Είχε κανείς αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξευτέλιζε τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης; Αν είναι δυνατόν. Για ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς, η κοινοβουλευτική διαδικασία, οι θεσμοί, το σύνταγμα και οι νόμοι ήταν ανέκαθεν τα μέσα και όχι ο σκοπός. Τα μέσα για την κατάληψη της εξουσίας. Ο σκοπός ήταν «ο άλλος κόσμος που είναι εφικτός», δηλαδή ο κόσμος της δουλείας. Μπορεί βέβαια ο κομμουνισμός σήμερα να είναι επίκαιρος όσο ποτέ, όπως λέει και ο υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας, αλλά και οι λωτοί της αστικής δημοκρατίας δεν είναι του πεταματού. Και τους απολαμβάνουν.
Το άρθρο 16 που απαγορεύει την ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημίων αποτελεί την επιτομή του ελληνικού φαρσοκομμουνισμού.
Το άρθρο 16 που απαγορεύει την ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημίων αποτελεί την επιτομή του ελληνικού φαρσοκομμουνισμού. Διότι τα φερόμενα ως κρατικά είναι στην κυριολεξία ιδιωτικά. Ανήκουν στον εκάστοτε υπουργό Παιδείας, αφού μπορεί να τα ιδρύει ή να τα καταργεί, να τα αναβαθμίζει ή να τα υποβαθμίζει, να τα συγχωνεύει ή να τα επεκτείνει χωρίς να ρωτάει κανέναν. Χωρίς να καταθέτει μια έστω προσχηματική αξιολόγηση, μια έκθεση σκοπιμότητας. Και όλα αυτά μπορεί να τα κάνει με τα λεφτά των άλλων, δηλαδή των φορολογουμένων υπηκόων. Ακόμα και στη σοβιετική πατρίδα οι αποφάσεις αυτές παίρνονταν από κάποιο συλλογικό όργανο.
Σ χώρα του διαλυτικού εξισωτισμού τα πανεπιστήμια ανήκουν στον οποιονδήποτε. Εγχώριες και αλλοδαπές μαφίες κάθε είδους παραεμπορίου (από παπούτσια και κλοπιμαία μέχρι φούντα και πρέζα) μπορούν να χρησιμοποιούν τις εγκαταστάσεις τους με κρατική προστασία. Συνεπώς δεν είναι μόνο ιδιωτικά αλλά και κερδοσκοπικά. Μειοψηφικές ομάδες μπορούν να διακόπτουν επ’ αόριστον τη λειτουργία τους, να καταλαμβάνουν και να καταστρέφουν τις εγκαταστάσεις τους, να απειλούν, να εκφοβίζουν και να δέρνουν τους καθηγητές και τους φοιτητές τους, και όλα αυτά ατιμωρητί μιας και η ίδια η πολιτεία εγγυάται την προστασία κάθε έκνομης δραστηριότητας μέσω της παροχής του «ασύλου ιδεών». Άρα αποτελούν και την παιδική χαρά του κάθε διαταραγμένου ακτιβιστή. Πάντοτε με τα λεφτά των άλλων.
Επειδή τα υποτιθέμενα δημόσια πανεπιστήμια είναι τελείως ιδιωτικά, είναι παράλογο να ζητούν οι δεξιοί και οι νεοφιλελεύθεροι του Μητσοτάκη την ίδρυση και άλλων ιδιωτικών τοιούτων. Γι’ αυτό και η πολύχρωμη αριστερά επιμένει στην διατήρηση του μοναδικού πλέον στον κόσμο «άρθρου 16». Από κοντά και μεγάλο μέρος του εκπαιδευτικού προσωπικού που βολεύεται από το καθεστώς και δεν θα ήθελε να μπει σε ανταγωνισμούς με άλλου τύπου και μπάτζετ ιδρύματα. Είναι και η αριστεία που σε λερώνει γιατί είναι ρετσινιά, άσε που τα Harvard και τα Stanford στηρίζουν τον καπιταλισμό και παράγουν ανισότητες σύμφωνα με τον προοδευτικό βουλευτή - πυλώνα Παπαχριστόπουλο. Ενώ το ΤΕΙ Σερρών προάγει τον σοσιαλισμό. Ε μεγάλε;
Πολιτικό σύστημα και κάθε είδους εγχώρια «ελίτ» έχει τους ιδεολογικούς, λέγε τους ιδιοτελείς, λόγους για τη διατήρηση του υπάρχοντος.
