Οι εξελίξεις στο Κίνημα Αλλαγής και η ανάγκη επανίδρυσης του εκσυγχρονιστικού κέντρου.
Η αποπομπή του Βαγγέλη Βενιζέλου από το ΚΙΝΑΛ, 30 μόλις ημέρες πριν από τις εθνικές εκλογές και μόλις 6 μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δεν αφορά ασφαλώς αποκλειστικά στον Βαγγέλη Βενιζέλο. Δεν είναι προσωπικό.
Αφορά στην αδυναμία κατανόησης των αλλαγών στην ελληνική κοινωνία και των ρευμάτων που αναπτύσσονται σε αυτήν. Αφορά κυρίως στην αδυναμία σύλληψης, συγκρότησης και ηγεσίας ενός σύγχρονου, ανοιχτού, δυναμικού κόμματος του μεσαίου χώρου.
Παρακολουθώ με προσοχή τις προσπάθειες δικαιολόγησης της απόφασης με βάση μια αφελή και «τροχαιο-επιστημονική» εξήγηση για τις μετακινήσεις ψηφοφόρων με το κόμμα σε ρόλο τροχονόμου. Θα μας φύγουν προς τα δεξιά αλλά θα έρθουν από τα αριστερά και τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, πέντε το λαδόξυδο.
Απορώ πώς τα έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προσθαφαιρούν, ξεχνώντας να ξεκινήσουν από την διαίρεση που προκαλεί η κίνηση, παρουσιάζοντάς την μάλιστα σαν «ηγετικού χαρακτήρα, υψηλού ρίσκου».
Μια φωτογραφία όμως των αποτελεσμάτων δείχνει ακριβώς το πρόβλημα. Το πρώτο στοιχείο ήταν αυτό της πόλωσης, του υψηλού δικομματισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ καταρρέοντα αλλά σταθερά δεύτερο πόλο. Το ΚΙΝΑΛ τρίτο, με μείωση των ποσοστών του από τις προηγούμενες ευρωεκλογές και πολύ μακριά από τον στόχο του διψήφιου ποσοστού. Ειδικότερα, μάλιστα, στους ψηφοφόρους ηλικίας 17 έως 24 ετών, το ΚΙΝΑΛ καταγράφει ένα απογοητευτικό 3,1% με την Χρυσή Αυγή στο 13,3 και τα άλλα κόμματα στο 23,7%.
Τι συμβαίνει όμως όταν το ΚΙΝΑΛ αρνείται να αποδεχθεί την λογική ενός μικρού πλέον κόμματος που δεν απευθύνεται σε εθνικό ακροατήριο αλλά σε ειδικές κατηγορίες ψηφοφόρων που στήριξαν το ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα μνημονιακά χρόνια;
Συμπεριφέρεται σαν ξεπεσμένος αριστοκράτης χωρίς περιουσία, σαν να μην μπορεί να ξεπεράσει τον κυβερνητικό και αλαζονικό εαυτό του, φαντασιωνόμενο την επιστροφή σε μια κομματική κανονικότητα που δεν υπάρχει πια. Μια παλινόρθωση όλων αυτών που το παρέσυραν μαζί με το μνημόνιο στην πιο αντιδημοφιλή πολιτική κατηγορία.
Σαν τα σπίτια στον Γατόπαρδο που μέσα στην παρακμή, καταρρέουν αλλά δεν πέφτουν. Στον Γατόπαρδο ο πρίγκιπας Φαμπρίτσιο ντι Σαλίνα, αν και είναι οξυδερκέστατος πολιτικός παρατηρητής και συνειδητοποιεί την αλλαγή της εποχής, δεν θέλει να προσαρμοστεί, πιστεύει πως δεν υπάρχει σωτηρία για τη Σικελία κι όταν ο ανιψιός του ερωτεύεται την κόρη του, ο Σαλίνα προτιμά να αφήσει την κόρη του παραπονεμένη και να τον παντρέψει με την Αντζέλικα κόρη του δημάρχου που ξέρει πώς να πλουτίζει, και με όλη την άξεστη δύναμή του συμβολίζει την εποχή που έρχεται.
Το σημαντικότερο όμως στοιχείο των αποτελεσμάτων αποτελεί η κονιορτοποίηση των κεντρώων κομμάτων και οι μαζικές μετατοπίσεις ψηφοφόρων τους προς την ΝΔ. 13% των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ, 30% του Ποταμιού,15% της Ένωσης Κεντρώων και 11% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ μετακινούνται σε αυτήν. Ενώ παράλληλα το ισοζύγιο εκροών μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ είναι 4% προς 8%.
Είναι προφανές ότι κάποιοι δεν μπορούν να καταλάβουν τα δεδομένα της νέας εποχής, την κατάρρευση των παλιών διαχωριστικών γραμμών, την απορρύθμιση των συστημάτων κομματικής ταύτισης, την έλλειψη οπαδών και την ανάδειξη νέων χαρακτηριστικών που κάνουν κάποιον να ψηφίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικές κάλπες.
Η ιστορία του μεσαίου χώρου που παραδοσιακά την εξέφραζε στην Ελλάδα η κεντροαριστερά, είναι μία ιστορία διασπάσεων και κατακερματισμού. Τώρα φαίνεται ότι την ηγεμονία του χώρου ανακτά η ΝΔ και προσωπικά ο Κ. Μητσοτάκης για πρώτη φορά μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Τα προβλήματα όμως είναι μεγάλα, η κρίση δεν έχει ξεπεραστεί και η χώρα χρειάζεται να αλλάξει υπόδειγμα.
Το εκσυγχρονιστικό κέντρο πρέπει να αλλάξει βηματισμό. Να εγκαταλείψει την «παλιά Ελλάδα». Να εκφράσει και να εκφραστεί από την τεχνολογική επανάσταση που βρίσκεται ήδη μέσα στα σπίτια μας. Να ξεφύγει από τα όρια της παρηκμασμένης και ασθμαίνουσας ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Να ανοίξει έναν τρίτο δρόμο.
Από μια αέναη αλληλουχία συνεδρίων, νέων κομμάτων, αρχηγών, αρχηγίσκων, παρουσιαστών, πρώην υπουργών, δειλών πολιτευτών, υποψηφίων, δείπνων, καφέδων, αναλύσεων, ψευδεπίγραφων θεωριών και ανεπάγγελτων στελεχών πρέπει να μετατραπεί σε χώρο δημιουργίας και αποτελεσματικότητας.
Για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του συρμού, να επανιδρυθεί.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
13°
