Οι δολοφόνοι των ελαφιών

Ζητώ συγγνώμη που ο τίτλος του σημερινού «και μπράβο τους» μοιάζει με τίτλο σύγχρονης ελληνικής ταινίας, αλλά μην ανησυχείτε. Δεν θα ασχοληθώ με απροσάρμοστους, κακομαθημένους και εκνευριστικούς ανθρώπους και τα (εντελώς αδιάφορα) προβλήματά τους. Ο τίτλος δεν είναι ούτε μεταφορικός, ούτε ποιητικός. Είναι κυριολεκτικός. Γιατί σήμερα γράφω για κάποιους συμπολίτες που δολοφόνησαν ένα ελάφι στην Πάρνηθα. Και το έκαναν με έναν τρόπο τόσο ελληνικό που κανονικά θα έπρεπε την ώρα που το ελάφι ξεψυχούσε να ακούγεται ο εθνικός ύμνος: το τάισαν ψωμιά, τσιπς, τυρόπιτες και ό,τι άλλο είχαν εύκαιρο.

Ενδεχομένως ο τρόπος της δολοφονίας να μην σας φαίνεται ιδιαιτέρως δολοφονικός, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή δεν συνειδητοποιείτε (κι εγώ το συνειδητοποίησα αφού άκουσα την είδηση) ότι τα ελάφια είναι φυτοφάγα. Με αναλόγως διαμορφωμένα πεπτικά συστήματα. Κατά συνέπεια το να τους δίνεις πράγματα που δεν είναι κατασκευασμένα να καταναλώνουν μπορεί να σε κάνει να αισθάνεσαι ωραία, αλλά τα σκοτώνει. Δηλαδή τα σκοτώνεις. Εσύ.

«Μα τι υπερβολές είναι αυτές;» θα αναρωτηθούν καλόπιστα κάποιοι από σας και αρκετοί με την κακοπιστία που μόνο ένας πραγματικός Έλληνας που παρκάρει σε διάβαση αναπήρων μπορεί να έχει. «Πώς να ξέρουν οι επισκέπτες του εθνικού δρυμού ότι τα ελάφια κινδυνεύουν άμα τα ταΐσουν;» θα συνεχίσετε να ρωτάτε, λες και δεν έφτανε η πρώτη σας απορία. «Νομίζω πως υπερβάλλεις» θα συνεχίσει κάποιος δικηγόρος των απανταχού ελληναράδων. «Ο θάνατος του ελαφιού ήταν ατύχημα. Ένα ατύχημα δεν είναι δολοφονία».

Όλες αυτές οι απορίες και οι δικαιολογίες θα είχαν ένα κάποιο νόημα αν ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας δεν ήταν γεμάτος από ταμπέλες που το γράφουν όσο πιο καθαρά μπορεί να γραφτεί: ΜΗΝ ΤΑΪΖΕΤΕ ΤΑ ΕΛΑΦΙΑ. Κι επειδή υπάρχουν και οι αναλφάβητοι και οι συμπολίτες που δεν ξέρουν ελληνικά, το μήνυμα συνοδεύεται από ένα σήμα που δε αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνείας

Ξαναλέω ότι αυτή η, ξεκάθαρη ως προς το μήνυμά της, πινακίδα που βλέπετε υπάρχει παντού στην Πάρνηθα. Πράγμα που σημαίνει ότι οι συμπολίτες που ταΐζουν τα ελάφια ξέρουν ότι κάνουν κάτι που απαγορεύεται. Και ξέρουν ότι ο λόγος που αυτό το κάτι απαγορεύεται δεν έχει να κάνει με την προστασία των ανθρώπων, αλλά των ελαφιών. Αλλά, όπως κάνουν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους, αγνοούν την πινακίδα, αγνοούν την σαφή απαγόρευση και κάνουν ό,τι γουστάρουν. Και δολοφονούν.

Όλο αυτό δεν το γράφω επειδή με έπιασε ξαφνικός καημός για τα ελάφια της Πάρνηθας, αν και για να είμαι ειλικρινής, όταν προχτές είδα την είδηση στο δελτίο του ΣΚΑΪ εξοργίστηκα με τους συμπολίτες δολοφόνους. Με αυτούς τους αντικοινωνικούς εγωκεντρικούς κακομαθημένους που καμία σήμανση και καμία προειδοποίηση και καμία ζωή δεν θα τους σταματήσει από το να κάνουν το κέφι τους.

Όλο αυτό το γράφω γιατί αυτοί οι συμπολίτες (που δεν είναι δυο και τρεις) αυτό που κάνουν στα ελάφια το κάνουν και σε μας. Κάθε μέρα. Στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις υπηρεσίες, ακόμα και μέσα στην πανδημία, αυτοί οι αντικοινωνικοί, εγωκεντρικοί, κακομαθημένοι άνθρωποι αγνοούν τους κανόνες, κάνουν του κεφαλιού τους και μας δολοφονούν. Κι όταν δεν καταφέρνουν να μας δολοφονήσουν κάνουν τη ζωή μας όσο πιο δύσκολη μπορούν. 

Αυτοί που δεν φορούν μάσκες γιατί τους ενοχλεί τη μυτούλα τους, αυτοί που συνωστίζονται γιατί δεν μπορούν χωρίς το ποτάκι τους, αυτοί που ακόμα και σε καταστάσεις ζωής και θανάτου αρνούνται να θυσιάσουν έστω και λίγη από την άνεση και την καλοπέρασή τους.

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να ξαναγράψω για την αξία που έχει η τήρηση των κανόνων για μια κοινωνία. Αυτοί που τους τηρούν το ξέρουν, αυτοί που δεν τους τηρούν δεν έχουν την πνευματική δυνατότητα να το καταλάβουν και αυτοί που πληρώνονται για να τους επιβάλλουν δεν πολυψήνονται να ασχοληθούν. Ακόμα και τώρα με την πανδημία, ακόμα και τώρα που είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ, υπάρχουν συμπολίτες που αδυνατούν να δουν λίγο πιο πέρα από τον εαυτό τους και να συμμορφωθούν. Και μας δολοφονούν. Σαν τα ελάφια (ωχ, τελικά ο τίτλος ήταν μεταφορικός... ζητώ συγγνώμη). Και μπράβο τους.