Για να ελαφρύνω λίγο και το κλίμα, που είχε παραπολιτικοποιηθεί τον τελευταίο καιρό, αξίζει τον κόπο, νομίζω, μια ματιά στον ευγενή όσο και ευκλεή χώρο του αθλητισμού, ή αυτού που τέλος πάντων εμφανίζεται και «καταναλώνεται» ως αθλητισμός στη χώρα μας.
Δεν αναφέρομαι εδώ στις «παράγκες» και στα στημένα παιχνίδια, στις κάθε είδους κομπίνες και στους κάθε είδους επιτήδειους που ενδημούν στον ιδιαίτερα λαοφιλή, και γι’ αυτό ιδιαίτερα προσοδοφόρο (με ποικίλους τρόπους, άμεσους ή έμμεσους), χώρο του ποδοσφαίρου. Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά πράγματα, κατά κόρον σχολιασμένα. Άσε που, σε τελική ανάλυση, σε ορισμένες περιπτώσεις και υπό ορισμένες προϋποθέσεις, έχουν και την πλάκα τους. Αυτό που κυρίως συνιστά πρόκληση είναι, κατά τη γνώμη μου, όσα συμβαίνουν εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια γύρω από το κύκλωμα ολυμπιονίκες, ολυμπιακά μετάλλια, πρωταθλητισμός, πρωταθλητές/ριες.
Το πρόσφατο δημοσίευμα που ήρθε να μου τα θυμίσει όλα αυτά αφορούσε την «ολυμπιονίκη» Φανή Χαλκιά, η οποία, αν και τιμωρημένη από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή με αποκλεισμό έως το 2010 γιατί πιάστηκε ντοπαρισμένη, παρέδωσε την «ιερή» (τρομάρα μας!) φλόγα στους Καναδούς για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του Βανκούβερ. Κάτι πήγε να ψελλίσει η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων για την «ατυχή» επιλογή, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να μας θυμίσει μια άλλη παγκόσμια (;) πρωτοτυπία: την ύπαρξη Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών, με ασαφείς αρμοδιότητες και επιδιώξεις, ο οποίος πρότεινε, λέει, να μεταφέρει τη φλόγα η συγκεκριμένη αθλήτρια, η οποία, εντελώς συμπτωματικά, τυγχάνει –ή ίσως τύγχανε μέχρι πρότινος– και πρόεδρος του εν λόγω συλλόγου.
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Ας περιοριστούμε, λοιπόν, στα βασικά:
» Η περί ης ο λόγος νεαρά, σήμερα τιμωρημένη για ντόπα, νίκησε στην Αθήνα (εντελώς τυχαίος και ο τόπος, προφανώς) καταρρίπτοντας το ρεκόρ… κατάρριψης του ατομικού ρεκόρ σε διάστημα λίγων μηνών, κάτι σαν να πηδάς, ας πούμε, 7,90 μ. στο άλμα εις μήκος τον Ιανουάριο και τον Αύγουστο να πηδήσεις 8,50 μ.!
» Η ίδια κυρία δεν είχε περιοριστεί τότε σε δήλωση του τύπου «είμαι πολύ ευτυχισμένη» ή «αφιερώνω το μετάλλιο στη μητέρα μου» αλλά, θρασύτατα, είχε κάνει λόγο για γονιδιακή (sic) ανωτερότητα των Ελλήνων, οι οποίοι είναι πλασμένοι «για την πρώτη και μόνο για την πρώτη θέση».
» Η νεαρή αθλήτρια, που αναμείγνυε προκλητικά την απόλυτη ανοησιολογία με τη χειρότερη εκδοχή ελληναρισμού, είχε μέντορα, λέει, γνωστό δημοσιογράφο, αντίστοιχα θρασύ και προκλητικό.
» Οι εθνικοί μας ήρωες, Κεντέρης και Θάνου, όπως και ο προπονητής τους όχι μόνο πιάστηκαν τότε στα πράσα αλλά και σκηνοθέτησαν το αξιοθρήνητο «ατύχημα» με το μηχανάκι. Είδατε εσείς να τους ζητήσει ποτέ κανείς το λόγο ή να πάθουν τίποτε, αν εξαιρέσουμε ότι έχασαν τον λουφέ;
» Το περίφημο «θαύμα της άρσης βαρών», με την ελληνική dream team, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, μετά από χρόνια εθνικής ευφορίας και ανάτασης, όταν και πάλι μας πιάσανε στα πράσα. Από τη στιγμή, δηλαδή, που αποδείχθηκε ότι το «θαύμα» οφειλόταν όχι τόσο στην «ελληνική ψυχή» και την «ελληνική λεβεντιά», όσο στην… κινεζική χημική βιομηχανία.
» Επί χρόνια εισάγαμε νεαρούς, κυρίως από τις χώρες του πρώην «υπαρκτού», και τους μετατρέπαμε σε Έλληνες, προκειμένου να ικανοποιήσουμε την εθνική ματαιοδοξία μας («μετάλλια να ’ναι και ας είναι ό,τι θέλει» έλεγαν ορισμένοι, οι ίδιοι ίσως που φώναζαν από τις κερκίδες «Κεντέρης, Κεντέρης» το 2004). Αλήθεια, τι να απέγιναν οι «ελληνόψυχοι» παλαιστές Κουρεγκιάν και Καρντάνοφ, ή ο τζουντόκα (αν το λέω σωστά) Τζαβρίλ Ζινταούρι, γνωστός και ως Ηλιάδης;
Δυσωδία και θλίψη, σας λέω, απ’ όπου κι αν το πιάσεις το ζήτημα. Απλώς, να, το «ατυχές» περιστατικό με την «ολυμπιονίκη» και τη φλόγα ήρθε να μας θυμίσει το βόρβορο που κρύβεται (;) πίσω από τη λαμπερή βιτρίνα των μεταλλίων και των διακρίσεων.
Είναι τυχαίο, άραγε, ότι εδώ και λίγα χρόνια, από τότε που το παρατραβήξαμε το σχοινί και οι ξένοι άρχισαν «να μας βγάζουν στη σέντρα», ο ελληνικός αθλητισμός, και κυρίως ο στίβος και τα βαριά αθλήματα στα οποία κατεξοχήν είχαμε επενδύσει, βρίσκεται σε κατακόρυφη πτώση; Σε κατακόρυφη πτώση, ή μήπως εκεί όπου φυσιολογικά θα βρίσκονταν, αν δεν είχαν «ανακαλυφθεί» οι ελληνοποιήσεις και τα «βελτιωτικά διατροφής»;
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
15°
