Ευρωεκλογές είναι οι εκλογές στις οποίες τα κόμματα κατεβάζουν υποψηφίους αδιαφορώντας πλήρως για την ικανότητά τους να συμμετάσχουν στις διαδικασίες του Ευρωκοινοβουλίου καθώς, όπως ακούω, στην πραγματικότητα δεν είναι κανονικές εκλογές αλλά μια τεράστια δημοσκόπηση που διεξάγεται προκειμένου να μάθουμε ποιανού η λύσσα για εξουσία, του Αντώνη ή του Αλέξη, έχει πείσει περισσότερο το πληθωρικό σώμα των ψηφοφόρων. Τα κόμματα μπορεί να μην κατεβάζουν τις πρώτες τους ομάδες αλλά υπάρχουν μερικοί υποψήφιοι που είναι ιδιαιτέρως αξιόλογοι και αποδεικνύουν πως ο ελληνικός πολιτισμός και πιο συγκεκριμένα η κωμωδία εξακολουθεί να είναι η βαριά μας βιομηχανία και μπράβο της.
Κατερίνα Μουτσάτσου: Η ηθοποιός που έγινε γνωστή όταν αποφάσισε πως δεν θέλει να κρατάει την υστερία της για τον εαυτό της και ούρλιαξε πως η επιθυμία της ήταν να μην την αποκαλούν Greek αλλά Hellene, καθώς σκέφτηκε πως μια λέξη με πρώτο συνθετικό τη λέξη «κόλαση» είναι η καλύτερη διαφήμιση για τη χώρα μας. Δυστυχώς η καριέρα της στο εξωτερικό είχε την ίδια τύχη με αυτή στο εσωτερικό, αλλά επειδή οι υστερικοί ποτέ δεν χάνονται, ο σπουδαίος οικονομοκάτι που δεν είναι σαφές, Δημήτρης Καζάκης, την έβαλε στα ψηφοδέλτια του κόμματός του, προκειμένου από κοινού να αναστήσουν το ΕΑΜ ή κάποια άλλα πεθαμένα αρχικά. Πρόκειται για ένα ψηφοδέλτιο το οποίο στηρίζει και ο μεγάλος αγωνιστής, ο Βασίλης ο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος ενώ είναι πάντα μπροστάρης στους αγώνες της ΕΡΤ μας και ενώ δουλεύει ακούραστα για την προετοιμασία της τελικής μάχης κατά του συστήματος, στα διαλείμματα της προετοιμασίας δίνει καμαρωτός το «παρών» στις παρουσιάσεις ποιημάτων του διευθυντή ειδήσεων του Μέγκα επειδή δεν είναι και κανένα κορόιδο.
Μια Κολασίδα, την ώρα που παλεύει για τα δίκια της πατρίδας της, της Κολασάδας
Μαρία Σπυράκη: Άλλη μια δημοσιογράφος που κατεβαίνει στην πολιτική καθώς η οικονομική κρίση έχει πλήξει ανεπανόρθωτα τα μέσα της μαζικής της ενημέρωσης, με αποτέλεσμα οι λειτουργοί τους να αναγκάζονται να αναζητήσουν την ασφάλεια ενός κάπως καλύτερου μισθού. Όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί της, με την κάθοδό της αποκαλύπτει πως η δημοσιογραφική της καριέρα ήταν στην πραγματικότητα μια καριέρα προπαγανδιστή, κάτι που βέβαια ισχύει μόνο για τους δεξιούς δημοσιογράφους, καθώς οι αριστεροί δημοσιογράφοι που κάνουν ακριβώς το ίδιο αγωνίζονται για μια καλύτερη κοινωνία. Αρχίζοντας βέβαια από το μισθό τους αλλά από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή.
