Ο κόντρα ρόλος

Piange la mia Brescia. Senza far rumore, per non disturbare. «Κλαίει η Μπρέσια μου. Χωρίς να κάνει θόρυβο για να μην ενοχλεί» γράφει o Σιλβάνο, ένας παλιόφιλος Ιταλός που βιώνει από κοντά τον όλεθρο στη Βόρειο Ιταλία. Τι να του πεις και πόσο κουράγιο να του δώσεις από τόσο μακριά;

Ο ιός έφτασε και στο Μπανγκλαντές, την πιο πυκνοκατοικημένη χώρα του πλανήτη. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα στην Ευρώπη, στην Ασία, στις ΗΠΑ, στον κόσμο όλο. Ειδικά στις ευάλωτες κοινωνίες των ανοιχτών θεσμών, που δύσκολα μπορούν να εφαρμόσουν περιοριστικά μέτρα σε πολίτες που έχουν μάθει να ζουν ελεύθερα. Και θα γίνουν ακόμα δυσκολότερα μιας και μόλις τώρα η πανδημία άρχισε να σκαρφαλώνει τη φρικώδη εκθετική της καμπύλη. Απώλειες σε ανθρώπινες ζωές που προσομοιάζουν με αυτές ενός αληθινού πολέμου και σκληρές οικονομικές που θα αφήσουν βαθιές ουλές στην παγκόσμια οικονομία, πόσο μάλλον σε μια σαθρή σαν τη δική μας.

Ελπίζω πως κάποια στιγμή η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της όμορφης πατρίδας θα καταλάβει οριστικά και αμετάκλητα ότι ο μόνος κόσμος που είναι εφικτός είναι αυτός εδώ, ο κόσμος της ελευθερίας. Με τα καλά και τα κακά του. Με την αιώνια αλλά όχι σισύφεια προσπάθεια του ανθρώπου να τον κάνει καλύτερο και ασφαλέστερο για όλους. Και εμβόλιο θα ανακαλύψει και καλύτερα φάρμακα θα φτιάξει και θα νικήσει τον Covid-19 και όποιον άλλο ξάδερφό του γεννήσει η φύση και παρεισφρήσει στο ανθρώπινο βιολογικό σύστημα. Και όταν θα βγει από αυτήν την καταιγίδα θα είναι, τουλάχιστον, δικαιότερος. Και θα απλώνει πιο εύκολα τα χέρι στον συνάνθρωπο.   

Θα πρέπει να καταλάβει ότι το κρατικό δεν αντιστρατεύεται το ιδιωτικό σε μια ευνομούμενη δημοκρατία. Πάνε μαζί και αλληλοϋποστηρίζονται διότι προέχει η σωτηρία της πατρίδας, η ευημερία των πολιτών της. Τα κρατικά νοσοκομεία συμπληρώνονται από τις ιδιωτικές κλινικές, αποτελούν μαζί το σύστημα υγείας της χώρας. Και όλο το προσωπικό, δημόσιο και ιδιωτικό, είναι ένα και είναι εθνικό. Το κρατικό ταμείο στις δύσκολες στιγμές θα βοηθήσει όχι μόνο τους δημοσίους αλλά και τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, όπως και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Που βλέπουν τις δουλειές τους να κινδυνεύουν σε ένα τόσο ζοφερό περιβάλλον. Γι’ αυτό ακριβώς και ο πρωθυπουργός της χώρας άνοιξε το ταμείο και έβγαλε σχεδόν 10 δις για να στηρίξει την οικονομία, δηλαδή τους πολίτες.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η ΕΚΤ. Ανοίγει την κάνουλα του ηλεκτρονικού χρήματος μέσω του οποίου θα εξαγοράσει επιλεκτικά ιδιωτικό και δημόσιο χρέος ώστε να διασωθούν κράτη και μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Έτσι θα αποσοβηθούν παντός είδους χρεοκοπίες, θα διασωθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα μείνει όρθιο το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα. Δηλαδή, η κοινωνία. Δεν είναι κρατισμός ή σοσιαλισμός, όπως γράφουν κάποιοι ανόητοι, είναι στοιχειώδη μέτρα διάσωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με λιγότερες απώλειες θα είναι ευκολότερη και η επανεκκίνηση. Και η Ελλάδα με την ακόμα επίφοβη οικονομία είναι μέσα στο «κόλπο» και αυτό είναι πολύ θετικό.

