Η αποδοχή του αποκρουστικού

Nα ξεκινήσω λέγοντας πως δεν με ενδιαφέρει καθόλου το επίπεδο των ριάλιτι. Δεν παρακολουθώ ριάλιτι όπως δεν παρακολουθώ εκπομπές μόδας, μεσημεριανάδικα, πρωινάδικα, βραδινάδικα και άρα το επίπεδο τους με νοιάζει όσο το επίπεδο των εστιατορίων στο Μπράιτον. Σε αντίθεση μάλιστα με τα εστιατόρια στο Μπράιτον, είμαι σίγουρος για το χαμηλό επίπεδο των εκπομπών αυτών και βαριέμαι πολύ να συζητάω για τις διαβαθμίσεις του τρας. Το αποφεύγω είτε μυρίζει πολύ είτε μυρίζει λίγο.

Αντιθέτως, με ενδιαφέρει πολύ το ότι στην κοινωνία στην οποία ζουν η οικογένεια μου, οι φίλοι μου κι εγώ, υπάρχουν συμπολίτες που δεν διστάζουν να εκφράσουν την αγάπη τους ή την ανοχή τους στη βία. Με ενδιαφέρει πολύ η άνεση με την οποία οι τραμπούκοι εκφράζουν την πρόθεση τους να δείρουν ή να βιάσουν ή και τα δύο. 

Την Κυριακή, αυτό που με αφήνει τελείως αδιάφορο μπλέχτηκε με αυτό που με ενδιαφέρει πολύ. Ένας (πρώην πια) «παίκτης» του Μπιγκ του Μπράδερ, στην ιντερνετική 24ωρη λάιβ αναμετάδοση  ακούστηκε να λέει «εγώ θέλω να αδειάζω το πακέτο μου κάθε μέρα, αλλιώς βιασμός» ή κάτι τέτοιο, εννοώντας πως αν δεν μπορεί να κάνει σεξ καθημερινά (δεν ξέρω αν διευκρίνησε αν εννοούσε σεξ με άλλο άνθρωπο, ζώο ή πράγμα) τότε αναγκαστικά καταφεύγει (ή θα καταφύγει) στον βιασμό.

Δεν το είπε ενώ βρίσκονταν σε μια κατάσταση που δεν ήξερε τι λέει, ούτε το είπε κλαίγοντας καθώς μετανιωμένος αποκάλυπτε το βασανιστικό σκοτάδι του μυαλού του. Το είπε σε μια χαλαρή κουβέντα, με τον ίδιο τρόπο που κάποιος άλλος λέει πόση ζάχαρη βάζει στον καφέ. Το είπε σα να ήταν κάτι εντελώς κοινότοπο. Κάτι αποδεκτό.

Και το τρομακτικό είναι πως ακριβώς γι αυτό το είπε με τόση άνεση. Γιατί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας αυτός ο αποκρουστικός τρόπος σκέψης είναι όντως αποδεκτός. Κι αυτή η αποδοχή είναι που κάνει εύκολο για κάποιον νταή συμπολίτη να διαφημίζει με άνεση και αέρα τη σκατίλα που έχει στο κεφάλι του.

Φαντάζεστε ποτέ «παίκτη» ριάλιτι (ή οποιονδήποτε στην τηλεόραση) να λέει πόσο πολύ του αρέσει να χτυπάει ηλικιωμένους;

Φαντάζεστε ποτέ «παίκτη» ριάλιτι (ή οποιονδήποτε στην τηλεόραση) να λέει ότι το μόνο που θα του λείψει στο σπίτι είναι η ηρωΐνη του;

Φαντάζεστε ποτέ «παίκτη» ριάλιτι (ή οποιονδήποτε στην τηλεόραση) να επικροτεί τη σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων;

Φυσικά και όχι.

Φαντάζεστε ποτέ παίκτη ριάλιτι (ή γενικά κάποιον στην τηλεόραση) να ξεστομίζει, με τη σιγουριά που μόνο οι προγλωσσικοί συμπολίτες έχουν, φράσεις όπως «Οι γυναίκες θέλουν ζόρι» ή «εμείς οι γυναίκες καμιά φορά το θέλουμε το χαστούκι μας» ή «Άντρας είναι, θα ρίξει κι ένα χαστούκι αν χρειαστεί»

Μάλλον το φαντάζεστε. Βάζω μάλιστα στοίχημα πως οι φράσεις αυτές (ή παραπλήσιες) έχουν ακουστεί παραπάνω από μια φορά στην ελληνική τηλεόραση, όχι στα πολύ παλιά τα χρόνια, αλλά αυτόν τον αιώνα, τον 21ο.  

Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε γιατί, αλλά ας το γράψω κι εγώ:
Γιατί όσα αναφέρονται στα τρία πρώτα παραδείγματα ΔΕΝ είναι αποδεκτά από την κοινωνία. Ούτε καν από ευρείες μειονότητες.  Αντιθέτως, η βία σε βάρος των γυναικών είναι αποδεκτή από ένα σημαντικό κομμάτι της.

Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις δεν εννοώ ότι οι περισσότεροι άντρες δέρνουν  γυναίκες και οι περισσότερες γυναίκες πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού. Εννοώ ότι για ένα μεγάλο κομμάτι συμπολιτών, ακόμα κι αυτών που ούτε δέρνουν ούτε δέρνονται, η ιδέα της βίας σε βάρος μιας γυναίκας δεν είναι τόσο αποκρουστική. Προφανώς δεν ξέρω το ποσοστό, υποθέτω ότι δεν μιλάμε για την πλειονότητα, αλλά ξέρω ότι είναι τόσο μεγάλο ώστε κάποιος να μην κωλώνει να περιγράφει τον βιασμό ως διέξοδο στην ερωτική του επιθυμία σε ανθρώπους που ξέρει λίγες μέρες την ώρα που κάμερες καταγράφουν κάθε του κουβέντα.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όταν αποκρουστικά πράγματα λέγονται δημοσίως από ανθρώπους που ξέρουν ότι μιλούν δημοσίως (εξαιρούμε όσους τα έχουν εντελώς χαμένα), πάει να πει ότι υπάρχουν σημαντικά κομμάτια της κοινωνίας που δεν τα βρίσκουν και τόσο αποκρουστικά. Κι αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από οποιοδήποτε ριάλιτι. Κάπως πιο άβολο για συζήτηση, με λιγότερες ευκαιρίες για προσποίηση ευαισθησίας ή για ξεκαθάρισμα πολιτικών λογαριασμών, αλλά πολύ πιο σημαντικό. Και μπράβο του.