7 Οκτωβρίου 2020: Μια οφειλόμενη απάντηση

Η πρώτη φορά στην περίοδο της μεταπολίτευσης που συνελήφθησαν βουλευτές για αυτόφωρο κακούργημα. Η πρώτη φορά που η ηγεσία πολιτικού Κόμματος κατηγορείται για διεύθυνση και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση βάσει του άρθρου 187 ΠΚ.

Η στυγνή δολοφονία Φύσσα υπήρξε η θλιβερή αφορμή για να συνδεθεί μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων με σοβαρότατα εγκλήματα του κοινού ποινικού Δικαίου, και τέθηκε πολιτικά, ποινικά και κοινωνικά το ερώτημα πώς γίνεται να λειτουργεί μια εγκληματική οργάνωση συνδεδεμένη με ένα Κόμμα.

Ασκήθηκαν ποινικές διώξεις από την ίδια την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου για το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης, τριών συναφών κακουργήματων (δολοφονία Φύσσα, απόπειρα ανθρωποκτονίας του Αιγύπτιου αλιεργάτη Εμπάρακ και απόπειρα ανθρωποκτονίας συνδικαλιστών ΠΑΜΕ)  κι άλλων 100 συσχετιζόμενων υποθέσεων.

5,5 χρόνια, 450 συνεδριάσεις, 68 κατηγορούμενοι, θηριώδες έγγραφο και οπτικοακουστικό αποδεικτικό υλικό.

Την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020, το Δικαστήριο δεν θα ανακοινώσει μόνο την ποινή που επιφυλάσσει στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς του Παύλου.

Δεν δικάζεται ο Ρουπακιάς ή οι 17 που βρέθηκαν εκείνο το βράδυ. Στην απόφασή τους οι Δικαστές καλούνται να αποτυπώσουν πώς και κατά πόσο τα δικαζόμενα πολιτικά στελέχη του κόμματος που αντιστρατεύεται την Δημοκρατία ευθύνονται για το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης.

Χωρίς να μπορεί ανθρώπινος νους να παραγνωρίσει την απώλεια του υπέρτατου αγαθού, της στέρησης της ζωής του Παύλου, η δολοφονία Φύσσα αποκτά ακόμα μεγαλύτερη απαξία εντασσόμενη σε μια ενορχηστρωμένη επιχείρηση που αποφασίστηκε από τους πολιτικούς ηγέτες ενός κόμματος και εκτελέστηκε από μια ομάδα συνεργών τους.

«Οι περισσότεροι εστιάζουν στον δολοφόνο και όχι στην εγκληματική οργάνωση. Ένα ποσοστό της δικαίωσής μας θα είναι να μπορέσουμε να αποδείξουμε ότι δεν ήταν ένας ή μία ομάδα της Χ.Α. η οποία λειτούργησε μόνη της», δηλώνει η Μάγδα Φύσσα.

Πολλώ δε μάλλον, όταν κατά την κρίση της Εισαγγελέως, η δολοφονία του Φύσσα ήταν περίπου μια παράνομη ενέργεια κάποιων φίλων ή μελών του συγκεκριμένου κόμματος, τα πολιτικά στελέχη του οποίου αγνοούσαν εν πολλοίς τη δράση των μελών τους.

Η απαλλακτική πρόταση της Εισαγγελέως για το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης, καθώς όπως ισχυρίστηκε «η ιδεολογική τοποθέτηση καθενός είναι ποινικά αδιάφορη» αιφνιδίασε αλλά δεν καθόρισε ποιοι θα κριθούν ένοχοι και για ποια αδικήματα.

Στη Δίκη της Νυρεμβέργης οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους συνεργάτες του Χίτλερ απαντούσαν με ένα λεκτικό εύρημα σε όσα τους καταλογίζονταν. Δήλωναν «αθώοι, υπό την έννοια του κατηγορητηρίου». Δεν αρνούνταν δηλαδή τις πράξεις τους, αλλά τις ενέτασσαν στο δικό τους σύστημα αξιών, σύμφωνα με το οποίο δεν ήταν αξιόποινες. Στα Πρακτικά της δίκης καταγράφεται ο Ρουπακιάς να λέει: «Μια ανθρωποκτονία ήτανε που την κάνανε ολόκληρη ιστορία». Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Στην υπόθεση αυτή, που είναι υπόθεση Δημοκρατίας και κράτους Δικαίου έλαχε στους συγκεκριμένους Δικαστές, να επανακαθορίσουν τα όρια της βίας και του φασισμού που υφέρπει στην ελληνική κοινωνία. Αν η βία μπορεί να αποτελεί όχι απλά μέσο αλλά αποδεκτό σκοπό για ένα πολιτικό κόμμα και πόση ανοχή μπορεί μια κοινωνία να επιδεικνύει στην κουλτούρα της βίας.

Με την απόφαση θα καταγραφεί στην Ιστορία, κατά πόσο με πρόσοψη και προκάλυμμα πολιτικού κόμματος μπορεί να λειτουργεί μια οργάνωση που στρέφεται κατά της ζωής, της νομιμότητας και του ίδιου του Πολιτεύματος. Αυτό δεν είναι μια τυχαία, ευκαιριακή επιλογή του λαού μας που αρέσκεται στην αποποίηση των ευθυνών του. Είναι μια αξιακή επιλογή που καθορίζει γενιές και γενιές πολιτών. Γι’ αυτό και πέρα από το Δικαστήριο, χρωστάμε όλοι μια απάντηση.