Μια ιστορία με πολύ βυζάντιο και σύγχρονη πολιτική
Τω καιρώ εκείνω, δράκων τις τρομερός, ο επονομαζόμενος Κόβιντος ερήμωνε τους τόπους έναν έναν. Από τα βασίλεια της Ανατολής που τα κυβερνούσε ο Μεγάλος Χάνος, μέχρι το βασίλειο πέραν του Ατλαντικού που το κυβερνούσε ο ακόμη μεγαλύτερος χάνος. Και οι πιο τρανοί ιππότες της οικουμένης εξεστράτευαν δια να τον εξολοθρεύσουν. Μα τίποτε δεν κατάφερναν και ο Κόβιντος συνέχιζε να σκορπά τον όλεθρο. Η οικουμένη σύμπασα κρατούσε την ανάσα της. Πάσα ελπίς για το γένος των ανθρώπων φαινόταν χαμένη. Μα τότε, ενεμφανίσθη ο Κυριάκος των Αρίστων.
Ο ιππότης τούτος είχε μόλις προ μηνών αντικαταστήσει εις την κεφαλήν του Πριγκιπάτου της Ελλάδος τον Αλέξιο τον Αγραβάτωτο. Αύτη δε αρχικώς λογιζόταν ως μεγάλη ατυχία, διότι ο Αλέξιος -το είχε αποδείξει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν- ήτο σκέτη μανούλα στη διαχείριση των κρίσεων και των συμφορών. Εάν λοιπόν ήταν εκείνος εις τα πράγματα, θα είχε στείλει ευθύς τον παραγιόν του, Πολάκη τον Ευγενικό, να αλείψει τον Κόβιντο με τσικουδιά ώστε να τον απολυμάνει και το ζήτημα θα είχε λυθεί μέχρι να πεις κόπυ πάστε. Όμως το πόπολον είχε δείξει αχαριστία προς τον Αγραβάτωτο και τον είχε βγάλει σηκωτό από το θρονί όπου άραζε και έχαβε τα φιστίκιά του.
Μα και ο Κυριάκος των Αρίστων δεν ήτο κανείς τυχαίος. Ανήκε εις την φημισμένη φάρα των Μητσοτάκηδων, εξού και είχε ευλογηθεί από τον Ύψιστο με κουμπαριές τρανές και βιογραφικό που όμοιό του δεν είχε δει ανθρώπου μάτι. Μόλις λοιπόν έμαθε τα ζοφερά μαντάτα, έδρασε αστραπιαίως. Κατά πρώτον έβαλε τον Σπύρο Παπαδόπουλον να κάμνει σποτ σκουπιζόμενος με χαρτοπετσέτες και άπαντες κλείστηκαν τρομαγμένοι στις οικίες τους. Ακολούθως, σφάλισε τα σκολειά, τες εκκλησιές και τα καταστήματα. Και μόνο τα παντοπωλεία άφησε ανοιχτά, δια να μπορεί ο λαός να προμηθεύεται τροφήν και κωλοσφούγγια. Βρήκε δε και μίαν καλήν υπόγαν και μάντρωσε εκεί φιμωμένους όλους τους Μπάμπηδες της παρατάξεώς του (και δεν ήσαν λίγοι) που μέχρι τότε ζητούσαν μετ’ επιτάσεως «να κλείσουν τα δημόσια νοσοκομειά» και «να απολυθούν οι τεμπελχανάδες». «Έχουμε καιρό για αυτά, όταν το κακό θα έχει περάσει» τους είπεν καθώς κατάπινε το κλειδί.
