Πραγματικά δεν σας καταλαβαίνω. Αποφασίζετε να καταγγείλετε αυτή την εφημερίδα σαν χρηματοδοτούμενη από τον Σόρος. Λογικό μέχρι εδώ. Αν δεν καταγγείλουμε όποιον θέλουμε ως πράκτορα είναι σαν να αγνοούμε τα βασικότερα ήθη και έθιμα του ελληνισμού. Χωρίς δυο-τρεις χορταστικές, μπαμπάτσικες συνωμοσίες την ημέρα, θα το διαλύσουμε το μαγαζί.
Αλλά ενώ το έχετε οργανώσει τόσο καλά, ενώ επιτέλους ελπίζω κι εγώ ότι θα αρχίσω να περπατάω με το κεφάλι ψηλά και ότι οι φίλοι μου θα αρχίσουν να με κοιτάζουν με περισσότερο θαυμασμό, βγαίνετε και τα χώνετε μόνο στον Βαγγέλη! Και στα Ellinica Hoaxes! Καταλαβαίνετε πόσο παράλογο είναι; Διαφημίζετε, δηλαδή επιβραβεύετε με το δώρο της προβολής μέσω της εκπομπής σας, αυτούς που θεωρείτε ότι είναι υπάλληλοι του Σόρος! Πράγμα που μόνο ένας πραγματικός υπάλληλος του Σόρος θα έκανε, αν θέλετε τη γνώμη μου… Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι. Έχω αρχίσει να σας υποψιάζομαι! Μα την παντόφλα του Παΐσιου!
Αντίθετα, εμάς τους υπόλοιπους μας αγνοείτε παντελώς. Λες και δεν αξίζουμε κι εμείς ένα ημίτρελο σχόλιο από τους οπαδούς σας κάτω από τα κείμενά μας. Λες και είμαστε ένα τίποτα. Λες και εμείς δεν υποστηρίζουμε σωστά τον φίλο μας τον Τζορτζ! Αλλά έτσι ήταν πάντα η μοίρα των αφανών υπαλλήλων. Αυτών που δουλεύουν μεθοδικά και αθόρυβα, για να βγαίνουν κάποιοι άλλοι «υπάλληλοι του Σόρος του μήνα»…
Ε, λοιπόν, αν θέλετε να ξέρετε, είμαι κι εγώ υπάλληλος του Σόρος και απαιτώ το μερίδιο της προσοχής σας που μου αναλογεί. Και μάλιστα μπορώ να μπω και σε λεπτομέρειες για να σας το αποδείξω.
Ήταν μια σκοτεινή νύχτα όταν ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το μελλοντικό αφεντικό μου. Καθόμουν κουρασμένος από την καθημερινή βιοπάλη και έβλεπα τηλεόραση περιμένοντας να νυστάξω. Και τότε εμφανίστηκε εκείνος… Όχι, δεν ήταν ο ίδιος. Κάποιος άλλος ήταν. Που με κοιτούσε στα μάτια και μου έδειχνε ένα βιβλιαράκι με χειρόγραφες επιστολές του Τζορτζ Σόρος! Χειρόγραφες! Γραμμένες από τον ίδιο τον μεγάλο συνωμοσιολόγο! «Θα είσαι ο μόνος που θα τις έχει» μου έλεγε. «Χειρόγραφες επιστολές από τον ίδιο τον Θεό μας. Τον Τζoρτζ Σόρος μας. Τον ηγέτη της Νέας Τάξης πραγμάτων»!
Ε, εσείς ειδικά ξέρετε εξ ιδίας πείρας πόσο πειστικοί μπορεί να είναι αυτοί οι άνθρωποι. Αμέσως φαντάστηκα τον εαυτό μου σαν έναν από τους εκλεκτούς. Σαν να μου προσφέρουν έναν ανεκτίμητο θησαυρό. Αμέσως πήρα τηλέφωνο. Και μετά από λίγο καιρό, μου έστειλαν ένα φωτοτυπημένο βιβλιαράκι δεμένο με σπιράλ. Ε, τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Στην αρχή, ένιωθα πραγματικά εκλεκτός. Επιτέλους θα ήμουν κι εγώ κανονικός υπάλληλος ενός παντοδύναμου ανθρώπου. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός και ο κάθε πικραμένος έριχνε ό,τι βλακεία έκανε στον Σόρος και στους υπαλλήλους του (χωρίς παρεξήγηση, έτσι;), άρχισα να χάνω τον ενθουσιασμό μου. Και πολύ γρήγορα έπαθα κατάθλιψη. Για να μη σας πω και για τους πόνους στη σπονδυλική στήλη, συνέπεια των συνεχών υποκλίσεων…
