Η Δάφνη Σφέτσα και η Ελένη Μυριβήλη | Εκλογές 2009

  Της Δάφνης Σφέτσα, υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Αθήνας

Οι εκλογές δεν αλλάζουν τα πράγματα. Τα κατευθύνουν όμως.

Μοιάζει σαν ντέρμπι κορυφής: δύο ομάδες που συγκρούονται, με πολύ πάθος και αρκετά αντιαθλητικά φάουλ, χωρίς όμως καλό θέαμα. Για άλλη μια φορά η προεκλογική περίοδος και αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο «μεγάλα» κόμματα είναι άχαρη, στο όριο ανούσια, αποκλείοντας από τη συζήτηση τα προβλήματα που βιώνουμε καθημερινά.

Προβλήματα που ακριβώς επειδή τα βιώνουμε δεν έχει πολύ μεγάλο νόημα να καθόμαστε ξανά και ξανά να τα διαπιστώνουμε.

Διότι ξέρουμε ότι σε κάθε παρέα οι μισοί είναι άνεργοι ή επισφαλείς ή ψάχνονται και τη βγάζουν «προσωρινά» σε δουλειές του ποδαριού. Τα δάση καίγονται, η Αθήνα είναι από τις πιο δύσκολες πόλεις να ζεις, χωρίς πράσινο, χωρίς πάρκα, χωρίς μέσα μεταφοράς. Με πολλή αστυνομία που συνήθως «κάνει τη δουλειά της», με πολλούς μετανάστες στοιβαγμένους, χωρίς δουλειά, χωρίς χαρτιά, χωρίς διέξοδο για μια καλύτερη ζωή...

Και η απαρίθμηση δεν έχει τέλος. Κάποιοι όμως ευθύνονται για αυτά, δεν μας έπεσαν στο κεφάλι από το πουθενά. Κι αυτό έχει πολύ μεγάλο νόημα να κάτσουμε να το ψάξουμε. Γι’ αυτό οι εκλογές δεν είναι μπάλα, όσο κι αν προσπαθούν να τις κάνουν. Διότι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας μπορεί να κρίνει το πολύ ένα κύπελλο. Μια εκλογική μάχη όμως, χωρίς προφανώς να αλλάζει τελείως τα πράγματα, δείχνει σε ποια κατεύθυνση θα πάνε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προτάσεις συγκεκριμένες και εφαρμόσιμες σήμερα. Προτάσεις προς όφελος των εργαζομένων και των νέων που μας λένε να ζήσουμε χειρότερα από τους γονείς μας. Έχει παρακαταθήκη αγώνων στο δρόμο και στη Βουλή, έχει πετύχει μαζί με τα κινήματα νίκες, όπως με το άρθρο 16 ή τον Βοτανικό – το γήπεδο θα γίνει, το εμπορικό όχι. Την ίδια ώρα αποτελεί την ελπίδα ότι μια κοινωνία που δεν θα έχει για θεό της το κέρδος και τον ανταγωνισμό, αλλά θα προχωρά με γνώμονα το συλλογικό συμφέρον και την αλληλεγγύη, είναι εφικτή, είναι στο χέρι μας. Και αυτά αξίζει να τα ψάξουμε, να τα κρίνουμε και τελικά να αποφασίσουμε. Τόσο για τις 4 Οκτώβρη, όσο και πολύ περισσότερο για τις επόμενες μέρες.

 

  Της Ελένης (Λενιώς) Μυριβήλη, υποψήφιας των Οικολόγων Πράσινων στην Α΄ Αθήνας

Πόσο θα περιμένουμε ακόμη;

 

Εμείς είμαστε αυτοί που περιμέναμε για ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Ποιος θα το κάνει; Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να πιστεύουμε ότι θα λύσουν οι πολιτικοί για μας τα τεράστια περιβαλλοντικά προβλήματα, τα προβλήματα της διαφθοράς, της σαθρής διοίκησης, του καταστροφικού αναπτυξιακού μοντέλου και της ανεργείας, τα βαθιά προβλήματα στη γεωργία, την υγεία, τον τουρισμό, την παιδεία. Δεν το έκαναν και δεν θα το κάνουν.

Η απάθεια και η ανευθυνότητα που χαρακτηρίζουν στις μέρες μας εμάς τους πολίτες είναι αποτελέσματα της βαθιάς πεποίθησης ότι οι νόμοι και οι θεσμοί διαμορφώνονται ερήμην μας. Κι αυτό γιατί από τη μεταπολίτευση και μετά οι αξίες που προβλήθηκαν από την δεξιά και την αριστερά είναι ο οικονομισμός και η σπάταλη ανάπτυξη, η αδιαφάνεια και ο ατομικισμός. Εμείς πρέπει ν’ αλλάξουμε. Και να μη σπαταλάμε δυνάμεις στον καταγγελτισμό και την γκρίνια.