Στέλιος Κούλογλου: Ένας δημοσιογράφος που κατάλαβε πως η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες και είπε να μην τις χάσει γιατί –και αυτός– δεν είναι κανένα κορόιδο. Ένας άνθρωπος εξαιρετικά παρεξηγημένος, καθώς ο χαρακτηρισμός Τσιπρανδρέου που επινόησε πριν 2 χρόνια για τον Αντρέα τον Τσίπρα δεν ήταν ειρωνικός, όπως πολλοί νόμισαν, αλλά εκδήλωση θαυμασμού. Άλλωστε η αγάπη του Στέλιου του Κούλογλου για το επώνυμο Παπανδρέου είναι παλιά– κάποιοι λένε από τις παραμονές των εκλογών του 2009–, κράτησε καιρό και κλονίστηκε μόνο όταν ο Γιώργος ο Ανδρέας ο Παπανδρέου έπαψε να είναι πρωθυπουργός.
Ο πάντα προνοητικός Στέλιος Κούλογλου σε αναζήτηση του ηγέτη που θα στηρίξει μετά τον Αντρέα τον Τσίπρα
Θοδωρής Ζαγοράκης: Είναι ένα σίγουρο γκανιάν, καθώς οι ψηφοφόροι που έχουν σημαντικότερες δουλειές να κάνουν ή έχουν κλειστοφοβία και βιάζονται να βγουν από το παραβάν προτιμούν να τελειώνουν σταυρώνοντας ανθρώπους που ήταν γνωστοί και πριν εκδηλώσουν την ασθένεια της ενεργού πολιτικής. Πολλοί ισχυρίζονται πως δεν είναι δυνατόν ένας ποδοσφαιριστής που έχει δουλέψει στην Ευρώπη να είναι καταλληλότερος για το ευρωκοινοβούλιο από έναν αγροτοσυνδικαλιστή που η μόνη φορά που πέρασε τα σύνορα ήταν για να πάει εκδρομή με το προεδρίο του σωματείου στα βουλγάρικα στριπτιζάδικα. Από την άλλη, το παράδειγμα του Γιώργου του Ανατολάκη που κατάφερε να διαβάσει ολόκληρη ομιλία χωρίς πολλά λάθη ακόμα και στις λέξεις που είχαν παραπάνω από τρεις συλλαβές είναι, νομίζω, αρκετό για να είμαστε λιγότερο δύσπιστοι με τους ποδοσφαιριστές-πολιτικούς
Αφροδίτη Αλ Σαλεχ: Ανήκει στην κατηγορία των ηθοποιών που σκέφτηκαν πως η καριέρα τους στην πολιτική μπορεί να πάει πολύ καλύτερα, καθώς και αυτή είναι μια καριέρα η οποία δεν έχει καμία ανάγκη πραγματικού ταλέντου και επιπλέον σου δίνει τη δυνατότητα να διακριθείς χωρίς να χρειάζεται να κολακεύεις δεκάδες σκηνοθέτες και παραγωγούς αλλά έναν και μοναδικό αρχηγό. Κατά τά άλλα η Αφροδίτη η Αλ η Σάλεχ χρησιμοποιεί άριστα τον ξύλινο πασοκικό λόγο στην καλύτερη παράδοση του Άκη του Τσοχατζόπουλου, δείχνει ιδιαίτερη ικανότητα να διακόπτει τους συνομιλητές της στα τηλεοπτικά πάνελ προκειμένου να κερδίσει λίγα δευτερόλεπτα προβολής παραπάνω, έχει βλέμμα που δείχνει ξεχωριστή αποφασιστικότητα να κάνει δικό της εκείνον τον πολυπόθητο μισθό του Ευρωβουλευτή και γενικά διαθέτει όλα τα γνωρίσματα που έχει κάθε νέος άνθρωπος που δεν μπορεί να συγκρατήσει την ανάγκη του για προσφορά στην πατρίδα
Κώστας Ζουράρις: Ο ιδρυτής της Πυρίκαυστης Ελλάδας και βετεράνος πανελίστας δεν θα μπορούσε να λείπει από το ψηφοδέλτιο των Καμμένων Ελλήνων. Πρόκειται για την μοναδική υποψηφιότητα που χρειάστηκε άδεια απο την Πυροσβεστική Υπηρεσία προκειμένου να κατατεθεί στον Άρειο τον Πάγο και υπάρχει ειδική απαγόρευση ώστε οι συγκεντρώσεις του ανθρώπου που μας διασκέδασε όσο λίγοι τη δεκαετία του ’90 να γίνονται μόνο σε ανοικτούς χώρους και σε απόσταση άνω των 300 μέτρων από πρατήρια υγρών καυσίμων.
