Σχόλιο για την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου
Η ζωή δεν είναι ποτέ παράδεισος. Τον Δεκέμβριο του ’19 όμως ήταν τόσο κανονική ώστε να απασχολεί την επικαιρότητα η προεδρολογία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έλεγε σε μια συνάντησή του με τη Φώφη Γεννήματα στο Μέγαρο Μαξίμου πως θα ξεκλέψει δυο ημέρες τα Χριστούγεννα για να πάει στο βουνό και να πάρει τις αποφάσεις του, ενώ ονόματα άναβαν σαν μαρκίζες στα μέσα ενημέρωσης και κάποια από αυτά καίγονταν από την υπερέκθεση. Ένα από αυτά που άναψαν ήταν του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Και ένα άλλο, σε μια πιο αουτσάιντερ εκδοχή, της Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Δεν μπορεί να ξέρει κανείς ποιο θεϊκό σημάδι είδε στο βουνό ο πρωθυπουργός για να πάρει την απόφασή του. Ξέρει όμως ποιου ήταν το τηλέφωνο που χτύπησε περίπου δυο εβδομάδες μετά − ήταν του αουτσάιντερ. Και μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν και η δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο και ολόκληρη η προεδρική θητεία, εάν τελικά είχε χτυπήσει το άλλο τηλέφωνο: θα ήταν διακοσμητική, όχι μόνο με την έννοια που δίνει το Σύνταγμα σε έναν αποψιλωμένο από εξουσίες θεσμό, αλλά και με την κυριολεκτική. Αβραμοπουλικά καλογυαλισμένη και στρογγυλεμένα ουδέτερη. Χωρίς γωνίες και με το διακριτό στίγμα κάποιου που έχει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο να αποφεύγει τις κακοτοπιές και, ακόμη περισσότερο, τις γκάφες.
Ακούγεται θεσμικά ασφαλές. Αλλά η ζωή δεν είναι ποτέ ακριβώς κανονική. Και σε αυτές τις συνθήκες έλλειψης κανονικότητας, το ερώτημα που προκύπτει είναι τι είδους πρόεδρο θέλουμε. Είναι ένα ερώτημα που θα μπορούσε να θέτει κανείς κάθε φορά που η Κατερίνα Σακελλαρόπουλου κάνει μια υποτιθέμενη γκάφα. Η τελευταία από αυτές ήταν η απόφαση να μην τιμηθεί από την Πολιτεία με τον χρυσό σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος, όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί, ο διασώστης Ιάσωνας Αποστολόπουλος.
Την παρασημοφόρηση του Αποστολόπουλου απέτρεψε εκείνο το κομμάτι της γαλάζιας παράταξης που, εάν το απαιτήσουν οι περιστάσεις, δεν έχει πρόβλημα να γίνει πολύ σκούρο μπλε, σχεδόν μαύρο. Αλλά δεν είναι ανάγκη να σκουραίνει κανείς για να συμφωνήσει πως η παρασημοφόρηση ενός ανθρώπου που σώζει ζωές αλλά συγχρόνως υπερασπίζεται κάποιον που έχει αφαιρέσει ζωές είναι προβληματική. Ούτε πως δεν είναι σύνηθες να τιμάται κάποιος από την Πολιτεία ενώ κατηγορεί την Πολιτεία πως πνίγει μετανάστες.
Εντάξει, η ζωή είναι γεμάτη και από αντιφάσεις. Είναι γεμάτη και πτώσεις. Και πισωγυρίσματα. Η πρόεδρος έχει εγγράψει άλλο ένα τέτοιο με την απόσυρση της αιγίδας από ένα συνέδριο, θέμα του οποίου υποτίθεται πως ήταν το δημογραφικό αλλά τελικά ήταν η επιστροφή της γυναίκας στη δεκαετία του 1950. Έχει ασπαστεί θρησκευτική εικόνα ενώ είχε ξεσπάσει η πανδημία. Έχει φωτογραφηθεί μπροστά στον φράκτη του Έβρου και έχει δεχθεί λυσσαλέες επιθέσεις επειδή δεν παρενέβη υπέρ του αιτήματος του δολοφόνου που, μεταξύ άλλων, είχε υπερασπιστεί ο διασώστης.
Δεν είναι οι μοναδικές. Αν ενοχλεί κάτι συστηματικά η πρόεδρος, αυτά είναι τα άκρα. Το άκρο ενός δικαιωματισμού που υπερασπίζεται αιτήματα πολυτελείας δολοφόνων αλλά και ένα εθνικό άκρο που περνά τη Σακελλαροπούλου από εξετάσεις εθνικοφροσύνης και θρησκευτικής πίστης. Μπορεί όμως να δει κανείς αυτές τις επιθέσεις που δέχεται από τα άκρα ως ένα δείκτη κανονικότητας της προέδρου. Στο αρχικό ερώτημα τι είδους πρόεδρο θέλουμε, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι πως χρειαζόμαστε μια πρόεδρο τόσο κανονική όσο κανονική και σύγχρονη θα πρέπει να γίνει αυτή η χώρα και για τους πολίτες της και για τις μειονότητές της. Μια πρόεδρο τόσο κανονική όχι για να κάνει γκάφες που δεν πρέπει να κάνει, αλλά παρεμβάσεις που ερεθίζουν τα άκρα. Και (γιατί όχι;) καλύτερα και πιο διακοσμητικά cocktail party από αυτά που θα έκανε ο Αβραμόπουλος.
