Ομηρικοί καβγάδες στήθηκαν για το ποιος ήταν ο μεγάλος νικητής των ευρωεκλογών. Μή(μ)πως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατέκτησε την πολυπόθητη πρωτιά; Ίσως η Νέα Δημοκρατία που –παρά την ηχηρή σφαλιάρα– κρατήθηκε σε απόσταση βολής από την κορυφή. Από κοντά και το αγαπημένο μου ΠΑΣΟΚ που διπλασίασε τα ποσοστά που του έδιναν οι δημοσκοπήσεις. Γιατί όχι και το Ποτάμι, του παλιόφιλου Σταύρου, που ντεμπουτάρισε με ένα ηχηρό 6,6%.
Αντίθετα, για το μεγάλο χαμένο της βραδιάς της 25ης Μαΐου δεν χωράει πολλή συζήτηση: Η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη με το μικροσκοπικό 1,2% έπιασε πάτο βλέποντας την πλάτη του Γιώργου Χατζημαρκάκη και επικρατώντας οριακά του συμπαθούς κόμματος των Ελλήνων Κυνηγών. Όπως ήταν αναμενόμενο και σε μια κίνηση πολιτικής γενναιότητας ο κυρ Φώτης υπέβαλε άμεσα την παραίτησή του. Σωστά;
Όχι ακριβώς… Δυο τρεις μέρες αργότερα ο ελληνικός λαός πληροφορήθηκε με έκπληξη πως η παραίτηση του Κουβέλη πρέπει πρώτα να γίνει αποδεκτή από την Κ.Ε. του κόμματός του. Σα να λέμε να παραιτούταν ο Μπάγεβιτς και να περιμέναμε την έγκριση του Μπουρουτζίκα!
Με αγωνία περιμέναμε όλοι την κυριακάτικη συνεδρίαση της Κ.Ε. για να μάθουμε ποιο θα ήταν το μέλλον του εν λόγω πολιτικού ανδρός, καθώς και την προκήρυξη της ημερομηνίας του έκτακτου συνεδρίου του κόμματος το οποίο, λογικά, θα διεξαγόταν μέσα στο μήνα.
Αμ δε… Σε μια θυελλώδη συνεδρίαση η Κ.Ε. αποφάσισε πανηγυρικά πως «δεν τίθεται θέμα παραίτησης Φώτη Κουβέλη» (sic) ενώ έκρινε την 12η Σεπτεμβρίου ως ιδανική ημερομηνία για τη διεξαγωγή του διαβόητου συνεδρίου. Έτσι είναι. Κάτσε να περάσει το Μουντιάλ. Τα «μπάνια του λαού, το Μουντομπάσκετ». Ας πληροφορηθούμε πρώτα την κλήρωση των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη και τότε –και μόνο τότε– θα ασχοληθούμε με τη χώρα και την Κεντροαριστερά.
Κάπου εδώ θα σας πάρω από το χεράκι να κάνουμε ένα ταξιδάκι στον χρόνο.
Η Δημοκρατική Αριστερά ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 2010, όταν ο Κουβέλης αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, παίρνοντας μαζί του το μεγαλύτερο κομμάτι της λεγόμενης «Ανανεωτικής Πτέρυγας». Μια κίνηση ιδιοφυής, εάν αυτή έγινε προβλέποντας τον ιδεολογικό εκφυλισμό που υπέστη στην πορεία το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Μια κίνηση αποτυχημένη, εάν όντως είχε κριθεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς δεν είχε μέλλον.
Anyway, στο νεοσύστατο κόμμα αποδόθηκε το προσονύμιο «Αριστερά της Ευθύνης» – προφανώς σε αντίθεση με την ό,τι να ’ναι πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως έτσι; Υπενθυμίζουμε:
-Τον Νοέμβριο του 2011, μετά την πτώση του Γιώργου Παπανδρέου η ΔΗΜΑΡ αρνείται να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Αποτέλεσμα: Η κυβέρνηση που προκύπτει (σε μια κρισιμότατη εποχή για την χώρα) παρουσιάζεται αδύναμη ενώ στιγματίζεται από την συμμετοχή σε αυτήν του ΛΑΟΣ.
