Τον είδαμε πάλι, επειδή κινδυνέψαμε να τον χάσουμε. Για χρόνια, για δεκαετίες, το μάτι πέρναγε αδιάφορα από πάνω του, ήταν πια μέρος του αστικού τοπίου, σχεδόν αόρατος. Όταν προέκυψε όμως η πιθανότητα να αφαιρεθεί, οι Αθηναίοι αντέδρασαν. Γιατί ένιωσαν ότι θα χάσουν ένα στοιχείο από την ταυτότητά τους. Είναι περίεργο και κάπως ελπιδοφόρο που δεν επικράτησαν ούτε μια στιγμή δεύτερες σκέψεις. Που η απόρριψη της ανταλλαγής ήταν ομόφωνη. Που κανένας δεν έπεσε στην παγίδα ενός δελεαστικού, φορτισμένου Βουκεφάλα. Αντίθετα, ενστικτωδώς, όλοι κατάλαβαν τι υποστηρίζουν. Και ο Δρομέας, με τον τρόπο του, είναι μέρος της δικιάς μας ιστορίας, της δικιάς μας ταυτότητας, της πορείας αυτής της πόλης μέσα στον χρόνο. Δεν ανταλλάσσουμε ιστορίες.
Η Αθήνα έχει πολλά αγάλματα. Τώρα όμως συνειδητοποιούμε ότι η σύγχρονη Αθήνα, εμβληματικό, έχει μόνο αυτό. Τον Δρομέα. Που αλλάζει στέκι, από την Ομόνοια ανηφορίζει στο Χίλτον και ξεκουράζεται λίγο, καλύτερα εκεί όπως αλλάζουν οι τροχιές της πόλης. Θολός, με αυτό το πράσινο σαν βρώμικο χρώμα. Σαν λερωμένος από το καυσαέριο. Κοφτερός, επικίνδυνος, λίγο απειλητικός, σαν τη ζωή σ’ αυτή την πόλη. Βαρύς, τόνοι αιχμηρά γυαλιά. Ωστόσο ανάλαφρος, έτοιμος να κάνει ένα βήμα σαν να πετάει. Φωτεινός με τις ακτίνες του ήλιου, σκοτεινός όγκος μετά, προβολείς αυτοκινήτων διαθλώνται επάνω του στο σκοτάδι της νύχτας. Κάτι τον κρατάει, κάτι τον τραβάει μπροστά, η επιθυμία να προχωρήσει. Βαρύς, κουρασμένος, ανάλαφρος, κοφτερός, απειλητικός, οικείος, φιλικός, σκοτεινός, φωτεινός. Δύσκολος. Πρόσεχε μη κοπείς. Σπασμένα γυαλιά, μπουκάλια μπίρας, πράσινης, αιχμηρά αντικείμενα, αίμα. Η ζωή μας. Πρόσεχε μη κοπείς.
Πώς αυτοί οι άνθρωποι κάνουν πάντα λάθος; Πώς ούτε με τον νόμο των πιθανοτήτων δεν πετυχαίνουν ποτέ μια σωστή ενέργεια; Είναι γιατί βλέπουν λοξά την ίδια την πραγματικότητα. Η Πολιτική, ακόμα και η πιο ταξική πολιτική, ασκείται υπέρ κάποιου. Κάποιος ωφελείται. Η κοινωνία, η χώρα, η πλειοψηφία, ένα κοινωνικό στρώμα, μια τάξη, μια γενιά. Αυτό το πολιτικό προσωπικό είναι τόσο αυτονομημένο από την κοινωνία, που δεν τη βλέπει. Ενδιαφέρεται μόνο για το τι ωφελεί το ίδιο. Κάνει διαχείριση της ύπαρξής του. Μόνο. Μας κατηγορούν ότι πουλήσαμε φτηνά τη Μακεδονία; Ας τους φέρουμε πίσω έναν Μεγαλέξανδρο από τα Σκόπια, λάφυρο, να στήσουμε στην Αθήνα. Από φτηνά υλικά, ευτελούς αισθητικής, όπως οι εμπνεύσεις τους. Διαχείριση συμβόλων αγορασμένη από μίνι μάρκετ.
Σε μια σπάνια στιγμή διαύγειας, οι πολίτες της Αθήνας, σχεδόν ενστικτωδώς, αντέδρασαν αμέσως αρνητικά στην ανταλλαγή. Δεν θα χάσουμε και τον Δρομέα. Δύο απώλειες δεν κάνουν ένα κέρδος. Μην παραχαράσσετε τη λογική.
