Για το μυθικό πλεονέκτημα των στελεχών της αριστεράς που κέρδισαν την ετικέτα του ηθικού αξιωματικά αλλά σκαρφάλωσαν πολύ ψηλά στο δέντρο και αποκαλύφθηκαν.
Όπως και ο πιο αφελής πια καταλαβαίνει, το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» υπάρχει όσο και ο Άγιος Βασίλης ή η διανοητική ικανότητα ενός αντιεμβολιαστή. Δεν είναι τίποτα περισσότερο απο ένας μύθος που καλλιεργήθηκε με επιμονή εδώ και δεκαετίες, αποδεικνύοντας πως η αριστερά μπορεί να μη διακρίνεται για την ικανότητα της να κυβερνήσει, αλλά από μάρκετινγκ σκίζει. Φυσικά, στην ανάπτυξη του μύθου συνέτειναν και οι διώξεις που η δικτατορία των συνταγματαρχών άσκησε στους οπαδούς της δικτατορίας του προλεταριάτου, διώξεις οι οποίες μπορεί να διέλυσαν κάποιους αριστερούς, αλλά τοποθέτησαν την αριστερά πέρα και πάνω από οποιαδήποτε κριτική.
Το αποτέλεσμα ήταν να ξεχαστεί η προσπάθεια για εγκαθίδρυση δικτατορίας πιστή στην Σοβιετική Ένωση που κορυφώθηκε στον Εμφύλιο και να αγνοηθεί η (ουδέποτε αποκηρυγμένη) πρόθεση για ανατροπή του πολιτεύματος. Ήταν τόσο της μόδας η ανάγκη για κολακεία στην αριστερά που, ελλείψει άλλων προσόντων, θεωρήθηκε προσόν η συνέπεια (ανεξαρτήτως περιεχομένου) και έτσι απέκτησε αξία μέχρι και η συνέπεια στην επιθυμία κατάλυσης της δημοκρατίας.
Η με πολλούς τρόπους λερωμένη φωλιά της δεξιάς δεν βοηθούσε και πολύ στην προσπάθεια για κατάρριψη αυτού του μύθου και αν δεν υπήρχαν ο Αλέκσης και η παρέα του, η πίστη στην ποιότητα του αριστερού ήθους θα παρέμενε ακλόνητη και εντελώς αδιάφορη για τα δεκάδες εκατομμύρια νεκρών που έχει στοιχίσει στην ανθρωπότητα η προσπάθεια να επιβληθούν με το ζόρι οι θεωρίες ενός Γερμανού φιλοσόφου του 19ου αιώνα.
Αλλά ο Αλέκσης και η παρέα του υπήρξαν και παρότι η διακυβέρνηση τους ήταν καταστροφική, της χρωστάμε την κατάρριψη του μύθου του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς. Της χρωστάμε την επιβεβαίωση αυτού που κάθε άνθρωπος που είχε ασχοληθεί με την ιστορία των χωρών του ανατολικού μπλοκ ήξερε: πως το φιλολαϊκό άλλοθι μάλλον κρύβει μεγαλύτερη ανηθικότητα με τον ίδιο τρόπο που η έπαρση κρύβει κάποια μεγάλη αδυναμία.
Αυτό το φιλολαϊκό άλλοθι είναι που έκανε τον Αλέκση και την κυβέρνησή του να μην μπαίνουν στον κόπο ούτε τα προσχήματα να κρατήσουν και τώρα να στριμώχνονται κάθε δυο μέρες στη γωνία με κάποια καινούργια αποκάλυψη.
Βλέπετε, σε αντίθεση με τους εκπροσώπους της δεξιάς και του κέντρου που είναι αναγκασμένοι να αποδεικνύουν συνεχώς το ήθος τους (ή να κρύβουν επιμελώς την ανηθικότητα τους) τα στελέχη της αριστεράς είχαν κερδίσει την ετικέτα του ηθικού αξιωματικά. Όσο τα παιχνίδια εξουσίας που έπαιζαν ήταν μεταξύ τους κανείς δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία, αλλά όταν η εξουσία έγινε πανελλήνια τότε η μαϊμού παρασκαρφάλωσε και δεν μπορούσε να κρύψει τον πισινό της από κανέναν, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που παραμυθιασμένη από τον ίδιο της τον μύθο, δεν είχε μπει στον κόπο να μάθει να τον κρύβει.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, φαίνεται πως ο Αλέκσης και οι λοιποί θαμώνες του White του House* είχαν τόσο πολύ προπαγανδίσει τον μύθο του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς που έφτασαν στο σημείο να τον πιστέψουν και οι ίδιοι. Έτσι πίστεψαν πως έχουν κάθε δικαίωμα να διαπλακούν με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο. Στο κάτω-κάτω ακόμα και τη διαπλοκή την έκαναν για το καλό του λαού και, όπως κάθε αριστερός ξέρει, τίποτα δεν είναι ανήθικο όταν γίνεται στο όνομα του λαού. Ακόμα και η εξαπάτησή του. Και μπράβο του.
*αν κανείς σκεφτεί ότι το White House ταιριάζει πολύ σε σκυλάδικο που τραγουδά ο πλανητάρχης-Μπουγάς, θα συνειδιητοποιήσει πόσο ταιριαστό είναι και για το Μαγαζί του Αλέκση και του Νίκου.