Πολιτικό σύστημα και κάθε είδους εγχώρια «ελίτ» έχει τους ιδεολογικούς, λέγε τους ιδιοτελείς, λόγους για τη διατήρηση του υπάρχοντος. Το άρθρο 16 δεν φτιάχτηκε από την αριστερά. Αλλά όταν αυτή κατέλαβε τις εκπαιδευτικές δομές κατάλαβε και την αξία του. Και το μετέτρεψε σε αιχμή του δόρατος της εκπαιδευτικής έκπτωσης που πίστεψε ότι αποτελεί το δικό της εφαλτήριο για την κατάκτηση της εξουσίας. Και δεν έπεσε έξω. Αν κάτι τη βοήθησε καθοριστικά είναι η αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων στα απλά μαθηματικά.
Αντιθέτως η προοδευτική μερίδα της κεντροδεξιάς θέλει σήμερα να το καταργήσει, αφού κατάλαβε επιτέλους ότι τα ιδιωτικά ΑΕΙ μπορούν να αναδειχθούν σε πηγές οικονομικού και πολιτιστικού πλούτου, όπως σε όλον τον κόσμο. Θεωρώ ότι πολύ δύσκολα θα βρεθούν στο ορατό μέλλον 180 βουλευτές να κάνουν την πολυπόθητη συνταγματική αναθεώρηση. Αν γίνει κάποτε θα είναι τεράστια αλτερνατίβα για τη χώρα. Κορυφαία αλλαγή παραδείγματος.
Η συζήτηση για τη μελλοντική συνταγματική αναθεώρηση επικεντρώνεται σήμερα στην αδυναμία εκλογής του διακοσμητικού προέδρου της Δημοκρατίας και στην εξαιτίας της διάλυση της βουλής ενώ περνούν στο ντούκου οι πολύ πιο σοβαρές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη το σύνταγμά μας. Και αυτό διότι ο λαϊκισμός καλά κρατεί ακόμα. Ποιος εκ των αριστερών και δεξιών άθλιων λαϊκιστών θα τολμήσει να κατοχυρώσει συνταγματικά την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και ποιος την υποχρέωση των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών προς αποφυγή μιας μελλοντικής πτώχευσης; Ποιο «προοδευτικό μέτωπο» επίμονων συριζοκηπουρών, τολμάει να μιλήσει γι’ αυτά;
Συριζαϊκές και ιερές αλχημείες για προεκλογικούς λόγους και στο βάθος η φανερή επιθυμία να σκάσει το κράτος, λόγω υπέρογκου μισθολογικού κόστους, στα χέρια του επόμενου.
Πίσω από τα προοδευτικά φληναφήματα η κοινωνία αγωνιά για νέους διορισμούς στο δημόσιο, για νέα επιδόματα υπέρ «αδυνάτων». Για τις δέκα χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας στο δημόσιο που «παραχωρούν» οι παπάδες αφού η πληρωμή τους θα διενεργείται μεν μέσω της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών αλλά θα προέρχεται από το Ταμείο Μισθοδοσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, το οποίο θα λαμβάνει από την Πολιτεία προς το σκοπό αυτό το ισόποσο του μισθολογικού κόστους των υπηρετούντων κληρικών. Συριζαϊκές και ιερές αλχημείες για προεκλογικούς λόγους και στο βάθος η φανερή επιθυμία να σκάσει το κράτος, λόγω υπέρογκου μισθολογικού κόστους, στα χέρια του επόμενου. Και οι αφελείς περιμένουν να έρθουν κορόιδα να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Κάποιος πρέπει να τολμήσει τον πραγματικό διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους. Κυρίως για πολιτισμικούς και όχι βέβαια πολιτικούς λόγους. Δεν θα αλλάξει δα και η ζωή μας. Αντιθέτως, η συνταγματική κατοχύρωση της ανεξαρτησίας των οργάνων της δικαιοσύνης από την εκάστοτε πολιτική εξουσία είναι πολύ σημαντική συνεισφορά στην Δημοκρατία. Μια στρατηγική νίκη επί της κυρίαρχης κομματοκρατίας. Ή η κατοχύρωση της πλήρους ανεξαρτησίας, διοικητικής και οικονομικής, των ΟΤΑ από την κεντρική εξουσία. Υπάρχει μια τέτοια βούληση στις φυλές του πολιτικού συστήματος;
Τι θα γίνει με τη δυνατότητα των δικαστηρίων να επεμβαίνουν και να ακυρώνουν την δημοσιονομική πολιτική που αποφασίζει η Βουλή των Ελλήνων;
Τι θα γίνει με τη δυνατότητα των δικαστηρίων να επεμβαίνουν και να ακυρώνουν την δημοσιονομική πολιτική που αποφασίζει η Βουλή των Ελλήνων; Πότε θα σταματήσει πια αυτή η γελοιότητα που ζούμε σήμερα με τους δημόσιους υπαλλήλους να διεκδικούν αναδρομικά δώρα και επιδόματα ύψους πολλών δις στηριζόμενοι σε δικαστικές αποφάσεις; Από ποιους; Όχι φυσικά από τα κόμματα και τους υπουργούς αλλά από τους υπόλοιπους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που πληρώνουν για τους μισθούς τους. Η Ελλάδα των πραιτόρων του κράτους και του παρακράτους.
