Η Κατερίνα Μπατζελή σχολιάζει την επικαιρότητα και τις αλλαγές στην καθημερινότητα των ανθρώπων κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού.
Αυτή η πανδημία έχει κάνει άνω κάτω την ζωή μας. Τις σκέψεις μας, τις αναμνήσεις μας. Ζούμε πρώιμα όλοι μας μία άτυπη περίοδο «αλτσχάιμερ». Θέλουμε να μιλάμε μόνο για το παρελθόν μας… τις στιγμές που ζούσαμε ανοικτά και πολλές φορές εκτός ορίων, αντισυμβατικά. Ο δε διπλανός να δείχνει ότι δεν ενοχλείται. Μπορεί κάτω από το σαρδόνιο χαμόγελό του και να μονολογούσε: «γατάκια αργήσατε» ή «εδώ που είστε θα βρεθώ και εγώ κάποια στιγμή».
Όλοι μας νοιώσαμε την ανατροπή της μετά ευρώ εποχής. Πιθανά την ανατροπή της ζωής μας που ήταν και βίαιη για πολλούς. Θεωρούσαμε δε, από όποια οπτική γωνιά και αν την ενδοσκοπούσαμε, ότι διανύουμε μια μεταβατική περίοδο προς την κανονικότητα ή την εξισορρόπηση «προσφοράς και ζήτησης». Υπήρχε ένα «παράλληλο σύστημα» που μας υποχρέωνε σε οικονομική προσαρμογή και κοινωνική συρρίκνωση της συμπεριφοράς μας. Και εμείς ακολουθούσαμε… αλλά με μια ενδόμυχη υπόσχεση στους εαυτούς μας και με την συλλογική ελπίδα ότι θα …επανέλθουμε!
Του Αγ. Βαλεντίνου, είτε ερωτευμένοι είτε ξενέρωτοι μαζευόμασταν… Τώρα πώς περνάγαμε και με ποιους περνάγαμε δεν ήταν το ζητούμενο. Μεταξύ μας ευχόμαστε τα πάντα, τα πιο απίθανα… Την ευχή για την υγεία μας την προσφωνούσαμε με την εκτίμηση μην τυχόν δεν την ακούσει ο «Θεός» και μας ταλαιπωρήσει για πλάκα ότι δεν εκτιμούμε το υπέρτατο αυτό αγαθό. Φυσικά καμία συζήτηση για εμβόλια. Είχαμε ξεχάσει την εποχή των παιδικών εμβολίων. Άντε ορισμένοι να λέγαμε αν είχαμε κάνει εκείνο το ετήσιο της γρίπης.
Η ζωή μας μπορεί να μην είχε εκείνο το «κόκκινο χρώμα» του Αγ. Βαλεντίνου. Δεν την αφήναμε όμως να ξεθωριάσει. Είχαμε την πολυχρωμία της καθημερινότητά μας και προσπαθούσαμε να ετοιμάσουμε την επόμενη μέρα μας.
Σήμερα, τη μέρα του Αγ. Βαλεντίνου για να την οργανώσουμε θα πρέπει να στείλουμε μήνυμα στο 13033… με κωδικό που βολεύει τον καθένα μας. Ίσως όμως λόγω της «Μήδειας» -όνομα που βρήκαν και έδωσαν για τον χιονιά- να μην μπούμε σήμερα ούτε καν στον κόπο να κανονίσουμε κάτι ούτε στο σπίτι.
Η καθημερινή μας κουβέντα, πέρα των επαγγελματικών υποχρεώσεων μας με δεκάωρες τηλεδιασκέψεις που όταν κλείνουμε την οθόνη στέλνουμε τρελαμένοι μήνυμα στο 13033 για να πάρουμε τους δρόμους με σκύλο ή άνευ σκύλου, είναι και οι προβληματισμοί για τον εμβολιασμό και κυρίως το ποιο είναι το καλύτερο και εκείνο που αναπτύσσει περισσότερα αντισώματα… Με την ημιμάθεια και την παραπληροφόρηση να καλπάζουν. Δεν ομιλώ για την ανευθυνότητα των αρμοδίων!
