Με αφορμή την κακοποίηση της κοπέλας στην Ηλιούπολη ένα κείμενο για τα θύματα που δεν συγκινούν τον Αλέκση και τους συντρόφους τους.
Όταν το πρωί της Κυριακής μπήκα στο τουίτερ και είδα ότι τρεντάρει και πάλι το #Χρυσοχοΐδη_παραιτήσου (νομίζω παρέα με το #Μητσοτάκη_κάθαρμα, αλλά δεν είμαι σίγουρος) το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι ξαναείχαμε κάποιο επεισόδιο σαν αυτό της Νέας της Σμύρνης. Μετά σκέφτηκα ότι όλα μπορεί να έχουν συμβεί καθώς το ρεπερτόριο της ΕΛΑΣ είναι μεγάλο και αμέσως μετά ότι το ίδιο μεγάλος είναι και ο αριθμός των κομματικών τρολ που, ακολουθώντας με συνέπεια το δόγμα Γκέμπελς, προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι και μετατρέπουν το παραμικρό λάθος σε έγκλημα και θεωρία συνομωσίας.
Τελικά η πραγματικότητα ήταν ακόμα χειρότερη: την ώρα που κάποιο ιντερνετικό κομματικό τάγμα τουίταρε για εν ενεργεία αστυνομικούς- εμπόρους λευκής σάρκας, την ώρα που οργισμένα τουίτ μιλούσαν για συγκάλυψη, την ώρα που κανείς θα πίστευε οτι αποκαλύφθηκε κάποιος κρυφός οίκος άνοχης μέσα στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, η πραγματική είδηση ήταν η εξής: μια κοπέλα κατήγγειλε ότι ένας αστυνομικός (που έχει τεθεί σε αργία και επρόκειτο να απολυθεί για άλλα «κατορθώματα»)* την εξεδιδε και την κακοποιούσε κι αυτό πάνω που η κοπέλα νόμιζε ότι είχε καταφέρει να ξεφύγει από την κακοποίηση του πατέρα της. Λίγες ώρες μετά την καταγγελία ο (ήδη σε αργία και αντιμέτωπος με απόλυση) αστυνομικός και ο πατέρας συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα ο οποίος άσκησε εναντίον τους ποινική δίωξη για 14 κακουργήματα και πλημμελήματα.
Όποιοι με ακούν και με διαβάζουν τακτικά, εκτός του ότι αξίζουν συγχαρητηρίων για την υπομονή τους, θα ξέρουν ότι λίγοι εκφράζουν την ενόχληση τους για την ανεπάρκεια της ΕΛΑΣ με τη συχνότητα που το κάνω τόσο στο «και μπράβο τους» όσο και στο ραδιόφωνο. Κάποιοι με λένε εμπαθή, αλλά σας διαβεβαιώ ότι α)χέστηκα και β) ότι ο μόνος λόγος που κράζω την ΕΛΑΣ είναι η πλήρης απροθυμία της να κάνει τη δουλειά της και να επιβάλει τους κανόνες που ρυθμίζουν την καθημερινότητά μας και μας προστατεύουν π.χ. απο εγκληματίες και αντικοινωνικούς συμπολίτες (στη γειτονιά μου, ας πούμε, παρα τις καταγγελίες, κυκλοφορεί ανενόχλητος συμπολίτης που δέρνει και τραμπουκίζει χρησιμοποιώντας και τον σκύλο-όπλο με τον οποίο συνήθως κυκλοφορεί). Στη συγκεριμένη όμως περίπτωση (προς το παρόν τουλάχιστον) δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο κανείς να μπορεί να κατηγορήσει την ΕΛΑΣ (πέρα από την ανεπάρκεια ελέγχου στις προσλήψεις που όμως είναι η ίδια σε όλο το δημόσιο). Αυτό όμως δεν εμπόδισε τα τρολ να μετατρέψουν μια τραγική ιστορία κακοποίησης σε εργαλείο για την εξυπηρέτηση των σκοπών τους. (Δεν ισχυρίζομαι ότι η υπόθεση τελείωσε και ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ερευνηθεί, ούτε αποκλείω το οτιδήποτε, λέω απλώς ότι δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί την αντιπολιτευτική εκστρατεία).
