Ο αναρχικός Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάιν) γράφει ένα σπαρακτικό κείμενο για τον δημοσιογράφο Γιώργο Καραϊβάζ που δολοφονήθηκε την Παρασκευή 9 Απριλίου.
«Αν υπάρχει ένα γνώρισμα που να χαρακτηρίζει τη βία της σημερινής εποχής, αυτό είναι ο ανεξέλεγκτος παραλογισμός της. Η βία, έχοντας ξεφύγει από τα παραδοσιακά πλαίσια της πολεμικής σύρραξης ή του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού, ξεσπά πλέον σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, με οποιαδήποτε αφορμή και τραυματίζοντας ανεπανόρθωτα ακόμα και τις πιο στενές διαπροσωπικές σχέσεις… Στην πραγματικότητα, τα μεμονωμένα περιστατικά βίας είναι ο προάγγελος μιας γενικευμένης κρίσης, της οποίας η τελική κορύφωση συμπίπτει με την κατάρρευση της ίδιας της κοινωνίας». Αλέξανδρος Μπριασούλης-Bία της Κοινωνίας, Κοινωνία της βίας,respublica.gr
Οφείλω, για την ιστορία και την ανθρώπινη διαδρομή του Γιώργου Καραϊβάζ, να αρχίσω αυτόν τον (απο)χαιρετισμό με την κοινοποίηση ενός καθημερινού γεγονότος που συνέβη πριν από λίγες εβδομάδες. Τότε που ο Γιώργος βοήθησε να βρεθεί άμεση λύση στο πρόβλημα ενός συναδέλφου κούριερ, που από την υπερένταση της δουλειάς έπεσε θύμα «υπερβάλλοντα ζήλου» ενός αστυνομικού, γεγονός που τον είχε αναγκάσει να χάσει την εργασία του για ένα χρονικό διάστημα (δέσμευση άδειας, πινακίδων κ.λπ).
Δεν πάνε πολλές μέρες από τη φωνή του Γιώργου στο τηλέφωνο: «Παναγιώτη μου, μείνε ήσυχος, τέλος καλό, όλα καλά», όταν έβαλε συγχρόνως αίσιο τέλος στην αγωνία του συναδέλφου αλλά και όλων εμάς των συναδέλφων του.
Καλέ μου Γιώργο, πόσο θα 'θελα να το πω αυτή τη φορά για σένα, «τέλος καλό, όλα καλά» και να 'σαι κοντά μας ζωντανός!
Δυστυχώς όμως η πραγματική αδέσμευτη δημοσιογραφία, που συνεχίζει να κάνει κριτική και να ελέγχει την εξουσία, έχασε σήμερα έναν από τους τελευταίους της «φαροφύλακες»... Τα όπλα και η βία που μισούσες νίκησαν τη ζωή και η απώλειά σου φαρμάκι! Είναι το κλίμα βαρύ και οι λέξεις που θέλω να σου πω βγαίνουν με σιωπή, ο τόπος εδώ που πάσχισα να αλλάξω (πότε «στραβά» και πότε «ίσια») νιώθω, Γιώργο, εδώ πια πως δεν «με σηκώνει» πια ή για να το πω καλύτερα δεν μπορώ εγώ το σαπισμένο βάρος αυτού του καραβιού πλέον «να σηκώσω».
Βασανιστικά μάθαμε να «ζούμε» (μπορούμε να κάνουμε αλλιώς;) σαν μακριά ατέλειωτη πομπή κηδείας που συνοδεύει την απουσία ανθρώπων αγαπημένων που χάνουμε όλο και πιο συχνά, όλο και πιο πρόωρα, συνήθειες μακάβριες αποκτήσαμε στη δύσμορφη τούτη ζωή να υπομένουμε τις θανατερές ριπές ανέμων που στερούν ό,τι λατρέψαμε, τώρα (ανάθεμα την ώρα) να συνηθίσουμε και τη δική σου απουσία!
Η δημοκρατική και προοδευτική σου πορεία στο «αστυνομικό ρεπορτάζ» (που σε πολλές περιπτώσεις διαπλέκεται και συνεργάζεται τυφλά με την Εξουσία) έκλεισε με το αίμα σου. Αυτοί που δεν εκτιμούν και δεν αναγνωρίζουν την αξία του αίματος των άλλων, χωρίς ενοχές και αναστολές το σκορπούν στους δρόμους! Αυτός είναι ο βάλτος της παράνοιας των κάθε είδους δολοφόνων, της κάθε είδους Εξουσίας! Θρασύτατος ο Θάνατος πια κινείται ελεύθερα και το απολαμβάνει σε όλα τα κενά και τη φτώχεια της «κανονικότητάς» μας, εύκολα και βολικά από στόχο σε στόχο πέφτουν οι σφαίρες «σαν το χαλάζι» σε όλα τα πεδία της παρακμής μας εδώ στο ΕλλαδοΒαλκανιστάν, καταλαμβάνει το μαύρο χρώμα κι ο θρήνος τη χώρα χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις, θερίζει με το εγκληματικό του χέρι (θεσμικό ή και μαφιόζικο, νόμιμο ή παράνομο...) ό,τι έσπειρε διαχρονικά στο τσακισμένο σώμα της κοινωνίας ο διακαής πόθος της Εξουσίας για την αιώνια γιορτή των ολίγων πάνω στον τάφο και τα συντρίμμια ισόβια δεσμά των πολλών. Υπάρχουν ευθύνες και αν υπάρχουν αθώες μορφές είναι μόνο των παιδιών μας που υποφέρουν κοντά μας από τις επιλογές μας, από το Κτήνος που τους δείχνουμε να πιστεύουν και να ακολουθήσουν για «ζωή», «ελευθερία» και «αξιοπρέπεια»!
Θα μου λείψεις, Γιώργο...
Στους δικούς σου κουράγιο, στις μαρτυρικές τούτες ώρες η τεράστια αγκαλιά σου από εκεί που βρίσκεσαι θα τους προστατέψει και θα τους δώσει δύναμη να συνεχίσουν μια ζωή δύσκολη που θα σε θυμίζει πάντα!
Στον άλλο Κόσμο που θα πας ακόμα κι «αν γίνεις σύννεφο» εγώ πάντα θα σε βλέπω και θα σε ξεχωρίζω, οι «άγγελοι της κάθε είδους κόλασης», ποινικοί ή πολιτικοί διακινητές της θανατικής ποινής θα 'ναι παντοτινά εχθροί μου.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
15°
