Ο Αλέξης Γεωργούλης πήρε 86.050 ψήφους και κέρδισε μια έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο «με το σπαθί του»...
Ο Αλέξης Γεωργούλης πήρε 86.050 ψήφους και κέρδισε μια έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο «με το σπαθί του», όπως γράφουνε τα σάιτ, εννοώντας ότι την κέρδισε χάρη στις ψήφους που μάζεψε κι όχι επειδή την κληρονόμησε από κάποια θεία του ή την πέτυχε στο Λόττο. Και… διαβάζοντας εκτιμήσεις για το ότι πήρε την 5η θέση από τις 6 του Σύριζα, για το ότι έφαγε λάχανο τη Χρηστίδου, τον Ψινάκη, τον Ζαγοράκη, την Διγενή, μέχρι και τον Πέτρο Κόκκαλη, τον Λάμπρου, τον Πλουμπίδη, τον Νικολαΐδη και ίσως κάποιους ακόμα που μου ξεφεύγουν… ΔΕΝ πέφτω από τα σύννεφα καθόλου. Όσοι ξέρουν τον Γεωργούλη επίσης δεν έχουν πέσει από τα σύννεφα: εκτός από την στάνταρ επιστημονική εκτίμηση («Το παιδί έχει αστέρι!»), συμφωνούμε όλοι ότι, πράγματι, το παιδί έχει αστέρι.
Ο Αλέξης Γεωργούλης είναι πάαααρα πολύ λαμπερός, αλλά με έναν ελκυστικό τρόπο – δεν λάμπει δηλαδή για να σε κάνει να κοιτάξεις αλλού, ούτε καν για να σε κάνει να τον κοιτάξεις. Λάμπει από μόνος του, έτσι, στο άσχετο. Είναι επικοινωνιακός, πνευματώδης και συμπαθητικός μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Του έκανα συνέντευξη κάποτε, όταν έπαιξε στη «Φούσκα» του Νίκου Περάκη (2001) κι είναι από τους ηθοποιούς που περνάνε ωραία στις συνεντεύξεις, με αποτέλεσμα να περνάει ωραία και η/ο δημοσιογράφος, καλή ώρα. Έχει χιούμορ, αυτοσαρκάζεται, συζητάει σαν άνθρωπος, δεν είναι καχύποπτος, ξέρει γράμματα, του αρέσει να μαθαίνει καινούργια πράγματα, είναι περίεργος και παιχνιδιάρης και ευχάριστος σαν πιτσιρίκι. Τον πετύχαμε μερικές χρονιές μετά στο Μεταξοχώρι, στην Αγιά της πατρίδας του της Λάρισας, καλοκαίρια. Είχε κάνει σουξέ στο θεατρικό «Το σπίτι φεύγει» (2003) σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, με την Πέμη Ζούνη, και μεγάλη επιτυχία με το «Νυφικό κρεβάτι», πρώτα με τη Ρένια Λουιζίδου, έπειτα με τη Φαίη Ξυλά. Και δεν την είχε ψωνίσει, παρόλο που τον ήξερε όλη η Ελλάδα ήδη.
Θα πείτε, είναι αρκετό να έχεις χιούμορ και να μην την έχεις ψωνίσει για να κάνεις καριέρα στην πολιτική; Μα τόσοι άνθρωποι έκαναν και κάνουν καριέρα χωρίς σταλιά χιούμορ, και όντας πάρα πολύ ψωνισμένοι, άρα αυτά δεν είναι μέσα στα απαραίτητα προσόντα. Η συμπαθητικότητα του Αλέξη, το ότι ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην ανταποδώσεις το λοξό, μετρημένο χαμόγελό του, το ότι έχει ξεφύγει από τους εκάστοτε τηλεοπτικούς ή θεατρικούς ρόλους και μένει πάντα «ο Γεωργούλης», το ότι τον ξέρουν και οι πέτρες ΚΑΙ τον συμπαθούν από πάνω, το ότι λάμπει από δυο χιλιόμετρα και δεν τον πολυ-νοιάζει, αυτά είναι τα ιδιαίτερα προσόντα του. Ή, αυτά είναι, όπως λένε εκείνοι που ξέρουν από αυτά.
Από το 2016 παίζει στη σειρά «TheDurrells», που δυστυχώς τέλειωσε – ο Αλέξης λάμπει περισσότερο από τους ιντερνάσιοναλ σταρ με τους οποίους συμπρωταγωνιστεί (κι ας λάμπει δίπλα του υπέροχα ο Γιώργος Καραμίχος), ήταν το καλύτερο κομμάτι της χολιγουντιανής ταινίας «My life in ruins», έχει παίξει σε τηλεοπτικές επιτυχίες, σε ταινίες, θεατρικά, τα πάντα, γι’ αυτό τον ξέρουν κι οι πέτρες, επειδή δεν έχει σταματήσει να δουλεύει στις Ελληνικές και διεθνείς σόου-μπίζνες. Άσχετα που οι ρόλοι του είναι πάντα καλοί και συμπαθητικοί, «ανθρώπινοι» ήρωες, και ο ίδιος ο Αλέξης είναι καλός και συμπαθητικός σαν τους ρόλους που παίζει.
Θα ξαναρωτήσετε, μα φτάνει αυτό για να γίνει κάποιος πολιτικός; Ας μη σταθούμε στο ότι πάρα πολλοί πολιτικοί δεν είναι καθόλου καλοί και συμπαθητικοί. Ο Αλέξης σπούδασε πολιτικός μηχανικός πριν γίνει ηθοποιός, όλο και έχει ανοίξει κανένα βιβλίο στη ζωή του, μιλάει τέλεια Αγγλικά, σκίζει στο Ινσταγκραμ, τον αγαπάνε μαμάδες, κόρες, μπαμπάδες και γιοι… και αν δεν έχετε διαπιστώσει μόνοι σας ότι έχει χιούμορ εκτός από το ότι είναι καλός και συμπαθητικός, το ξαναγράφω.
Επίσης, ίσως να μην προσέξατε ότι είναι ΚΟΥΚΛΟΣ. Την περιμένω την επόμενη ερώτηση - φτάνει να είναι κανείς κούκλος για να κάνει καριέρα στην πολιτική; Ένα σωρό πολιτικοί έχουν τα χάλια τους τα μαύρα, ακόμα και μετά το φώτοσοπ. Αλλά εδώ έχουμε έναν σπουδαγμένο, αγγλομαθή, έξυπνο, επικοινωνιακό, μοντέρνο ηθοποιό που μιλάει ωραία, που δείχνει τίμιος μέσα σ’ όλα, που είναι διάσημος στην πατρίδα του κι είναι ήδη έτοιμος να κατακτήσει και άλλες πατρίδες – ο οποίος επιπλέον είναι καλός, συμπαθητικός ΚΑΙ κούκλος.
