Ελεύθερα γλέντια και ρεβεγιόν μέσα στην πανδημία σημαίνει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και άρα περισσότερα κρούσματα και άρα περισσότερα θύματα.
Η ερώτηση του τίτλου είναι ρητορική καθώς όλοι ξέρουμε ήδη την απάντηση. Θα είναι ένα τεράστιο «ναι» που στην πραγματικότητα θα σημαίνει «όχι» (σε μια αντιστροφή της παραδοσιακής τσιπρικής κωλοτούμπας). Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι πρέπει επιτέλους να ωριμάσουμε και μετά οι μισοί από μας θα συνεχίσουν να σκέφτονται και να ζουν σαν πεντάχρονα με οικονομική ανεξαρτησία και ελευθερία κινήσεων. Παρ’ όλα αυτά η ανάγκη να ωριμάσουμε είναι πάντα η ίδια και πάντα μεγάλη, τουλάχιστον για να μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι επιλογές μας έχουν συγκεκριμένες συνέπειες και ότι είναι αδύνατον να επιλέγουμε το Α και να περιμένουμε (ή ακόμα και να απαιτούμε) τις συνέπειες του Β.
Γιατί τα λέω αυτά; Τα λέω γιατί βλέπω πως πολλοί συμπολίτες ταυτοχρόνως και ανησυχούν για το νέο (και μάλλον τεράστιο και μάλλον φοβερά ορμητικό) κύμα της πανδημίας και εξοργίζονται στην ιδέα ότι κάποιος μπορεί να τους χαλάσει τα εορταστικά σχέδια και να τους κόψει τις εξόδους και τα γλέντια και τα ρεβεγιόν. Βλέπω τους ίδιους ανθρώπους να θυμώνουν και στην πιθανότητα των αυστηρών απαγορεύσεων αλλά και στην πιθανότητα δραματικής αύξησης των θυμάτων της πανδημίας. Δηλαδή να θυμώνουν και στην πιθανότητα να πεινάει ο σκύλος αλλά και στην πιθανότητα να φάει κανα κομμάτι από την πίτα για να χορτάσει (θεωρητικώς μιλώντας πάντα γιατί ως γνωστόν οι σκύλοι δεν χορταίνουν ποτέ).
Η κυβέρνηση προσπαθεί (φοβάμαι ματαίως) να ισορροπήσει ανάμεσα στον κίνδυνο για ραγδαία εξάπλωση του κορωνοϊού και τον θυμό για τον περιορισμό των πάρτι και των ρεβεγιόν κι αυτό δεν το κάνει από αγάπη για τα γλέντια. Το κάνει επειδή καταλαβαίνει ότι για μεγάλο αριθμό συμπολιτών τα γλέντια του παρόντος είναι λίγο (ή και πολύ) σημαντικότερα από την υγεία και κατ’ επέκταση τη ζωή (δηλαδή από τα μελλοντικά γλέντια).
Δεν κρίνω καμία από τις δυο προτιμήσεις. Προσωπικά προτιμώ την υγεία και τη ζωή, αλλά είμαι σίγουρος πως πολλοί συμπολίτες μπορεί να πουν ότι χωρίς ρεβεγιόν, υγεία και ζωή δεν έχουν κανένα νόημα και δεν έχω κανένα φοβερό πρόβλημα με την προτίμηση τους. Αυτό με το οποίο έχω πρόβλημα είναι η γκρίνια τους (ή και ο θυμός τους) που είμαι σίγουρος ότι θα υποστούμε όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τις συνέπειες της πρότιμησης αυτής.
Τα πράγματα έχουν ως εξής και είναι μάλλον απλά: ελεύθερα γλέντια και ρεβεγιόν σημαίνει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και άρα περισσότερα κρούσματα και άρα περισσότερα θύματα. Περιορισμός των γλεντιών και των ρεβεγιόν σημαίνει λιγότερα κρούσματα και άρα λιγότερα θύματα αλλά και μικρότερη ελευθερία κινήσεων. Αυτά με τη σειρά τους σημαίνουν ότι καποιος που θέλει λιγότερα κρούσματα και θύματα θα πρέπει να είναι έτοιμος να θυσιάσει τα γλέντια του και ότι κάποιος που δεν θέλει αυστηρά περιοριστικά μέτρα την περίοδο των γιορτών δεν μπορεί μετά να απορεί (ή πολύ περισσότερο να διαμαρτύρεται) για την αύξηση των κρουσμάτων και των θυμάτων της πανδημίας. Όπως δεν μπορείς να λές θέλω να βουτήξω στη θάλασσα αλλά να μείνω και στεγνός δεν μπορείς να λες θέλω να παρτάρω με τους φίλους μου αλλά να μην αυξηθούν τα κρούσματα και οι αποδημήσεις στον Κύριο.
Με λίγα λόγια, φίλες φίλοι και οι υπόλοιποι που δεν μπορείτε να στερηθείτε τις γιορτινές κοινωνικές εκδηλώσεις (και που όπως καταλαβαίνω είστε και οι περισσότεροι), κάντε αυτό που νομίζετε καλύτερο, ζήστε αυτό που επιλέξατε αλλά επιτέλους ωριμάστε και ετοιμαστείτε και για τις συνέπειές του. Και ποιος ξέρει...μπορεί να είμαστε τόσο τυχεροί (τόσο που είναι σχεδόν αδύνατο) και να μην τις υποστούμε ποτέ. Και μπράβο μας.
12°
