Ο Καμίνης έφυγε από το Δημαρχείο αλλά το πολιτικό και αξιακό του στίγμα έμεινε
Η περίπτωση του Γιώργου Καμίνη θα απασχολήσει ποικιλοτρόπως όσους καταπιαστούν με τη συγγραφή της ιστορίας. Κάνουμε λόγο για «περίπτωση Καμίνη» γιατί τα τελευταία δέκα χρόνια το όνομά του λειτούργησε με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους: έγινε σημείο αναφοράς για τους Αθηναίους με αστική και δημοκρατική συνείδηση, στόχος για τους Ναζί τους οποίους εξευτέλισε σε «πανελλήνια μετάδοση» αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν του συγχώρεσε ποτέ την πεισματική του άρνηση να ανεχτεί την πολιτική βία. Παρ’ όλα αυτά ο ίδιος δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό του να παρασυρθεί από τον «αντιΣΥΡΙΖΑ συρμό» και η άρνησή του να στοιχηθεί στο «αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» χάλασε αρκετές από τις πολιτικές φιλίες του στον κεντρώο χώρο φιλίες που δεν αποκαταστάθηκαν ούτε όταν ο ίδιος αντιστάθηκε σθεναρά στην προοπτική συνεργασίας του ΚΙΝΑΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαια, όλες οι πλευρές είχαν κάθε φορά κι από ένα σοβαρό λόγο να τον θεωρούν «ιδεολογικά ύποπτο».
Ήταν ο πρώτος Δήμαρχος Αθηναίων που έδωσε πολιτικό όρκο. Τον κατηγόρησαν για αριστερό.
Αμέσως μετά όμως κατέθεσε ένα σχέδιο νόμου για τις διαδηλώσεις και τις πορείες σε μια περίοδο που πορείες γίνονταν παραπάνω από μία φορά την ημέρα. Τότε έγινε κόκκινο πανί ως δεξιός. Τον ίδιο χρόνο ο Δήμος Αθηναίων έδωσε την αιγίδα του στη διοργάνωση του Athens Pride. Αυτομάτως έγινε αριστερός.
Κατήγγειλε τον εκφυλισμό του πανεπιστημιακού ασύλου ζητώντας από την πολιτεία να αναλαβει τις ευθύνες της. Μεταμορφώθηκε σε δεξιό.
Υπέγραψε το πρώτο σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλου ζευγαριού. Πάλι αριστερός. Έγινε ο Δήμος Αθηναίων ο πρώτος δημόσιος φορέας που έκανε συμπράξεις με ιδιωτικές εταιρείες για την προώθησε του τουρισμού στην πόλη; Δεξιός ο Καμίνης!
Θα μπορούσα να συνεχίσω επί μακρόν.
Έχοντας εργαστεί ως σύμβουλός του για ένα διάστημα, στην αρχή της πρώτης θητείας του, όταν η πόλη πέρασε την πιο σκοτεινή της περίοδο από το 1974, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω τα εξής: Η μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα της χώρας είναι «μόνη» και επί της ουσίας ακάλυπτη από το κεντρικό κράτος και βρίσκεται στο έλεος της κάθε κυβέρνησης εξαρτώμενη απολύτως από τις διαθέσεις υπουργών (κυρίως των υπουργών Δημόσιας Τάξης, Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Οικονομικών).
Το μόνο εργαλείο του εκάστοτε Δημάρχου είναι η ικανότητά του στις δημόσιες σχέσεις με την κυβέρνηση, κάτι εξαιρετικά δύσκολο αν δεν πρόσκειται κομματικά σε αυτήν.
Έτσι λοιπόν, ένας άγνωστος στα πολιτικά πράγματα καθηγητής της Νομικής Σχολής, χωρίς πολιτική εμπειρία, βρέθηκε Δήμαρχος στην Αθήνα σε μια περίοδο που η σύγκρουση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης γινόταν βασικώς στους δρόμους της πόλης του με όρους αντάρτικου.
Σ’ αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο ο Γιώργος Καμίνης έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα: να εφαρμόζει με ευλάβεια το νόμο. Στην απολύτως δικαιολογημένη κριτική που συχνά κάνουμε όλοι ξεχνάμε πόσο ανακουφιστικά λειτουργούσε σε πανελλαδικό επίπεδο για τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, όταν αντιστεκόταν στο αντάρτικο πόλης του ΣΥΡΙΖΑ και στην εξτρεμιστική δράση της Χρυσής Αυγής. Το ίδιο ανακουφιστικά λειτουργούσε και για τους συντηρητικούς, όταν ζητούσε φορτικά από τις κυβερνήσεις να επιβάλλουν στην πόλη την τάξη και συγκρουόταν με αριστεριστές σπάζοντας εμβληματικές καταλήψεις μέσα στην πόλη. Ο Καμίνης επέμεινε να διαβουλεύεται σε μια περίοδο που η πολιτική αντιπαράθεση γινόταν με όρους εμφυλιοπολεμικούς.
Ο ίδιος και οι συνεργάτες του επιλέγουν να δίνουν έμφαση στην οικονομική αναδιοργάνωση της πτωχευμένης Αθήνας, τους κοινοτικούς πόρους που γέμισαν τα ταμεία, το τεράστιο κοινωνικό έργο του Δήμου.
Η πολιτική κληρονομιά του Γιώργου Καμίνη στον Δήμο της Αθήνας ξεπερνά τη χρηστή διοίκηση και αφορά την επιλογή ενός πολιτικού να ικανοποιεί τα προοδευτικά αιτήματα και την ίδια στιγμή να αναγνωρίζει και να σέβεται τις συντηρητικές ευαισθησίες
Στην πραγματικότητα όμως η πραγματική πολιτική κληρονομιά του Γιώργου Καμίνη στον Δήμο της Αθήνας ξεπερνά τη χρηστή διοίκηση και αφορά την επιλογή του να μην θυσιάζεται η προοδευτική συνείδηση για μια πρόσκαιρη δημοφιλία, αφορά την επιλογή ενός πολιτικού να ικανοποιεί τα προοδευτικά αιτήματα και την ίδια στιγμή να αναγνωρίζει και να σέβεται τις συντηρητικές ευαισθησίες. Να εφαρμόζει δεξιές και αριστερές πολιτικές χωρίς προκατάληψη εφόσον κρίνει ότι ωφελούν την πόλη.
Σήμερα η Αθήνα έχει γεμάτα ταμεία, υποδομές που λειτουργούν, στελέχη που εκπαιδεύτηκαν να αντιλαμβάνονται τις απαιτήσεις της σύγχρονης πόλης και ν’ανταποκρίνονται σε κρίσεις αλλά και μελλοντικές προκλήσεις.
Ο Καμίνης έφυγε από το Δημαρχείο αλλά το πολιτικό και αξιακό του στίγμα έμεινε. Για την πόλη, για τη χώρα κι αν είναι λίγο τυχερός στην κάλπη και για την ομάδα των Σοσιαλιστών στην Ευρώπη.
15°