Και εντάξει, τα τρολ είναι είτε επαγγελματίες κομματικοί είτε ερασιτέχνες με ζητήματα. Το χειρότερο (αν και απολύτως αναμενόμενο) είναι ότι ακριβώς στον ίδιο ρυθμό κινήθηκε και επισήμως το κόμμα του Αλέκση. Ο σκληρός Νάσος Ηλιόπουλος (8 βαθμούς σκληρότητας στην κλίμακα Χαρδαλιά) άφησε υπόνοιες για συγκάλυψη και παβλοφικά ακολούθησαν διάφορα στελέχη επιβεβαιώνοντας ότι τα γεγονότα εξακολουθούν να μην έχουν καμία σημασία για την αξιωματική αντιπολίτευση.
Όμως νομίζω πως το πιο ενοχλητικό από όλα ήταν αυτό το ποστ του ίδιου του Αλέκση. Αυτό το ποστ που όταν το διάβασα μου ήρθε κατευθείαν (κάπως παραλλαγμένος) ο στίχος από το (τόσο κακό που ήταν καλό) τραγούδι των OPA: Shame on you γραμματείς και Συριζαίοι you’re hypocrites.
Προφανώς όλα όσα λέει είναι απολύτως σωστά, μόνο που αυτά τα πολύ σωστά τα λέει κάποιος που αποδεδειγμένα συμμετείχε στη συγκάλυψη σεξουαλικής παρενόχλησης στην πρεσβεία της χώρας του συντρόφου Μαδούρο. Τα λέει κάποιος ο οποίος γίνεται ευαίσθητος μόνο στις περιπτώσεις που η ευαισθησία τον ωφελεί πολιτικά. Το λέει κάποιος ο οποίος, σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις και κυρίως σ’ αυτές που χαλούν τα παραμύθια με τα οποία κάνει καριέρα, αδιαφορεί πλήρως (όταν δεν συγκαλύπτει, όπως στην περίπτωση του συντρόφου πρέσβη).
Προσφάτως είχαμε ένα από τα πιο φρικιαστικά σεξουαλικά εγκλήματα: έναν ομαδικό βιασμό εγκύου από τέσσερις μετανάστες. Ο Αλέκσης όμως και οι σύντροφοι δεν συγκινήθηκαν να γράψουν μια κουβέντα για το θύμα. Ίσως γιατί οι θύτες δεν πληρούσαν τις προδιαγραφές που τους εξυπηρετούν (Έλληνας, λευκός και κατα προτίμηση υπάλληλος κρίσιμου υπουργείου) ή ίσως γιατί οι σύντροφοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι όσο προβληματικό είναι να θεωρείς όλους τους μετανάστες επικίνδυνους άλλο τόσο προβληματικό είναι να τους θεωρείς όλους αγγέλους. Ή απλώς επειδη είναι υποκριτές που δεν δίνουν δεκάρα ούτε για τα θύματα της έμφυλης βίας ούτε για τη δικαιοσύνη. Ίσως γιατί όλα αυτά είναι για τους συντρόφους μόνο εργαλεία: χρήσιμα μόνο για να κάνουν τη δουλειά τους και τίποτα περισσότερο. Και μπράβο τους.
*τη δυσφορία για τη δυσκολία να απολυθεί δημόσιος υπάλληλος μπορούμε να την εκφράζουμε εμείς, αλλά όχι οι σύντροφοι για τους οποίους η μονιμότητα στο δημόσιο είναι πιο ιερή κι από τη γενειάδα του Μαρξ.
9°
