Μια «εταιρία» «δημοσκοπήσεων» σαν τους πυραύλους που έφτιαχνε ο Βέγγος στην ταινία «Απίθανοι Αστροναύτες», με τενεκεδάκια. Μια εταιρία που συμπυκνώνει τη φιλοσοφία «σιγά την ελίτ των μορφωμένων, που έχουν σπουδάσει δημοσκόποι», κι εμείς μπορούμε να φτιάξουμε κάτι αντίστοιχο κατ’ ευθείαν από το τραπέζι του τσιπουράδικου. Μια εταιρία που συμπυκνώνει τη φιλοσοφία «πλατιά απεύθυνση», «είμαστε διάτρητοι», και όλων των άλλων φράσεων τύπου Δέσποινα Στυλιανοπούλου του πρωθυπουργού, που τον γέμιζαν «αντισυστημική υπερηφάνεια» γιατί το να μιλάς σωστά είναι προφανώς αστικό κατάλοιπο.
Το Vox Pop προφανώς παραπέμπει στο λατινικό «Vox Populi» που σημαίνει «Φωνή Λαού». Φιλόδοξο όνομα. Που δείχνει τις προθέσεις αυτών που την έφτιαξαν. Είναι οι ίδιοι που νομίζουν ότι μπορείς να πας στο διάστημα με διορισμένους μετακλητούς και τον πρόεδρο που πιστεύει στον Άγιο Πορφύριο. Χωρίς τον Σταμάτη Κριμιζή, που επέστρεψε τρέχοντας στη ΝΑΣΑ των «τεχνοκρατικών Ελίτ» και του μισητού Χάρβαρντ.
Μάλιστα ήταν τέτοια η μεγαλομανία αυτών που την έφτιαξαν, που έκριναν ότι δεν χρειάζεται καν να μπουν στον κόπο (πού να αφήνεις τώρα το τσιπουράδικο και να τρέχεις;) να ακούσουν όντως αυτή τη «φωνή του λαού» που τόσο πομποδώς επικαλούταν. Αφού αυτοί ήξεραν την αλήθεια. Την ένιωθαν. Και όχι οι «βοθροδημοσκόποι», οι «τεχνοκράτες», οι πουλημένοι κ.ο.κ. Που μετέδιδαν δυσάρεστα πράγματα για νεκρούς, όπως τα «βοθροκάναλα» τη βραδιά των πυρκαγιών.
Οι εμπνευστές λοιπόν της εταιρίας αυτής, σαν χαρούμενο ξερόλικο παρεάκι (Κρέτσοι, Bερναρδάκηδες, Βαξεβάνηδες, Ευάγγελοι Αντώναροι κοκ), έκριναν ότι εκείνοι ξέρουν καλύτερα. Σαν ταξιτζήδες που αποκαλύπτουν την απόλυτη αλήθεια (ε, οι αγκαλιές με τον Θύμιο έχουν και συνέπειες). Και έβαζαν τα νούμερα που ήθελαν. Όπως και στο Μάτι, στη σύσκεψη-παρωδία, έφτιαξαν μια δική τους πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα που έφτιαξαν τους έκλεινε ψαλίδες, και τελικά τους οδηγούσε στη νίκη. Γιατί να τη χαλάσουν; Και έζησαν μέσα στον τεχνητό της παράδεισο. Μια μικρογραφία ολόκληρης της 4ετίας τους.
Όμως, η τεχνητή πραγματικότητα έχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή να αντιμετωπίσει την πραγματική πραγματικότητα. Τη δυσφημισμένη. Αυτήν που όσοι δεν τους αρέσει την θεωρούν προκατειλημμένη εναντίον τους. Και τότε οι τεχνητοί παράδεισοι του «κερδάμε αδέλφια», όπως έλεγε και ο Παπαφλέσσας στη γνωστή ταινία, διαλύονται. Και μένουν κάτι Βερναρδάκηδες, κάτι Βαξεβάνηδες και κάτι Νίκοι Παππάδες να κοιτάζουν αμήχανοι και να μην πιστεύουν πώς έπεσαν τόσο έξω. Αστείοι σαν τον Σαμαρά που έλεγε «το ’12, θα κερδίσουμε, το μυρίζομαι…». Αυτοί! Που μπορούσαν να κολλήσουν πέντε φλογίτσες σε screenshots των google maps και να το ονομάσουν «διαστημικούς χάρτες» και απόδειξη ότι οι πυρκαγιές ήταν σχέδιο αποσταθεροποίησης. Οι «δεν βρίσκω επιχειρησιακά λάθη στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών»…
Τι κέρδισαν από όλο αυτό; Μια χαρούμενη, ξένοιαστη προεκλογική περίοδο. Και το δικαίωμα, για λίγο καιρό, να εγκαλούν το Facebook επειδή έδωσε την αρμοδιότητα για τον έλεγχο των fake news στα Ellinika Hoaxes και όχι στους ίδιους. Ναι στους ιδρυτές της Vox Pop! Εντάξει, μακάρι το αστείο να κρατούσε για πάντα. Αλλά σε αυτή τη ζωή ό,τι δίνεις παίρνεις. Και προφανώς αυτοί δεν ήταν για παραπάνω.
14°