Εκείνο όμως που μετράει και που μας δοκιμάζει είναι ο ένας χρόνος εγκλεισμού. Η ζωή όλων μας πλέον ισορροπεί πάνω σε τεντωμένο σχοινί, ψυχικό, συναισθηματικό, πνευματικό. Αλλάζουμε πρότυπα τρόπου ζωής και καλούμαστε να διαχειριστούμε μία «άγνωστη» οικογενειακή κρίση, οικονομική και επαγγελματική ανατροπή.
Αναρωτιόμαστε αν θα βγούμε όρθιοι και με ορθολογικές απόψεις για την επανεκκίνηση της επομένης μέρας μας. Μέσα από την μικρή κοινωνία που ο καθένα μας ζει και αποκτά τα δικά του βιώματα αναρωτιέμαι αν θα μπορέσουν να το κάνουν οι φίλες μου, μαχόμενες γυναίκες.
Φίλη μου, στέλεχος σε μεγάλη επιχείρηση για είκοσι χρόνια, έχει φθάσει στα όριά της με δυο παιδιά Δημοτικού να μην πηγαίνουν στο σχολείο λόγο συνεχούς εμφάνισης κρουσμάτων κορωνοϊού και να περιφέρεται φορώντας αθλητική φόρμα από παιδικό σε παιδικό δωμάτιο να ρυθμίζει το intenet…
Φίλη μου με έντονη δραστηριότητα τα τελευταία έξι χρόνια στον τουριστικό κλάδο έχει παραλύσει οικονομικά παρά τις επιστρεπτέες προκαταβολές και έχει λαλήσει…
Φίλη μου στο χώρο της ένδυσης εικοσιπέντε χρόνια δεν μπορεί να κλείσει παραγγελίες, δεν εισπράττει και δεν μπορεί να πληρώσει προμηθευτές με τις επιταγές των 75 ημερών να μετακυλίονται από τα μέσα του προηγουμένου χρόνου και όπως φαίνεται θα φθάσουν το Φθινόπωρο ανείσπρακτες…
Φίλη μου στο χώρο της εστίασης σκέφτεται να πουλήσει κοψοχρονιά τον εξοπλισμό της επιχείρησης της και πάει σε βαλκανική χώρα να ανοίξει ειδικό κατάστημα καφέ… Πανικός στην εστίαση!
Φίλη μου αρχιτέκτονας, δεν πιστεύω να χρειάζονται αναλύσεις…
Και μη μου πείτε «μερικοί» να αλλάξω παρέες… Οι άνδρες «παλιάς κοπής» βρίσκονται στο προ χολ της εισαγγελίας.
Ας ακούσουμε όλοι τον κροταλισμό του σπασίματος των αξιών της καθημερινότητάς μας. Ας μην μετακυλύουμε συγκυριακά και μονομερώς την έξοδό μας από την πανδημική εποχή, στον εμβολιασμό. Να εμβολιαστούμε βεβαίως όλοι γιατί είναι βασικό όπλο της επιστήμης για να αντικρούσει την εξάπλωση του κορωνοϊού.
Δεν μπορούμε όμως να χάνουμε την εικόνα των μεγάλων αλλαγών. Είναι σαφές ότι χαράζονται πλέον νέες δομές και προτεραιότητες. Χρειάζονται ριζοσπαστικές παρεμβάσεις, κοινωνικές και οικονομικές πολιτικές. Και αυτές πρέπει να γίνονται παράλληλα με την αντιμετώπιση της πανδημίας. Δεν μπορεί ό,τι παραγωγικό διαλύεται από την πανδημία να συγκεντρώνεται αυτόματα σε χέρια ολίγων.
Ας είμαστε ειλικρινείς και τολμηροί απέναντι στην αλήθεια για τη νέα ζωής μας. Δεν θα είναι ίδια αλλά και η συμπεριφορά όλων μας δεν θα είναι ίδια. Μπροστά σε αυτή την αναπόφευκτη εξέλιξη ας προσπαθήσουμε όμως να μην κόψουμε τις γέφυρες μεταξύ της παλιάς μας ζωής και της νέας που θα έχει άλλα… αντισώματα.
Ας μην χάσουμε την ιστορικότητα της κοινωνικότητάς μας και της συλλογικότητας.
Ας ευχηθούμε να γιορτάζουμε χωρίς να στέλνουμε SMS και να κυκλοφορούμε χωρίς το βιβλιάριο εμβολιασμών.
17°