Για να βρούμε τη διάθεση να συμμετέχουμε στα κοινά χρειαζόμαστε καθαρό όραμα, συγκεκριμένες προτάσεις για να λυθούν προβλήματα και εμπιστοσύνη στο ότι υπάρχει πολιτική βούληση και θάρρος για να εφαρμοστεί.

Το όραμα υπάρχει. Είναι μια Ελλάδα που δεν θα ζει με επιδόματα και παροχές απ’ την κυβέρνηση ή την Ευρωπαϊκή  Ένωση, που δεν θα έχει σαν μόνο όνειρο να δουλέψει σ’ ένα νωθρό δημόσιο τομέα που όλο χοντραίνει. Είναι μια Ελλάδα που θα έχει αύριο δάση, ψάρια, ανθρώπινες πόλεις που περπατιούνται και έχουν πάρκα και αέρα για να αναπνέουμε, δημόσιες συγκοινωνίες, τουρισμό και γεωργία που προστατεύουν και αναπτύσσουν την τοπική ιδιαιτερότητα, φτηνή και καθαρή ενέργεια, νέες δουλειές για νέους ανθρώπους με όνειρα, νερό για να πίνουμε και να καλλιεργούμε, ποτάμια.

Προτάσεις και λύσεις υπάρχουν: στροφή προς μια οικονομία που είναι περιβαλλοντικά και κοινωνικά υπεύθυνη, που ανοίγει νέους τομείς εργασίας, που ενισχύεται από ένα νέου είδους φορολογικό μοντέλο που υποστηρίζει τις περιβαλλοντικά και κοινωνικά υπεύθυνες επενδύσεις και «τιμωρεί» τις υπόλοιπες. Δεν χρειαζόμαστε παροχές για τόνωση της κατανάλωσης, μικρές αυξήσεις μισθού, φτηνό δάνειο. Χρειαζόμαστε δουλειές, και μάλιστα δουλειές με μέλλον, ειδικά στις μέρες μας που έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν πλανήτη που μεταμορφώνεται λόγω κλιματικών αλλαγών. 

Εμείς, οι πολίτες που φτιάξαμε τους Οικολόγους Πράσινους, βάλαμε τις δουλειές και τις οικογένειές μας σε δεύτερη μοίρα προσπαθώντας να έχουμε λόγο στην κεντρική πολιτική σκηνή για την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής και τα μεγάλα προβλήματα που πλήττουν τη χώρα μας. Έχουμε την πολιτική βούληση, θέλουμε να πιέσουμε για να παρθούν επιτέλους καίριες αποφάσεις για τη ζωή και το μέλλον μας.

Για τους Οικολόγους Πράσινους η οικολογία είναι βαθιά πολιτικό ζήτημα. Προτείνουμε ένα νέο κίνημα, με ριζικό δημοκρατικό πρόσταγμα που επαναξιολογεί την παρούσα κοινωνία, τις αξίες και τους προσανατολισμούς της. Για ουσιαστικές λύσεις των βαθιών προβλημάτων, από την παιδεία μέχρι τον Ασωπό και από τα δημόσια ταμεία μέχρι την εξωτερική πολιτική, οι Οικολόγοι Πράσινοι προτείνουν νέους θεσμούς συμμετοχής πολιτών και ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης σε τοπικό και εθνικό επίπεδο που θα βασίζεται σε συνεργασίες. Πρέπει να δημιουργήσουμε κοινά μέτωπα μέσα στο κοινοβούλιο που φτιάχνουν πλειοψηφίες για το δασολόγιο, για τη διαχείρηση των υδάτων μας, για μια σωστή μεταναστευτική πολιτική, για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Η ιδιοτέλεια των κομματικών χώρων και μηχανισμών και οι κυβερνήσεις τους έχουν κάνει αρκετή ζημιά στη χώρα. Η αξία, το ήθος και οι πρακτικές της συνεργασίας είναι απαραίτητα συστατικά που λείπουν από την ελληνική δημοκρατία. Μέσα από αυτά διαμορφώνονται ευρύτερα αποδεκτοί στόχοι και, κυρίως, αποκτούν νόημα εκ νέου η διακυβέρνηση, η πολιτική και η δημοκρατία.