Η Ελλάδα θρηνεί πολλές απώλειες. Την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, την απώλεια της «εύκολης» ζωής, την απώλεια της αξιοπρέπειας και της αξιοπιστίας της, την απώλεια ανθρώπων, και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Η μεγαλύτερη όμως απώλεια είναι ότι στερείται συγκρότησης, μεθοδολογίας και κυρίως ιδεών. Κυριαρχείται από στρεβλώσεις. Και η μεγαλύτερη ιδεολογική στρέβλωση στη χώρα είναι η υπόκλιση στον αυταρχισμό και το μίσος για κάθε φιλελεύθερη φωνή και στάση. Από την άκρα Αριστερά μέχρι την άκρα Δεξιά, από το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς μέχρι τις οργανώσεις ένοπλης βίας, υπάρχει ένα κοινό νήμα: υποκλίνονται στον αυταρχισμό.
Και το χειρότερο: ταυτίζονται τα μέσα παραγωγής (π.χ. τα κτίρια, οι βιτρίνες, τα ΑΤΜ) με τις σχέσεις παραγωγής (και από τους μεν και από τους δε, απλώς κάθε φορά αλλάζουν οι πρωταγωνιστές).
Αυτοί που θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό με τις μολότοφ θα έπρεπε να ξέρουν ότι αν κάψεις το κτίριο που στεγάζει μια τράπεζα δεν καις μαζί και το τραπεζικό σύστημα. Και ο καπιταλισμός δεν είναι κτίρια, πάντα θα υπάρχουν κτίρια, καπιταλισμός είναι οι οικονομικές και παραγωγικές σχέσεις που οι άνθρωποι αναπτύσσουν μέσα και έξω από τα κτίρια.
Αλλά και αυτοί που θέλουν να προστατέψουν τον καπιταλισμό με τα χημικά και τα γκλοπ, θα έπρεπε να ξέρουν ότι η τυφλή καταστολή είναι συνώνυμο της υπανάπτυξης και της οπισθοχώρησης της κοινωνίας. Γιατί μεταθέτει τον άξονα των πραγματικών κοινωνικών αντιθέσεων, μεταθέτει την ανάγκη για κοινωνικές συνθέσεις και πρόοδο, στο πεδίο της άκριτης σύγκρουσης. Δεν ήταν αυτό το όνειρο της αστικής επανάστασης. Και σίγουρα δεν μπορεί να είναι αυτό το μέλλον της ανθρωπότητας.
Λυπάμαι πολύ, αλλά ντρέπομαι να δεχτώ ότι χάνονται ανθρώπινες ζωές για μια ιδεολογική παρεξήγηση, για μια ιδεολογική αστοχία. Ντρέπομαι.
15°