Τα επόμενα δύσκολα χρόνια θα αποτιμήσουμε πολύ διαφορετικά τη χαμένη για μας τελευταία πενταετία. Το αχρείαστο μνημόνιο και την ύπουλη αποανάπτυξη στην οποία μας υπέβαλαν οι άφρονες. Τότε θα κοστολογηθούν αντικειμενικά και οι ταρζανιές των αριστερών λαϊκιστών που, δυστυχώς, έχουν ακόμα το θράσος και κραυγάζουν.       

Καθώς η μέγγενη του κινδύνου σφίγγει, αποσύρονται από το δημόσιο διάλογο οι «κόντρα ρόλοι». Ίσως κουράστηκαν να σπρώχνουν ξέχειλα καρότσια στο super market. Υποχωρούν και οι θεωρίες συνωμοσίας που θέλουν τον ιό κατασκευασμένο στα υπόγεια της CIA. Αλλά και εκείνων των «ειδικών» που έβλεπαν με αφορμή μια δήθεν απλή γρίπη ένα παγκόσμιο πρόγραμμα «thought control». Δυστυχώς δεν θα εκλείψουν εύκολα οι ματαιόδοξοι οι οποίοι αμφισβητώντας τους καθ’ ύλη αρμόδιους και τα κυβερνητικά μέτρα εκλιπαρούν για λίγη δημοσιότητα. Λάβροι, απειλητικοί, αμετροεπείς και διχαστικοί. Εκτός εθνικού κλίματος δεν αξίζουν ούτε τη χλεύη μας.

Στη χώρα της πολιτικής εχθροπάθειας μπορεί να λείψουν οι ιατρικές μάσκες, αλλά δεν θα λείψουν οι εχθροί του ορθολογισμού. Όπως οι αμφισβητίες του καθημερινού μας ήρωα, του μέγιστου Σωτήρη Τσιόδρα.

Φυσικά και στη χώρα της πολιτικής εχθροπάθειας μπορεί να λείψουν οι ιατρικές μάσκες, αλλά δεν θα λείψουν οι εχθροί του ορθολογισμού. Όπως οι αμφισβητίες του καθημερινού μας ήρωα, του μέγιστου Σωτήρη Τσιόδρα. Είναι οι ίδιοι που αμφισβήτησαν έως και μίσησαν τον Συνολάκη, τον Στουρνάρα, τον Παπαδήμο, και κάθε τεχνοκράτη που έσπευσε να βοηθήσει τη χώρα του σε δύσκολες ώρες. Διότι κατ’ αυτούς τα πάντα αντιμετωπίζονται με την ιδεοληψία, τo ταξικό μίσος, την αντισυστημική ανοησία, την αριστερή στάση, την αντιπολίτευση μέχρις εσχάτων και τελικά την υπονόμευση της ίδιας τους της πατρίδας. Είναι η μεραρχία του λαϊκισμού που αφήνει ερείπια σε κάθε πέρασμά της. Όταν τελειώσει αυτό το κακό όλες οι χώρες θα καταδικάσουν την αμετροέπεια των ταγών τους ή θα δικαιώσουν τη σωφροσύνη τους.

