Ο Γιάννης Κωνσταντινίδης σχολιάζει την παραβατική συμπεριφορά στα σχολεία και την ανάγκη λειτουργίας των θεσμών και των δομών στη χώρα.
Πώς να είναι αλήθεια το να ακούς από την 15χρονη κόρη σου ότι παρενοχλήθηκε σεξουαλικά στο σχολείο της; Ναι, ξέρω ότι προσεύχεστε να μη συμβεί, ότι ελπίζετε να μην τύχει σε εσάς και στο παιδί σας γιατί, αν συμβεί, δε θα βρείτε ποτέ το δίκιο σας. Έτσι πορεύονται οι γονείς που έχουν ακούσει ακόμα και για την παραμικρή εμπειρία παρενόχλησης ή εκφοβισμού στα σχολεία στο κοινωνικό περιβάλλον τους.
Για εκείνους που πιστεύουν σε μια υπέρτατη δύναμη, ίσως οι προσευχές να είναι αρκετές. Για τους υπόλοιπους όμως, η λύση είναι οι θεσμοί και οι δομές που θα προστατεύουν. Οι Διευθυντές των Σχολείων, οι Διευθύνσεις Μέσης Εκπαίδευσης, η Εισαγγελέας Ανηλίκων, ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, η Υπουργός. Όταν διαβάζεις ότι οι Διευθυντές των Σχολείων τοποθετούνται απέναντι σε ένα περιστατικό παρενόχλησης με επιχειρήματα του τύπου «κάτι θα έκανε και το δικό σας παιδί», «παιδιά είναι, θα τα βρούνε μεταξύ τους», «εσείς οι γονείς είστε λίγο υπερβολικοί και καλομαθαίνετε τα παιδιά σας», ότι οι Διευθύνσεις Μέσης Εκπαίδευσης απαντούν ότι «θα στείλουν ψυχολόγους να δώσουν σεμινάρια αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω», η Εισαγγελέας Ανηλίκων προτρέπει «να αποσυρθούν οι καταγγελίες γιατί θα ξεσπάσει νέους γύρος εκφοβισμού του παιδιού σας» και η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας δεσμεύεται για την «πάταξη του φαινομένου» χωρίς να τραβήξει ούτε την άκρη του αυτιού όλων των παραπάνω των οποίων προΐσταται, τότε μάλλον έχεις κάθε λόγο να αρχίσεις τις προσευχές.
Όμως με προσευχές ή χωρίς, οι γονείς μαθητών έχουν κάθε λόγο να είναι έντρομοι, πιστέψτε με. Όπως ακριβώς οι γονείς των οκτώ μαθητριών που κατήγγειλαν σεξουαλική παρενόχληση σε Γυμνάσιο της Ξάνθης τις τελευταίες ημέρες και έχουν ήδη αρχίσει να ακούνε από τους συναρμόδιους για τη λειτουργία των σχολικών μονάδων (μα απολύτως αναρμόδιους για την προστασία των μαθητών) όλα τα παραπάνω. Οι δημόσιες σχολικές μονάδες κάθε άλλο παρά διοικούνται. Και οι μαθητές των μονάδων αυτών κάθε άλλο παρά προστατεύονται. Ο κομματισμός, ο ωχαδελφισμός, η τυπολατρία παραμένουν ο κανόνας από τη βάση ως την κορυφή.
Οι λύσεις είναι δύο: είτε στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο με φυλαχτό στην τσάντα και κομποσκοίνι στον καρπό ή στέλνουμε στο σπίτι τους τον κάθε και την κάθε Υπουργό που ανακοινώνουν καινοτόμα τάχα προγράμματα σπουδών με μπόλικα θρησκευτικά και ούτε στάλα πολιτικής αγωγής ή ατομικών δικαιωμάτων ή σεξουαλικής αγωγής, που ισχυρίζονται ότι η εξ αποστάσεως διδασκαλία υπηρέτησε επιτυχώς τους εκπαιδευτικούς στόχους σχεδόν δύο τάξεων κάθε μαθητή, που υπόσχονται περιφρούρηση των χώρων των πανεπιστημίων μόλις προσληφθούν χίλιοι ακόμα δημόσιου υπάλληλοι και άλλα αστεία, την ίδια ώρα που στα σχολεία υπάρχουν ανήλικα παιδιά που υποφέρουν.
Ναι, προφανώς το γονεϊκό περιβάλλον ευθύνεται για την παραβατική συμπεριφορά στα σχολεία. Όμως τα γονεϊκά περιβάλλοντα που παράγουν παραβάτες είναι ευμεγέθη. Αυτό που πρέπει να αναζητείται είναι η υπευθυνότητα και το θάρρος της πολιτικής ηγεσίας προκειμένου οι θεσμοί και οι δομές να λειτουργήσουν σε αυτήν τη χώρα. Φτάνουν πλέον τα χειροκροτήματα στον κάθε αυτό-αποκαλούμενο μεταρρυθμιστή της παιδείας.
13°
