Oι ατέλειωτες αντιπαραθέσεις για τον ρόλο και τις σκοπιμότητες του περίφημου «112».
Πώς έγινε και το social web από ευλογία που φάνηκε να είναι στα πρώτα του ελληνικά βήματα πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, εξελίσσεται σε βατήρα για να βουτήξει άνετα κάποιος στην τεράστια πισίνα της βαθιάς μισαλλοδοξίας, είναι ένα ερώτημα για τους ειδικούς τους μέλλοντος.
Χαρακτηριστική περίπτωση οι ατέλειωτες αντιπαραθέσεις για τον ρόλο και τις σκοπιμότητες του περίφημου «112» όταν σε όλη την Αττική βρέχει στάχτη από την Εύβοια, η ανάσα πνίγεται αλλά παρ’ όλα αυτά τα πληκτρολόγια ζουν και βασιλεύουν παρέχοντας την αναγκαία ποσότητα οξυγόνου σε κάθε μισαλλόδοξο βλαμμένο ή βλαμμένη που νομίζει ότι αυτό που γράφει είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, παράρτημα των δέκα εντολών του Μωυσή. Με τόση ανοησία κανείς δεν πήγε μακρύτερα από την πόρτα του επίσης ανόητου γείτονά του.
Να καίγεται ο τόπος και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι να γράψεις ή να σχολιάσεις να είναι ο πολιτικός σου αντίπαλος... «Δεν έχει σημασία πώς λειτούργησε το 112 αλλά έστω και μισή ανθρώπινη ζωή να σωθεί, αξίζει κάθε κόστος…», σχολίασα πριν από λίγες ημέρες στο FB. Δεκάδες «φίλοι» συμφώνησαν κάνοντας like στο αυτονόητο. Μέχρι που ήρθε ένα comment: «Ναι αλλά δεν ήταν έργο του Κούλη»… Προσπερνώντας το αρχικό σοκ, προσπαθείς να εξηγήσεις τι μπορεί να είναι αυτό που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αλγόρθιμους ανοησίας και καταλήγεις ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας. Ο εξής ένας: Όταν δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι ο κόσμος αλλάζει και μαζί του οφείλεις να αλλάξεις κι εσύ…
Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να μην μπορούμε να διαχειριστούμε ακραίες καταστάσεις. Κάτι τέτοιο φαίνεται να κατισχύει στις διαδικτυακές γειτονιές, ένα χρόνο μετά την εξωφρενική τραγωδία στο Μάτι. Βάλε και όλα τα άλλα που έχουν συμβεί και έχουν δηλητηριάσει τις μαζικές συμπεριφορές, δεν θέλει και πολύ. Τόσο πένθος, τόσος πόνος, τόσες ζωές και να μην μπορείς να επιβάλεις στον εαυτό σου σιωπή και αυτοσυγκράτηση, αυτό είναι βαριά ασθένεια.
Όταν, πριν από χρόνια, στον διαδικτυακό αέρα, άρχισε να πλανάται το φάντασμα των social media πολλοί αρχίσαμε να κοιτάμε με τα μάτια του ψηφιακού αρχοντοχωριάτη. Γουρλωμένα και θαμπωμένα έβλεπαν πίσω από τις λέξεις τη νέα ψηφιακή επανάσταση της συμμετοχής και της ενίσχυσης της Δημοκρατίας από όλους τους ανθρώπους που πίστευαν σε αυτήν και μέχρι τότε δεν είχαν εξασφαλίσει την κατάλληλη πρόσβαση. Είδαμε όλοι ένα νέο τοπίο συμμετοχικής παρεμβατικότητας με εκατοντάδες νέες προεκτάσεις και αλλαγές σε ένα οικοσύστημα που αναζητούσε τρόπο να προσδιορίσει την πανίδα και τη χλωρίδα του προς το καλύτερο, το πιο συμμετοχικό, το πιο δημοκρατικό, το πιο αναλυτικό και επεξηγηματικό. Ειδήσεις από τους πολίτες, ρεπορτάζ από ανθρώπους που μπορεί μεν να μη διέθεταν τα εμπειρικά ή γνωσιακά εργαλεία των επαγγελματιών δημοσιογράφων αλλά είχαν δε αναπτύξει τη συμμετοχική κουλτούρα στην καθημερινότητά τους. Αυτές ήταν οι αρχικές ελπίδες που διαψεύστηκαν με το χειρότερο δυνατό τρόπο και όχι μόνο στην Ελλάδα καθώς το νέο Μέσο έγινε το απόλυτο εργαλείο διάχυσης μίσους και λαϊκισμού.
Από κοντά και μία από τις βασικότερες ψυχαναλυτικές αλήθειες της πληκτρολόγησης, που τις τελευταίες ημέρες ξανανέβηκε στο βάθρο της ελληνικού διαδικτυακού φρενοκομείου: Όταν ποστάρεις στο FB νομίζεις ότι όχι μόνο είσαι ο σούπερμαν της διανόησης αλλά και ότι είσαι μόνος σου…
Ίσως για αυτό οι περισσότεροι από αυτούς που, ένας Θεός ξέρει, πώς μπορούν να πληκτρολογούν με… υψωμένο δάχτυλο προς όλους τους υπόλοιπους, έχουν την βαθιά πίστη ότι το «112», δεν είναι αυτό που είναι, αλλά…. γραμμή βοήθειας!
12°
