θέλει να έχει πάντα δίκιο θα έπρεπε να υποστηρίξει το άνοιγμα των σχολείων).
Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό, πριν εκφράσουμε άποψη, να είμαστε σχετικά σίγουροι για την κυβερνητική απόφαση. Αν δεν μπορούμε να την προβλέψουμε ένα «θα δείξει, ακόμα δεν είμαι σίγουρος» είναι ό,τι πρέπει για να κερδίσουμε λίγο χρόνο προκειμένου να βρεθούμε σε εκείνη τη θέση που θα μας εξασφαλίζει πως ό,τι και να γίνει εμείς θα έχουμε δίκιο. Και μπράβο μας.
ΥΓ: Εννοείται ότι η τακτική αυτή δεν αφορά μόνο την πολιτική αλλά εκεί είναι που μπορεί να εφαρμοστεί με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα. Στα σπορ μπορεί να εφαρμοστεί αμφισβητώντας π.χ. όλες τις επιλογές του προπονητή, αλλά με προσοχή: στα σπορ η επιτυχία είναι πιο σαφής και άρα δυσκολότερο, αλλά όχι αδύνατο, να αμφισβητηθεί.
19°