Έπειτα, ο Κυριάκος εσύναξε τους άριστους των αρίστων και εξεστράτευσε μαζί τους δια να αφανίσει το θερίον. Μπροστά επήγαιναν οι Τσιόδρας ο Νουνεχής και Χαρδαλιάς ο Αψίκορος δια να βγάζουν την δουλειά, ο μεν με τες γαλιφιές, ο δε με τες αγριάδες. Έπειτα ακολουθούσαν οι τροβαδούροι όπου έψελναν ύμνους και τιτίβιζαν ποστ έμπλεα θαυμασμού δια το μεγαλείο και την αποτελεσματικότητα του Κυριάκου. Αμέσως πιο πίσω ήτο ο θησαυροφύλακας δια να ταΐζει τους χρονικογράφους των φυλλάδων ώστε να σιγοντάρουν και εκείνοι. Και στο τέλος ερχόταν ο ίδιος ο Κυριάκος. Και όπου περνούσαν, οι άνθρωποι έβγαιναν στα μπαλκόνια και βαρούσαν παλαμάκια όπως τους είχε ορμηνέψει η αρχόντισσα Μαρέβα.
Και οι Έλληνες που αν τους πεις να κάτσουν άπραγοι μεγαλουργούν, έκαμναν και πάλι το θαύμα τους. Και έμειναν σπίτι. Και ένιβαν τις χείρες τους ωσάν τες παστρικιές. Και ηράσθησαν σφόδρα τους Τσιόδραν και Χαρδαλιάν. Και αναρτούσαν εις τους τοίχους τους τις θεωρίες τους δια τον Κόβιντο, διότι εκείνοι γνωρίζουν τα μυστήρια του κόσμου μας καλύτερα και από τον πιο ξεσκολισμένο ταρίφα. Ξεμυτούσαν δε μονάχα δια τζόκινγκ, πάντα με την μάσκα φορεμένη στο προγούλιον και αφού πρώτα είχαν στείλει το σχετικό ραβασάκι. Αλλιώς τους σβέρκωναν οι πραιτοριανοί του Κυριάκου και τους έκοβαν χαράτσι.
Με τούτα και με εκείνα, η καμπυλωτή ράχη του Κόβιντου πήρε να χαμηλώνει. Και πολλοί που πριν είχαν κιοτέψει, τώρα ξεθάρρευαν και έλεγαν πως «σιγά, η γρίπη σκοτώνει πιο πολλούς» και «ουφ, κούρασε πια αυτός ο Τσιόδρας» και πως «όλα ετούτα ήταν σχέδιον των Ναϊτών δια να πλουτίζει το νέτφλιξ». Ώσπου από τα πολλά που άκουσε, ο Κόβιντος πελάγωσε και ναρκώθηκε και έπεσε ξερός για ύπνο. Τότε μόνο άρχισε να χαλαρώνει τα μέτρα ο Κυριάκος.
Μα το κακό δεν είχε περάσει. Διότι η σύζυγος του Λούλη αγνόησε τις συμβουλές του ανδρός της και έσπευσε να ξεπορτίσει, η ξεμυαλισμένη, δια να ανταμώσει με τους φίλους της. Και μαζεύτηκαν και άλλοι σαν αυτήν και οι πραιτωριανοί τους εξυλοκόπησαν δια να τους νουθετήσουν. Και διχασμός επικράτησε μεταξύ των πολιτών. Οι μεν ζητούσαν να συγχρωτίζονται και να ανταλλάσσουν ιικά φορτία, διότι είχαν μπαφιάσει από την τόσην κλεισούραν. Και οι δε οργίζονταν και κατηγορούσαν τον Τσιόδραν για ενδοτισμό, διότι επί καραντίνας περνούσαν καλύτερα.
Μα ο Κυριάκος των Αρίστων δεν άκουγε κανέναν. Εκείνος είχε σχέδιον αυστηρόν και θα το εφάρμοζε νο μάτερ γουάτ. Πρώτα θα άνοιγαν τα μπαρμπέρικα δια να σουλουπωθεί ο κόσμος και να ανεβάζει ωραία στόρις. Ακολούθως τα μικρομάγαζα και λίγα λίγα τα σχολειά. Αργότερα οι ταβέρνες και τα καπηλειά. Ακόμη πιο μετά τα πανδοχεία. Και τέλος, αν όλα είχαν πάει καλά, θα μπορούσε να βγει και ο Μπογδάνος, ώστε η Ελλάδα να επανέλθει οριστικά στην κανονικότητά της.
Και έτσι κυλούσαν οι δύσκολες μέρες της άρσης εις το Πριγκιπάτο.
