Ο Κυριάκος ξαναπολεμά τον Κόβιντο

Τω καιρώ εκείνω, ο Κυριάκος των Αρίστων, είχε χάσει τον ύπνον του. Διότι ο Κόβιντος, ο τρομερός ο δράκοντας, τον οποίον ο ίδιος προ μηνών είχε κατανικήσει, αποκοιμίζοντάς τον με τα μέτρα πονηρά και άριστα, είχε σηκωθεί ξανά από τον ύπνο του και μόλαινε με την ανάσαν του τον τόπον. Και η καμπυλωτή του ράχη ολοένα και ανέβαινε και τα κρεβάτια στα νοσοκομειά λιγόστευαν και το Θέμα της Ελλάδος ήταν σε κίνδυνο. 

Και η ανησυχία του Κυριάκου ήτο τόση, που δεν ημπορούσε να απολαύσει μήτε τις μικρές χαρές της ζωής – το μαδομούνιον των Συριζαίων, επί παραδείγματι. Εκάλεσε λοιπόν τους Αρίστους του, μα και τους τροβαδούρους που βγαίνουν στες φυλλάδες και στα κανάλια του Θέματος της Ελλάδος και τον υμνούν, και τους ζήτησε να του πουν τις πταίει. Και εκείνοι του μίλησαν με παρρησία:

«Σύ και εμείς τα έχουμε όλα καλώς καμωμένα, Κυριάκο. Διότι είμαστε άριστοι και οι άριστοι κάμνουν αριστείες, το λέγει και η λέξη. Δια της ατόπου απαγωγής το λοιπόν, δια όλα ευθύνεται ο όχλος. Που δεν κάθεται εις τα αυγά του. Μον’ συνωστίζεται στα καπηλειά και τες πλατείες παρέα με τον Κόβιντο. Και γλεντούν και χαριεντίζονται και ψωνίζουν εν τω μέσω της νυκτός μπύρες και χαρτάκια από τα περίπτερα. Και στοιβάζονται σαν τες παστές σαρδέλες στις δημόσιες βοϊδάμαξες και πηγαίνουν πέρα δώθε όλη μέρα. Πού πηγαίνουν; Σπίτια δεν έχουν; Μας έχεις δει εμάς ποτέ να μπαίνουμε σε δημόσια βοϊδάμαξα; Όχι. Άρα;»

«Και τα παιδιά τους;» ερώτησε συλλογισμένος ο Κυριάκος. «Αυτά τουλάχιστον καλύπτουν την μούρην τους με τα βρακιά που τους έδωκεν η Κεραμέως; Πίνουν από το παγουρίνο τους νερό;»

«Όχι Κυριάκο. Δεν καλύπτουν τη μούρην τους με τα βρακιά. Μήτε πίνουν από το παγουρίνο τους νερό. Μον’ κάμνουν καταλήψεις και ακούνε τραπ στην διαπασών και μάθημα δεν κάμνουν».  

Και ο Κυριάκος τους έδιωξε και μελέτησε μονάχος του τους δείκτας και τα κιτάπια των γραμματικών. Και βεβαιώθη πως ο ίδιος και οι Άριστοί του δε φέρουν ευθύνην δια το κακόν. Και τον έπιασε το παράπονον. «Μα γιατί μου φέρονται έτσι οι πολίται;» αναρωτήθηκε. «Τούτο είναι το ευχαριστώ, που τους απάλλαξα από τον Αγραβάτωτο και τώρα έχουν έναν κύρη που δεν ντρέπονται να τον παρουσιάσουν στους Φράγκους; Έτσι μου το ξεπληρώνουν που ξήλωσα την λουμπεναρίαν των Συριζαίων και όρθωσα την δικήν μας; Ε λοιπόν δεν πάγει άλλο. Η υπομονή έχει και τα όριά της. Ηναύ ιζ ηναύ».

Και ευθύς βγήκε και έκαμνε διάγγελμα. Και τους τα έψαλλε δια τα καλά:

«Ουαί υμίν, πληβείοι και ποπολάροι αγνώμονες και ανάγωγοι» τους είπε. «Διότι εσείς ευθύνεστε που ο Κόβιντος εξύπνησε και μας ταλαιπωρεί ξανά. Και πάει καλά, εμένα δεν με σκεφτήκατε. Κείνος ο Κουμουτσάκος, που από την πολλήν του στεναχώρια παραφρόνησε και πάγει στες εκκλησιές και γλύφει τα κουτάλια, τι σας έφταιξε; Τι σας έφταιξε ο δόλιος ο Χαρδαλιάς που από το καημόν του έπαψε να είναι alpha male και γίνηκε φετιχιστής και πάγει και μυρίζει τα μανίκια των ιερέων; Δια να μη μιλήσω δια τον Κωνσταντή, τον κύρη των Αθηνών και ανιψιόν μου… Που σας έφτιαξε ολάκερον περίπατον, μα σεις δε σεβαστήκατε τον κόπον του και δεν τον περπατήσατε. Και εκείνος επικράθηκε και επήγε εις την Βίσσην δια να ξεσκάσει, αλλά σπεύσατε και εσείς από κοντά -μη χάσετε- και τον συνωστίσατε δίχως μάσκα και βγήκαν οι φυλλάδες και τον έκραξαν και τώρα θα σας ξηλώσει και τον περίπατον και τις φοινικιές δια να μάθετε. Δια τελευταίαν φοράν: Βάλτε μυαλό. Σταματήστε να αρρωσταίνετε και να γεμίζετε τα νοσκομειά. Διότι αν δεν το κάμνετε, θα ειπώ στον Σπύρον Παπαδόπουλον να βγάλει σποτ και έπειτα θα σας μαντρώσω ξανά και τότε θα αρχίσετε τα βραδινά τζόκινγκ και τα σούρτα φέρτα με τους σκύλους και να δούμε αν θα σας αρέσει. Το λοιπόν, τέρμα τα λόγια. Το παγουρίνο σας ανά χείρας και εμπρός. Διότι έτσι μου έρχεται να σηκωθώ και να φύγω και να σας αφήσω πάλι στα χέρια του Αγραβάτωτου».

Ειδικώς τούτο το τελευταίο πόνεσε. Και ο λαός ταρακουνήθηκε τα μάλα. Διότι δεν τον είχαν συνηθίσει έτσι τον Κυριάκον. Και οι περισσότεροι κατάλαβαν το σφάλμα τους και έβαλαν μυαλό. Και έδιωξαν τον Κόβιντο από τις πλατείες και τα καπηλειά. Και οι αρνηταί της μάσκας κατατροπώθησαν και οι βοϊδάμαξες άδειασαν και τα κρεβάτια έφταναν πια και περίσσευαν και ο Κόβιντος τα χρειάστηκε και άρχισε να μαζεύεται. Και αν δεν έγινε ακριβώς έτσι, έτσι θα ειπούν οι τροβαδούροι πως έγινε. Και στις μεσαιωνικές τις μέρες μας, τούτο είναι που μετράει.