Θέλω να πιστεύω πως με αφορμή την κατάσταση που βιώνει την τελευταία 5ετία η χώρα μας και με τον απολογισμό πεπραγμένων που -λίγο πολύ- όλοι έχουμε κάνει, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, λογικά και μεταξύ άλλων, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα πως βασικός υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο πολίτης, που ενώ γνωρίζει πως με την ψήφο του επιλέγει αυτούς που θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση της κατάστασης, συνήθως επιλέγει με λάθος κριτήρια.
Οι επαγγελματίες της πολιτικής, γνωρίζουν πολύ καλά τα «κουμπιά πολιτικής επιλογής» ενός ψηφοφόρου και δεν διστάζουν να τα «πατούν» σε κάθε ευκαιρία. Γνωρίζουν να επικοινωνούν απ' ευθείας στο συναίσθημα για να το ευχαριστήσουν ή να το τρομοκρατήσουν, γνωρίζουν να βάζουν διλλήματα πόλωσης, γνωρίζουν να λαϊκίζουν δίνοντας υποσχέσεις που δεν είναι εφικτές ή που ποτέ δεν θα τηρήσουν, γνωρίζουν να τάζουν «ρουσφέτια» κ.ο.κ. Έχουν υπόψη τους πως ο ψηφοφόρος δεν πείθεται με υποσχέσεις για πράξεις και έργα που θα συμβάλλουν στο γενικό συμφέρον, παρά μόνο με ότι ικανοποιεί την προσωπική ή συντεχνιακή του ανάγκη, όπως και αν λέγεται αυτή. Και μ' αυτή τη λογική, οι επαγγελματίες της πολιτικής, έχουν πάψει να ασχολούνται με την πολιτική και το γενικό συμφέρον της χωρας, χτίζοντας σε μια ρητορική που καλύπτει τις ανάγκες ή φανατίζει μια μερίδα του λαού (πχ. μνημόνιο - αντιμνημόνιο) και που θα εξασφαλίσει την προσωπική, ή κομματική (συντεχνιακή) τους εκλογή. Και αυτό δεν θα αλλάξει, διότι τα αποτελέσματα όλων των ψυχολογικών μελετών πάντα έδειχναν και συνεχίζουν να δείχνουν πως έτσι λειτουργεί ο ψηφοφόρος, σε άλλες κοινωνίες λιγότερο και σε άλλες περισσότερο, ανάλογα με την ποιότητα της παιδείας.
Γι' αυτό και οι πολιτικοί που μιλάνε για ρήξη με τα προσωπικά συμφέροντα και που ευαγγελίζονται δίκαιο και αξιοκρατικό θεσμικό καθεστώς για όλους τους πολίτες, συνήθως παραμένουν στην αφάνεια.
Όμως δεν μπορούμε να επιτρέπουμε κάτι τέτοιο να συμβαίνει επ' άπειρω. Τουλάχιστον όσοι έχουμε καταφέρει να συνειδητοποιήσουμε τα παραπάνω, έχουμε υποχρέωση να επιλέξουμε με βάση τα σωστά κριτήρια, τα οποία ειναι απλά:
Ψηφίζουμε / στηρίζουμε / βάζουμε σταυρό σε ανθρώπους:
• που εργάζονται ή έχουν εργασθεί στην παραγωγική οικονομία και γνωρίζουν πως λειτουργεί το οικονομοκοινωνικό συνονθύλευμα μέσα στο οποίο ζούμε και λειτουργούμε.
• που γνωρίζουμε ή έχουμε σοβαρή πληροφόρηση ότι έμειναν πιστοί στον χαρακτήρα και τις αρχές τους με το πέρασμα του χρόνου, τόσο στην προσωπική, όσο και την επαγγελματική τους ζωή.
• που γνωρίζουμε ότι δεν έχουν αλλοιωθεί απο την επιτυχή ενασχόλησή τους με την πολιτική ή από την εξουσία.
• που γνωρίζουμε ότι η φιλοδοξία τους σταματά εκεί που αρχίζει να χάνεται η αίσθηση του δίκαιου.
• που γνωρίζουμε ότι έχουν αρνηθεί να συμμετάσχουν σε οποιασδήποτε μορφής "φαγοπότι".
• που έχουν το θάρρος να κρατούν σταθερά αποστάσεις και να πολεμούν κάθε τι "βρώμικο", παράνομο και παράτυπο.
• που αρνούνται προσωπικές υποσχέσεις και που στόχος τους ειναι να συμβάλλουν υπέρ του γενικού συμφέροντος.
• που αντιμετωπίζουν την πολιτική ως ακτιβισμό και όχι ως επάγγελμα.
• που δεν θέτουν διλλήματα τρόμου ή πόλωσης για θέματα που δεν έχουν σχέση με το γενικό θεσμικό συμφέρον.
• που μιλάνε αποκλειστικά για θέματα που άπτονται του θεσμικού τους ρόλου (πχ. ο Δημαρχος δεν μπορεί να έχει σχέση με μνημόνια).
Είναι σαφές ότι κάποιοι θα συνεχίσουν να ψηφίζουν με τον τρόπο που το κάνουν επι δεκαετίες (κάποιες συνήθειες δεν αλλάζουν ποτέ). Ας γίνει όμως κατανοητό πως κάθε φορά που επιλέγουμε συνειδητά με τον λάθος τρόπο με σκοπό την πραγματοποίηση μιας προσωπικής ή συντεχνιακής εξυπηρέτησης σε βάρος του συνόλου ή με τρόπο που είναι άδικος προς τους υπόλοιπους, προσθέτει στο ελλειμα παιδείας και σωστής νοοτροπίας του συνόλου και επιβαρύνει ακόμα λίγο τις επόμενες γενιές, μέσα στις οποίες βρίσκονται τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
12°
