Ένα κείμενο με αφορμή την απώλεια του Πέτρου Κουναλάκη και το εξώφυλλο της εφημερίδας «Αυγή» που προκάλεσε αντιδράσεις.
Ο θάνατος του Πέτρου Κουναλάκη βύθισε στη θλίψη όλους εκείνους που είχαν απολαύσει το ανοικτό μυαλό και τη σκέψη του μέσα από τις στήλες της Αυγής. Μιας εφημερίδας στην οποία εργάστηκαν δημοσιογράφοι σαν τον Σοφιανό Χρυσοστομίδη και τον γιό του Ανταίο, τον Βασίλη Κωνσταντινίδη, τον Λευτέρη Μαυροειδή και διευθυντές όπως ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γρηγόρης Γιάνναρος, αλλά και ο Νίκος Φίλης και ο Δημήτρης Χατζησωκράτης.
Ήταν παραμονή Χριστουγέννων του 1991, όταν έγραφα άρθρο στην Αυγή με τίτλο: «Έχει αυτόνομο μέλλον ο αυριανισμός;». Αναρωτιόμουν, αν από το φαινόμενο της Αυριανής, μπορούσε να γεννηθεί στη χώρα ένα φιλοναζιστικό κόμμα. Η απάντηση δόθηκε το 2012. Οι ταξικές, ιδεολογικές και πολιτικές παράμετροι του αυριανισμού προετοίμασαν το κλίμα για τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Αρκετοί τότε είχαν συλλάβει στην ατμόσφαιρα τη μυρωδιά του σάπιου που προερχόταν από τον αυριανισμό και στηλίτευαν το φαινόμενο από στις σελίδες της Αυγής, η οποία μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι ήταν οι κύριοι αντίπαλοι και θύματά του. Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως τριάντα χρόνια αργότερα, στην ίδια εφημερίδα θα δημοσιευόταν αυριανικά πρωτοσέλιδα σαν αυτό που εγκαλούσε τους Σαμαρά και Μητσοτάκη πως «δεν είναι αθώοι» για την άνοδο του ελληνικού νεοναζισμού.
Αυτό το πρωτοσέλιδο άνοιξε την όρεξη στο εχθροπαθικό αντισύριζα μέτωπο να θριαμβολογεί αναρτώντας το πρωτοσέλιδο της Αυγής της 7ης Μαρτίου 1953, στο οποίο αυτή θρηνούσε για τον θάνατο του Στάλιν. Μια μετεμφυλιακή εποχή στην οποία η Αυγή ανήκε επί της ουσίας στο ΚΚΕ οδηγεί τους αντισύριζα με λογική ΣΥΡΙΖΑ να εξομοιώνουν μήλα με πορτοκάλια. Τους παρέσυρε μεν η άγνοια της ιστορίας της εφημερίδας, αλλά τους έδωσε και η σημερινή Αυγή επιχειρήματα. Είναι αλήθεια πως κάποιοι επιτίθενται στην εφημερίδα όχι για το πρωτοσέλιδο, αλλά γι’ αυτό που συμβολίζει. Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι που θλίβονται, επειδή ευτελίζει αυτό ακριβώς που συμβολίζει.
Αδύναμη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να παράγει ένα σύγχρονο και δημοκρατικό αντιπολιτευτικό λόγο καταφεύγει σε μεθόδους που η Αυριανή χρησιμοποιούσε κατά της τότε Ανανεωτικής Αριστεράς. Η επιστροφή των αυριανικών πολιτικών ηθικής απαξίωσης των «αρχιψευταράδων» και των «προδοτών» απαξιώνουν την Πολιτική και όχι τους πολιτικούς αντιπάλους. Καλλιεργούν την εχθροπάθεια, στοιχείο εντελώς ξένο στην κουλτούρα της Ανανεωτικής Αριστεράς του Κουναλάκη. Οι ευθύνες για την άνοδο της Χρυσής Αυγής προσωποποιούνται, αντί να αναζητούνται στο δηλητηριώδες κοινωνικό κλίμα της περιόδου 2010-2015 αλλά και στο μακρινό 1989. Με τη διαφορά πως το 2010 τα θύματα του 1989 γίνονται θύτες. Η προσπάθεια να απαντήσει η εφημερίδα με παροιμίες του τύπου «τα σκυλιά γαβγίζουν, αλλά το καραβάνι προχωρά», δείχνουν πως ορισμένοι εκεί δεν κατάλαβαν πόσο εύκολα ο πολιτικός λόγος μετατρέπεται σε απολιτική πομφόλυγα. Επειδή ακόμη και τώρα στην εφημερίδα αλλά και στη ριζοσπαστική Αριστερά υπάρχουν πολιτικοί και δημοσιογράφοι σαν τον Πέτρο, ευελπιστώ πως η Αυγή θα σταματήσει να κινείται σ’ αυριανικό περιβάλλον.
13°