-Τον Μάιο του 2012, μετά τις πρώτες εθνικές εκλογές, η ΔΗΜΑΡ αρνείται εκ νέου να συμμετάσχει σε κυβέρνηση με Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ.
Αποτέλεσμα: Δεύτερες (αχρείαστες) εκλογές. Ενάμισης μήνας πεταμένος στα σκουπίδια ο οποίος μεταφράζεται σε νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Ο Σαμαράς γίνεται πρωθυπουργός, κάτι που πιθανότατα δεν θα είχε συμβεί αν η ΔΗΜΑΡ είχε πει από την αρχή το «Ναι».
-Τον Ιούνιο του 2013 η ΔΗΜΑΡ αποχωρεί από την τρικομματική κυβέρνηση λόγω του κλεισίματος της ΕΡΤ. Πιο σωστά: Η ΔΗΜΑΡ αποχωρεί από την τρικομματική κυβέρνηση παρότι οι διαπραγματεύσεις με τον Σαμαρά έχουν προχωρήσει και αυτός έχει «μαζέψει» (όσο ήταν δυνατόν) την αψυχολόγητη εκείνη επιλογή του.
Αποτέλεσμα: Η κυβέρνηση αποδυναμώνεται αισθητά και αρχίζει να «γέρνει» προς τα (ακρο)δεξιά αφού το ΠΑΣΟΚ, σπαρασσόμενο από έναν συνεχή εμφύλιο και με ιδιαιτέρως χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά, αδυνατεί να ελέγξει μόνο του τον αλλοπρόσαλλο Σαμαρά. Να προσθέσουμε δε πως καθ’ όλη τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση, η ΔΗΜΑΡ ακολουθεί την προσφιλή «Πάω δεν πάω» τακτική της, στηρίζοντας τα μνημόνια χωρίς να τα ψηφίζει (!) κ.ο.κ. ενώ στα δύο υπουργεία που διαχειρίζεται κωλυσιεργεί επιδεικτικά. Είναι χαρακτηριστικό πως, λίγο πριν εκπνεύσει το 2012, στέλεχος της πανηγυρίζει επειδή επί των ημερών της συγκεκριμένης κυβέρνησης δεν έχει απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος- συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των επίορκων. Όλα αυτά θα τα πληρώσουν αργότερα (κακώς φυσικά) οι σχολικοί φύλακες, οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών και όποιος δεν έχει μπάρμπα στην Κορώνη.
-Τον Οκτώβριο του 2013 η ΔΗΜΑΡ απορρίπτει μετά βδελυγμίας την πρόταση των «58».
Αποτέλεσμα: Η Κεντροαριστερά κατεβαίνει κατακερματισμένη στις εκλογές, εκλέγοντας συνολικά μόνο δύο (συν τους δύο του Ποταμιού) βουλευτές στις πιο κρίσιμες ευρωεκλογές όλων των εποχών.
Ποια είναι λοιπόν η «Αριστερά της ευθύνης»; Μήπως τελικά να μην τα ρίχνουμε όλα στον Τσίπρα;
Πολλοί λένε πως η ΔΗΜΑΡ θα εξαερωθεί. Πως κάποιοι θα πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι στο ΠΑΣΟΚ, άλλοι στο Ποτάμι και το μαγαζί θα κατεβάσει ρολά. Ποιος ο λόγος όμως; Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι μόνο το πενιχρό 1,2% του εκλογικού σώματος. Διαθέτει μια ισχυρή κοινοβουλευτική ομάδα, εξαιρετικά στελέχη και μια ξεκάθαρη προοδευτική ιδεολογική προσέγγιση (κάτι που δεν συμβαίνει –για εντελώς διαφορετικούς λόγους– στον ΣΥΡΙΖΑ ή το Ποτάμι). Πρέπει να μείνει ενωμένη. Πρέπει όμως –επιτέλους– να πάρει γενναίες αποφάσεις. Να συνεργαστεί για το καλό της χώρας αλλά και για την δημιουργία μιας μεγάλης Κεντροαριστεράς. Να αναλάβει τις ευθύνες της δικαιώνοντας το προσωνύμιό της.
13°
