Η Ελλάδα λες και ζει μια ιδιότυπη «άνοιξη» το καταχείμωνο, απροσδόκητη για τα δεδομένα. Θυμίζουμε: Ήταν να έρθει η τρόικα στις αρχές του περασμένου μήνα, ακόμα να έρθει. Η κυβέρνηση μοιάζει να μην καίγεται και πολύ για τις συσκέψεις με τους τροϊκανούς που μόλις λίγους μήνες πριν προκαλούσαν κυβερνητικές κρίσεις και κοινοβουλευτικούς σεισμούς. Χαλαρά...
Παραδόξως και οι Ευρωπαίοι εταίροι μοιάζουν να μη βιάζονται. Κάποιες χλιαρές υποδείξεις για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν από τον Ντάσελμπλουμ, κάποιες σκέψεις του Σόιμπλε για επιπλέον δανειοδότηση και... αυτό ήταν.
Η ιδιότυπη αυτή εκεχειρία δίνει το δικαίωμα στον πρωθυπουργό να μοιράζει καθημερινά ανέξοδες εντολές προς υπουργούς να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους, σε πιλότους να αλλάξουν σχέδια πτήσης, την ώρα που στο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα ψάχνουν πόσα μνημόνια υπέγραψε ο Βουδούρης ώστε να κριθεί κατάλληλος ως υποψήφιος περιφερειάρχης. Παράλληλα, από τα κομματικά «τεφτέρια» λείπουν παντελώς αναφορές στην παραπαίουσα κρατική μηχανή –που ωστόσο μηχανεύεται απίθανους τρόπους να στραγγαλίσει φορολογικά επιχειρήσεις και πολίτες–, την αντιμετώπιση της ανεργίας, τη διασφάλιση ρευστότητας στην αγορά, τη συνταγματική αναθεώρηση.
Αντί γι’ αυτά, όλα δείχνουν πως πάμε στις εκλογές σε συνθήκες οξύτατης πόλωσης. Σαμαράς vs Τσίπρας, και όχι μόνο... Σε όλο το παλαιοπολιτικό φάσμα εκδηλώνεται η τάση «όλοι εναντίον όλων» και εντός των κομμάτων οι μισοί στρέφονται εναντίον των άλλων μισών.
Το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου, συνεπώς, είναι προδιαγεγραμμένο – όχι σε ό,τι αφορά τα ποσοστά αλλά στο ότι με τα σημερινά δεδομένα, το πολιτικό σύστημα θα βγει ακόμα πιο αποδυναμωμένο, χωρίς προσανατολισμό, με μηδενική διαπραγματευτική ικανότητα.
Η πιθανότητα μιας μίνιμουμ άτυπης συναίνεσης στα βασικά που απασχολούν τον τόπο απομακρύνεται. Παραδόξως, οι δυνάμεις που φωνασκούν περισσότερο ατύπως συμφωνούν σε ένα και μόνο: να σπρώξουν τα βασικά προβλήματα της χώρας κάτω από το χαλί. Με μια εξαίρεση: την κυβέρνηση, που προσδοκά ότι στο «παρά πέντε» των εκλογών, οι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να δώσουν πολιτικές λύσεις στις εκκρεμότητες που κακοφορμίζουν – κάτι σαν μάννα εξ ουρανού, ένα δωράκι, βρε αδερφέ, μια χείρα βοήθειας γιατί αλλιώς θα έρθουν οι «άλλοι».
Χίμαιρες και αυταπάτες σε συνδυασμό με έναν ιδιότυπο «κομματικό αυτισμό» θα μας οδηγήσουν, την επομένη των εκλογών του Μαΐου, σε ένα εντελώς διαφορετικό διεθνές περιβάλλον, σε μια τελική διαβούλευση με τους δανειστές για το χρέος, το νέο ή μη μνημόνιο, τις μεταρρυθμίσεις που ποτέ δεν έγιναν τα τέσσερα αυτά χρόνια. Την ώρα δηλαδή που θα χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση με ευρύτερη συναίνεση και με μια ρεαλιστική διαπραγματευτική ατζέντα –απέναντι σε μια κατά τα φαινόμενα ακόμα πιο συντηρητική και επιφυλακτική Ευρώπη με άγριες διαθέσεις για το «ελληνικό πρόβλημα»–, νικητές και ηττημένοι θα ετοιμάζονται για το επόμενο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, με μια κοινή γνώμη σε σύγχυση, βαθιά διχασμένη.
Γι’ αυτό, ας μην μας ξεγελά η νηνεμία πριν από τη θύελλα...
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
9°
