Ένα ακόμα μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα προς όλες τις -εσωτερικές και εξωτερικές- κατευθύνσεις για την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Ο ύμνος του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ προς την «Υπέρμαχο Στρατηγό» με την ευκαιρία του Δεκαπενταύγουστου δεν ήταν μια επιπόλαια κίνηση ή ένας πανηγυρικός της ημέρας που κάποιος κειμενογράφος έγραψε με υπερβολικό θρησκευτικό ενθουσιασμό. Ήταν ένα ακόμα μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα προς όλες τις - εσωτερικές και εξωτερικές - κατευθύνσεις ότι στην έφοδο για την ανακατάληψη του Μαξίμου δεν υπάρχει κανενός τύπου ιδεολογικοπολιτικό ή ηθικό εμπόδιο.
Τον ίδιο ακριβώς σκοπό εξυπηρέτησε πριν μερικές μέρες η αρνητική τοποθέτηση του πρώην πρωθυπουργού για τη συμφωνία Ελλάδος-Αιγύπτου σχετικά με τη μερική οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των δύο χωρών. Τηρώντας τα παραδοσιακά προσχήματα περί διαλόγου και Χάγης - ώστε να μην απογοητευθούν εντελώς οι κατά Κοτζιά «νεοσημιτικοί» - ανέδειξε όλη την ατζέντα της ανυποχώρητης στάσης των υπερασπιστών της δικής μας «γαλάζιας πατρίδας».
Η έκπληξη που εκφράζουν μερικοί - παλιοί και νέοι - συνοδοιπόροι του Αλέξη Τσίπρα με τις τελευταίες θέσεις του είναι τουλάχιστον παράδοξη. Από την πρώτη στιγμή που κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές, τον Γενάρη του 2015, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο απεγκλωβισμού από το κόμμα του με στόχο την όσο γίνεται μεγαλύτερη παραμονή του στην εξουσία.
Η συμφωνία συγκυβέρνησης με τον Πάνο Καμμένο δεν επετεύχθη βέβαια στην 10λεπτη μετεκλογική συνάντησή τους, προτού μάλιστα γίνει η παραμικρή προσπάθεια συγκρότησης μιας διαφορετικής κυβερνητικής πλειοψηφίας. Ο Πρόεδρος των ΑΝΕΛ πήρε αυτό που ήθελε για να κάνει το κομμάτι του με τη στολή παραλλαγής και ο Τσίπρας την πρωθυπουργία με λυμένα τα χέρια για να εφαρμόσει το σχέδιό του. Υπέγραψε το μνημόνιο που θα έσκιζε, κράτησε τη χώρα στην ΕΕ αφού την έβαλε να ψηφίσει εναντίον της, ανανέωσε τη λαϊκή εντολή συγκυβέρνησης με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Η πρώτη φάση του σχεδίου ολοκληρώθηκε με τη συμφωνία των Πρεσπών που αποτέλεσε την προαναγγελθείσα αφορμή για την ηρωική έξοδο του Ματρόζου από την κυβέρνηση της «Πρώτη φορά Αριστερά» και, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, από την πολιτική ζωή της χώρας. Ακολούθησαν οι γέφυρες με τα στελέχη του κεντροαριστερού χώρου που προσέτρεξαν με προθυμία να καλύψουν το κενό του Καμμένου. Κάποιοι δεν θέλησαν, ίσως, να δουν την ωμή πραγματικότητα, κάποιοι άλλοι έτρεφαν την αυταπάτη ότι μπορούσαν με την συμμετοχή τους να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων.
Η σύνθεση της ηγεσίας και της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ είχε στο μεταξύ αλλάξει δραματικά με τη συμμετοχή σε αυτήν προβεβλημένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που ξενιτεύτηκαν ιδιοτελώς για να ξαναβρούν τη χαμένη τους εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως συνεχιστής της ιστορίας της Ανανεωτικής Αριστεράς, δεν υπήρχε πια. Η μεταμόρφωσή του σε έναν αποϊδεολογικοποιημένο πολιτικό αχταρμά είχε άλλωστε προγραμματιστεί πολύ πριν τις εκλογές. Το ευρωψηφοδέλτιο και πιο συγκεκριμένα η εκλεγείσα ευρωομάδα του αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα του κόμματος του οποίου έχει αποφασίσει να ηγηθεί για να ξανακερδίσει την εξουσία ο Αλέξης Τσίπρας.
Κανείς δεν δικαιούται σήμερα να τρέφει την παραμικρή αμφιβολία για την πρόθεση του πρώην πρωθυπουργού να μιμηθεί ανάλογα ιστορικά παραδείγματα λαϊκιστών ηγετών στον κόσμο. Ο άνθρωπος που έχτισε τις γέφυρες με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, στη συνέχεια με τη σοσιαλδημοκρατία που λοιδορούσε, ύστερα με στελέχη του προοδευτικού χώρου που απαξίωνε, σήμερα δεν διστάζει να χτίσει εθνικιστικές και χριστιανικές γέφυρες καθώς συνειδητοποιεί τη μεγάλη δημοσκοπική διαφορά που πρέπει να καλύψει. Σκέφτεται και δρα αλαζονικά και εκβιαστικά, με την πεποίθηση ότι χωρίς αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά δεν υπάρχει.
Δικαίωμά του Τσίπρα είναι να καταστρώνει και να υλοποιεί τα σχέδιά του για την εξουσία, όπως ο ίδιος νομίζει. Το ερώτημα είναι κατά πόσο τα ιστορικά στελέχη της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς είναι διατεθειμένα να συνεχίσουν να θυσιάζουν το προσωπικό τους πολιτικό κεφάλαιο στον βωμό της υλοποίησης τέτοιων αμοραλιστικών και καθαρά προσωπικών φιλοδοξιών, σε βάρος της ιστορίας του χώρου τους και κυρίως σε βάρος του μέλλοντος της χώρας.
11°