Μήπως το σύνταγμα θα πρέπει να μεριμνήσει και για τα λεγόμενα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά μέσα που αποτελούν ανεξέλεγκτο μηχανισμό προπαγάνδας του εκάστοτε κυβερνητικού συνασπισμού; Πάντοτε με τα λεφτά των άλλων. Και να κατοχυρώσει την ανεξαρτησία τους από πολιτικά κόμματα και κυβερνήσεις; Αν μάλιστα δεν μπορεί, μιας και στην Ελλάδα αυτά είναι δύσκολα πράγματα, μήπως να απαγορεύσει την ίδρυση και λειτουργία κρατικών μέσων μαζικής ενημέρωσης ως στοιχείο προστασίας της δημοκρατίας; Γιατί αυτό που παρακολουθούμε σήμερα στην ΕΡΤ δεν την τιμά.
Οι πολιτικές δυνάμεις του ολοκληρωτισμού θεωρούσαν ανέκαθεν το σύνταγμα και τους νόμους της αστικής δημοκρατίας ως την προβιά προβάτου που θα βοηθήσει τους λύκους να την κατασπαράξουν. Αν σήμερα το όνειρο της «περιορισμένης δημοκρατίας» φαντάζει λίγο μακρινό εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, η συνταγματική αναθεώρηση μπορεί να εξυπηρετήσει ταπεινά και εφήμερα παιχνίδια αξίωσης ισχύος, δυνάμεων που διακρίνονται για τον χυδαίο πολιτικό τους αμοραλισμό. Υποχρεωτική η θέσπιση δημοψηφισμάτων για όλα τα μεγάλα θέματα; Η μετατροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε «αμεσοδημοκρατική». Απευθείας από το λαό η εκλογή του ΠτΔ; Αλλαγή πολιτεύματος σε συγκρουσιακό περιβάλλον. Το έγκλημα της εργαλειοποίησης του συντάγματος. Η επίλυση των πολιτικών διαφορών στο καναβάτσο του αγοραίου ακτιβισμού. Η αριστερά στην κυβέρνηση, το μπάχαλο στην εξουσία.
Αν εστιάζουμε τις θεσμικές αδυναμίες της δημοκρατίας μας αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως αναζητούμε έναν βολικό φερετζέ για να κρύψουμε τις πραγματικές αιτίες;
Προφανώς και το πρόβλημα της χώρας δεν είναι συνταγματικό αλλά βαθιά πολιτικό και σχετίζεται με τον σχηματισμό που κυβερνά αλλά όχι μόνο. Τι να την κάνεις τη συνταγματική ανεξαρτησία των ΟΤΑ όταν οι υπηρεσίες τους είναι συνήθως αθλιότερες από αυτές της κεντρικής διοίκησης; Τι να την κάνεις την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης όταν μια υπόθεση προσφυγής στα Διοικητικά Πρωτοδικεία μπορεί να χρειαστεί και 12 χρόνια μέχρι να τελεσιδικήσει; Στην υπόθεση των ιδιωτικών πανεπιστημίων υπάρχει η αθώα φράση «μη κερδοσκοπικών». Γιατί το κέρδος στην σοσιαλιστική Ελλάδα είναι σχεδόν παράνομο. Αλήθεια γιατί να έρθει ένας διεθνής εκπαιδευτικός οργανισμός να επενδύσει στην χώρα μας αν δεν προσδοκά και στο κέρδος; Για να διευκολύνει απλώς τους Έλληνες να μην ξενιτεύονται; Ή για να ρισκάρει να δει την επένδυσή του μια μέρα να λαμπαδιάζει;
Αν εστιάζουμε τις θεσμικές αδυναμίες της δημοκρατίας μας αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως αναζητούμε έναν βολικό φερετζέ για να κρύψουμε τις πραγματικές αιτίες; Και βέβαια όταν το μόρφωμα αυτό αποχωρήσει τα πράγματα θα γίνουν ευκολότερα. Αλλά όχι εύκολα. Δεν είναι μόνο αυτός το πρόβλημα. Είναι η κορυφή του. Το πολιτικό σύστημα έχει βαθιά δυσανεξία στον φιλελευθερισμό. Και θα αγωνιστεί για να μην γίνουν οι καίριες πολιτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος ώστε να τρέξει κάποτε μια ελεύθερη, ανοικτή και παραγωγική κοινωνία. Το σύνταγμα μάλλον είναι το πρόσχημα.