Ο κόντρα ρόλος μιας μερίδας της δήθεν προοδευτικής διανόησης έλαμψε και στην υπόθεση της υβριδικής επίθεσης του Ερντογάν. Ευτυχώς όμως που τα γεγονότα ήταν τόσο καταλυτικά, η προπαγάνδα του τόσο χοντροκομμένη και το μίσος των δήθεν προσφύγων για την Ελλάδα τόσο εξόφθαλμο που τους ανάγκασε να βάλουν την ουρά στα σκέλια και να αποσυρθούν. Η ηρωική στάση των δυνάμεων του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας στα σύνορα ανέδειξε σε πρώτο, το ρόλο που ανήκει σε όσους βρίσκονται εκεί όπου συμβαίνει και όχι στο καφενείο. Μέσα στην αρένα και όχι στην εξέδρα. Το ίδιο ισχύει και για το ηρωικό νοσηλευτικό μας προσωπικό, τις άσπρες και τις πράσινες μπλούζες και όσους τους καθοδηγούν και τους οργανώνουν. Ήδη δέχονται και αυτοί τα πυρά των ανόητων, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Κάπως έτσι η ανοησία απομονώνεται από το κοινωνικό σώμα. Η σωφροσύνη συσπειρώνεται και θριαμβεύει.

Στη δύσκολη φάση που περνάει η ανθρωπότητα δεν χρειάζεται απλά ομοψυχία. Τι να την κάνεις, όταν οι ταγοί είναι για κλάματα. Αλήθεια πώς και γιατί ξέφυγε ο ιός στην Ιταλία; Τι μέλει να πάθει η μεγάλη Βρετανία από την ολιγωρία των κυβερνώντων; Πόσες και ποιες απώλειες θα μετρήσουν οι ΗΠΑ στο τέλος αυτής της ιστορίας; Όταν οι ηγέτες αγνοούν, λιποψυχούν, κρύβονται ή μετρούν μόνο το πολιτικό κόστος τι να την κάνεις την ομοψυχία; Δεν αρκεί για να σε γλιτώσει από το θάνατο. Γι’ αυτό ακόμα και η φαφλατού ελληνική τηλεόραση δείχνει να αλλάζει, να σέβεται τους ειδικούς, να τους δίνει το χρόνο και το χώρο που τους πρέπει για να μας ενημερώνουν υπεύθυνα. Είναι η ώρα που ο πολιτικάντης και ο βερμπαλιστής γίνονται πραγματικά εχθροί του λαού και τους αποφεύγουν ακόμα και οι καθημερινοί τους φίλοι.

Ο ίδιος πολίτης πρέπει να κατανοήσει ότι θα είναι συνυπεύθυνος αν η Ελλάδα καταφέρει να γίνει Ιταλία. Αν μεταφέρει τον ιό από τα μεγάλα αστικά κέντρα στην επαρχία και ειδικά στα νησιά και τον απλώσει στους λιγοστούς ηλικιωμένους κατοίκους τους.  Μετά, πόσα ελικόπτερα θα χρειαστούν για να τους μεταφέρουν στα νοσοκομεία της ενδοχώρας; Και πόσοι θα πεθάνουν στην προκυμαία; Δεν αρκεί λοιπόν να μιλάς για ομοψυχία ή για ατομική ευθύνη όταν η αμάθεια, η ανοησία και ο ετσιθελισμός είναι υπέρτερες και μπορούν να σε καταστρέψουν. Και γι αυτό η κυβέρνηση που δείχνει ότι καταλαβαίνει πολύ καλά τον έλληνα πολίτη είναι έτοιμη να δοκιμάσει ακόμα και την καθολική απαγόρευση  κυκλοφορίας ώστε να προστατεύσει την πόλη και τη χώρα. Και πρέπει μάλλον να το κάνει άμεσα για να μην πάει χαμένη η τεράστια προσπάθεια.

Δημόσιο και ιδιωτικό, ελευθερία και πειθαναγκασμός, θετικός και κόντρα ρόλος, όλα βρίσκονται στο προσκήνιο. Η κρίση αναδεικνύει όλες τις πτυχές της κοινωνίας μας. Το αποτέλεσμα όμως θα δικαιώσει τους άξιους, αυτούς που έσωσαν την πόλη. Και ευτυχώς έχουμε αρκετούς άξιους στη θέση του οδηγού. Ελπίζω να τα καταφέρουν. Να τα καταφέρουμε. Είναι υπόθεση όλων.