Ευτυχώς, όμως, και πάλι ήρθε ο μεγάλος εργοδότης μου να με σώσει. Αυτή τη φορα ο υπάλληλός του εμφανίστηκε στην τηλεόραση και μου πρότεινε ένα θαυματουργό φάρμακο. Το «Σοροπόν». Αν το έπαιρνα, δεν θα είχα ανάγκη ούτε από γιατρούς ούτε από τα φάρμακα των πολυεθνικών που ήθελαν να με δηλητηριάσουν και να με κάνουν πειθήνιο όργανό τους. Και το αγόρασα. Βλέπετε, πάντα χρειάζεσαι κάποιον να σου πουλήσει ελπίδα, όταν την έχεις ανάγκη. Εσείς τουλάχιστον καταλαβαίνετε, φαντάζομαι… Κι έτσι κάπως κατέληξα κι εγώ στο payroll του Τζορτζ Σόρος. Aπό τότε ό,τι γράφω και ό,τι λέω, έχει ένα και μόνο σκοπό. Να υπηρετήσω τους σκοτεινούς σκοπούς του. Οι εχθροί του είναι και δικοί μου. Και οι φίλοι του επίσης. Γι’ αυτό και σας μιλάω έτσι ανοιχτά. Γιατί καταλαβαινόμαστε. Αφού κι εσείς ως διαφημιστής των «υπαλλήλων του Σόρος», μάλλον δικός μας είστε…
Πλέον είμαι ένας από τους πιστούς του. Συχνάζω στην οδό «Σορού», το μυστικό μας καταφύγιο λόγω ονόματος. Συμμετέχω στις μυστικές τελετές γύρω από το άγαλμα των «Ελληνίδων ΣΟΡΟπτιμιστριών» στην πλατεία Μαβίλη. Και στο κινητό μου τηλέφωνο έχω για ringtone το «Ένα-δύο-τρία ωπ, το ’ριξα στο ΣΟΡΟλοπ»… που είναι κάτι σαν τον ύμνο μας.
Tο καλύτερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι πλέον έχω κάποιον να του ρίχνω το φταίξιμο για όλα. Περνάω με κόκκινο και τρακάρω κάποιον; Αμέσως λέω ότι αυτός ήταν υπάλληλος των αντιπάλων του Σόρος, που τον έβαλαν εκεί για να με δυσφημίσει! Σπάω ένα πιάτο; Καταγγέλλω ότι αυτά διαδίδουν οι υπάλληλοι των αντιπάλων του Σόρος. Εμφανίζεται κάποιος να με κατηγορήσει; Τον βγάζω αμέσως πληρωμένο από τους αντιπάλους του Σόρος… Πλέον, δηλαδή, εγώ δεν φταίω ποτέ. Είμαι πάντα λάδι. Κρίμα που δεν είχα ανακαλύψει πιο νωρίς αυτό το κολπάκι…
Οπότε, δεν έχει νόημα να το κρύβω. Ξεκίνησα να σας γράφω από ζήλεια για τους συναδέλφους μου και κατέληξα να σας εξομολογούμαι. Ίσως είμαι υπό την επήρρεια του «Σοροπόν». Ποιος ξέρει… Το σημαντικό είναι ότι βρήκα επιτέλους το θάρρος να σας ζητήσω αυτή τη χάρη: καταγγείλτε κι εμένα! Μόνο εσείς μπορείτε να μου δώσετε αυτό το status – να σε έχει καταγγείλει ένας άνθρωπος του Βλαδίμηρου!
Περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη εκπομπή σας…
Υ.Γ. 1 Σας παρακαλώ, στείλτε και κανέναν από αυτούς τους ευήθεις οπαδούς σας να αφήσει κανένα οργισμένο σχόλιο κάτω από το κείμενο. Θέλω να τα δείξω σαν παράσημα στο αφεντικό μου…
Υ.Γ. 2 Αν δεν αναφέρετε το όνομά μου σύντομα και έχω τον Βαγγέλη να μου «κουνιέται», θα σας εκδικηθώ. Θα ψηφίσω τον Αρτέμη Σώρρα, που είναι ο άμεσος ανταγωνιστής σας.
Απάνθρωπη θέση εργασίας της εβδομάδας
Οδοντογιατρός μετά το όργιο κατανάλωσης σκορδαλιάς της 25ης Μαρτίου
Θα έπρεπε να υπάρχει μια λέξη για... «Αποθηχαμένο» Ένα αρχείο στον υπολογιστή το οποίο ο χρόνος που θα χάσεις για να το βρεις είναι πολύ περισσότερος από τον χρόνο που θα χρειαστείς για να το ξαναφτιάξεις
Η μετάφραση της εβδομάδας
Παύλος Πολάκης
«Προσπαθούν να βγάλουν πολιτική υπεραξία από τη γρίπη, από τους νεκρούς της γρίπης. Είμαστε οι πρώτοι υπουργοί, ο Ξανθός και εγώ, που τους ρωτάνε για 111 νεκρούς, 118 νεκρούς, που είναι μία μέτρια χρονιά φέτος σε σχέση με την επιδημία».
Μετάφραση
«Χέστηκα για τους νεκρούς. Το μόνο που με νοιάζει είναι να μην είναι πολλοί για να μην το χρησιμοποιήσουν επικοινωνιακά οι αντίπαλοι».
17°
