Οι επιβήτορες της εξουσίας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Η εξουσία φθείρει και διαφθείρει. Η διαβρωτική της δύναμη αποτυπώνεται στη συγκεκριμένη παραδοχή και είναι πολύ έντονη στον χώρο της πολιτικής. Έτσι εύλογα κάποιοι, αποδίδοντάς της απεριόριστη και ανεξέλεγκτη ισχύ, ενδίδουν σε αήθεις ή ανήθικες πράξεις.

Θεωρώντας τον εαυτό τους πανίσχυρο, δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Κυριευμένοι από ματαιοδοξία, αδυνατούν να αντισταθούν στη γοητεία της, στους πειρασμούς, στη συναλλαγή. Επιχειρούν να επιβάλουν την παρουσία και τη θέλησή τους, καταπατώντας στοιχειώδεις κανόνες. Το χειρότερο, εκμεταλλεύονται τους μηχανισμούς της για να βλάψουν τους αντιπάλους.

Όταν πριν από λίγα χρόνια, υποστήριξα πως «η εξουσία είναι κοκότα και έλκει επιβήτορες», είχα επικριθεί από ορισμένους, οι οποίοι επικαλέστηκαν διάφορα ηθικοπλαστικά. Γεγονός,  πάντως, αποτελεί ότι όσοι την ασκούν κρίνονται και δοκιμάζονται σκληρά.

Η εμπειρία δείχνει πως εκείνοι που υποκύπτουν στα θέλγητρά της είναι συνήθως οι νεόκοποι. Είτε γιατί έχουν τάσεις εξουσιομανίας. Είτε διότι διακατέχονται από αχαλίνωτες φιλοδοξίες. Η βιοεξουσία τους τυφλώνει, καθιστώντας τους έρμαια των πιο ακραίων επιθυμιών, πρακτικών και εν τέλει ενεργειών.

Τα όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας την περίοδο αυτή σε βάρος πρώην υπουργών και αξιωματούχων της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι εξαιρετικά απεχθή. Στην πραγματικότητα, φανερώνουν την απουσία αναστολών και την έλλειψη αποθεμάτων – πολιτικών, ιδεολογικών, ηθικών.

Φαίνεται πλέον καθαρά ότι οι εμπλεκόμενοι σε σκοτεινές ιστορίες υποκινήθηκαν από τα πλέον ευτελή και ποταπά ένστικτα. Ο ορυμαγδός των αποκαλύψεων κάνει «φύλλο και φτερό»  το αποκαλούμενο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς». Αμαυρώνει την κυβερνητική της θητεία. Εκθέτει ανεπανόρθωτα τους εμπνευστές των βρόμικων μεθοδεύσεων και σχεδίων.

Τα «άνθη του κακού» δεν είναι μόνον ο Παπαγγελοπουλος, ο Παππάς, ο Καμμένος, η Δούρου, η Γεροβασίλη, αλλά και η Τουλουπάκη, η Θάνου, η Παπασπύρου, ο Ματθαιόπουλος, καθώς και όσοι συνήργησαν μαζί τους, σε πολιτικό, μιντιακό ακόμη και σε πολιτειακό επίπεδο. Αποδεχόμενοι το τεκμήριο της αθωότητας, δεν μπορεί παρά να αναμένουμε την ανόθευτη κρίση της Δικαιοσύνης.

Το θεμελιώδες, ωστόσο, πολιτικό ζήτημα είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας αρνείται το αυτονόητο: Να ζητήσει την πλήρη διαλεύκανση όλων των υποθέσεων. Χωρίς να καταφεύγει σε σκιαμαχίες ή να ανατρέχει στο «βρόμικο ’89».

Ο ηγέτης οφείλει να κρατά μια ιδανική απόσταση απ’ όλα και από όλους. Διαφορετικά, επωμίζεται κι ο ίδιος τις σκιερές και αμαρτωλές καταστάσεις και μοιάζει να αποδέχεται τις ενέργειες.

Ο πρώην πρωθυπουργός δεν είναι κατ’ ανάγκην υπόλογος, αν οι υπουργοί του και διάφοροι αξιωματούχοι χρησιμοποίησαν την παντοδυναμία της εξουσίας τους  για να πλήξουν την υπόληψη και την αξιοπρέπεια των αντιπάλων τους. Ούτε αν εκμαυλίστηκαν.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν επιδείξει την απαιτούμενη τόλμη και αποφασιστικότητα, το βέβαιο είναι ότι το κυβερνητικό παρελθόν θα δηλητηριάζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οδηγώντας το σε πολιτική δυσπραγία.

Ο κίνδυνος, ο οποίος ελλοχεύει είναι ανάλογος με τη μόλυνση που προκαλεί ένα δηλητηριασμένο πηγάδι, εμποτίζοντας τον περιβάλλοντα χώρο και το υπέδαφος.