Δύο Καμμένοι στην ίδια πόλη
Πανίκας Ψωμιάδης: Ο έκπτωτος νομάρχης της καρδιάς μας στο πλευρό του Βύρωνα του Πολύδωρα σε ένα ψηφοδέλτιο που μυρίζει Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα εκείνη τη μυρωδιά που βγάζει ένα κομμάτι της Ελλάδας που έχει πεθάνει αλλά έχει μείνει άταφο πολλές μέρες με αποτέλεσμα το ίδιο να νομίζει πως είναι ζωντανό.
Μανώλης Γλέζος: Είναι ο αντικαταστάτης του Λάκη του Λαζόπουλου καθώς η ηγεσία του Νέου ΠΑΣΟΚ ήθελε οπωσδήποτε κάποιον που η δημόσια εικόνα του να έχει συνδεθεί με το μουστάκι επειδή προσβλέπει στην ψήφο των πολιτικοποιημένων χίπστερ. Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, η μεγάλη του ηλικία δεν του είναι εμπόδιο στο να κάνει οτιδήποτε, πραγμα που ξέρουν καλά οι οπαδοί του Κωνσταντίνου του Μητσοτάκη και όσοι έχουν δει την ταινία «Το Τρελό Γουίκεντ στου Μπέρνι». Μια ταινία της οποίας η αφίσα προτιμήθηκε για αφίσα της προεκλογικής του εκστρατείας αντί για την αφίσα της ταινίας «Ελ Σιντ» που θεωρήθηκε κάπως παλιομοδίτικη.
Τι να γίνεται αυτή η ψυχή ο Χαρίλαος ο Τρικούπης;
Ελίζα Βόζεμπεργκ: Δηλώνει μαχόμενη δικηγόρος, πράγμα περιττό καθώς μόνο οι δικηγόροι είναι μαχόμενοι. Οι υπόλοιποι είναι απλοί επαγγελματίες, εκτός αν είναι λειτουργοί, οπότε και κακώς πληρώνονται και στερούν χρήματα από εμάς που δουλεύουμε για να ζήσουμε. Όπως και να έχει, η ουσία είναι πως η επίκληση της δικηγορικής της ιδιότητας είναι εντελώς αδιάφορη και την αδικεί, καθώς σε αντίθεση με τους περισσότερους συνυποψηφίους της έχει όντως κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή της: Υπήρξε το σέξι κορίτσι του Χούλιο στην ταινία «Ρένα είσαι Οφσάιντ».
Σταύρος: Ο άνθρωπος χωρίς επώνυμο δυστυχώς δεν θα είναι υποψήφιος στις Ευρωεκλογές, αλλά από ό,τι μαθαίνω, στο ψηφοδέλτιο του Ποταμιού όλοι οι υποψήφιοι θα αλλάξουν το όνομα τους σε Σταύρος προκειμένου να μην μπερδευτούν οι τηλεθεατές και δεν καταλάβουν ποιο ψηφοδέλτιο έχουν στα χέρια τους. Ο μόνος που θα κρατήσει το κανονικό του όνομα είναι ο μικρός Βασιλάκης Δοσούλας που μεγάλωσε, ενώ άγνωστο είναι τι θα γίνει με τα άλλα δύο μεγάλα αστέρια του ψηφοδελτίου: τη μητέρα Ρέιβερ και το κομμάτι από το νοτιοκορεάτικο τζάμπο.
11°
