Υπάρχει ένα κρασί μαζικής κατανάλωσης που λέγεται το κρασί της παρέας. Καλό για το είδος του και βολικό. Δεν συγκρίνεται με ακριβές ετικέτες, αλλά πάντα παίρνεις ό,τι πληρώνεις. Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική. Παίρνεις ό,τι ψηφίζεις. Κι εμείς ψηφίσαμε τον πρωθυπουργό της παρέας.
Δεν εννοώ μόνο ότι κυβερνά τη χώρα με την παλιά του παρέα, που οι δημοσιογράφοι ονομάζουν παρέα της Καισαριανής – κυρίως εννοώ την ευκολία και την ελαφρότητα του λόγου του, που όσο ταιριάζει σε ένα καφενείο ή σε ένα παρεΐστικο περιβάλλον άλλο τόσο ακατάλληλος είναι για το Κοινοβούλιο και τις επίσημες δηλώσεις. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, το ύφος και η φρασεολογία που χρησιμοποιεί, όσο και αν τα συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια, είναι πρωτοφανή στην πολιτική μας ιστορία και τελείως απρόσμενα για ένα πρωθυπουργό δυτικής χώρας.
Τόσο ελαφρύς λόγος ποτέ δεν περνούσε στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, και βέβαια ούτε εσπρεσάκι και κομπολογάκι είχαν εμφανιστεί μέχρι τώρα στο πρωθυπουργικό έδρανο σε προ ημερησίας διάταξης συζήτηση.
Θα φανταζόταν ποτέ κανείς κάποιον από τους Κωνσταντίνο Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, Κώστα Σημίτη και τους άλλους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης να κάνει κουτσομπολιό πρωινάδικου μέσα στη Βουλή, με αφορμή ένα αστείο που είχε πει κάποτε ένα παλιός βουλευτής του για τα σεξουαλικά του; Τόσο ελαφρύς λόγος ποτέ δεν περνούσε στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, και βέβαια ούτε εσπρεσάκι και κομπολογάκι είχαν εμφανιστεί μέχρι τώρα στο πρωθυπουργικό έδρανο σε προ ημερησίας διάταξης συζήτηση.
Θυμηθείτε τον να κάνει δημοσίως αστεία του είδους«το προσφυγικό είναι καθολικό πρόβλημα γι' αυτό φέραμε τον προκαθήμενο των καθολικών», να απαντά σε μία δύστυχη πυρόπληκτη «και να σου έδινα το επίδομα θα το σπατάλαγες», ή να λέει σε ένα διαμαρτυρόμενο πολίτη «καλά κάνεις και δεν διαβάζεις εφημερίδες». Λόγια φτωχά, λόγια ελαφρά, λόγια ρηχά και αβασάνιστα, λόγια ενός ανθρώπου που δεν έχει συναίσθηση του ρόλου του και μονίμως συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται με την παρέα του, ελεύθερος και χαλαρός να λέει ό,τι του κατεβαίνει χωρίς να αντιλαμβάνεται τη βαρύτητα κάθε στιγμής. Ακόμα και όταν μιλούσε με τον Ομπάμα ή όταν άκουγε εθνικούς ύμνους ξένων χωρών, πάλι είχε στάση σώματος καφενείου με τους κολλητούς του.
Γι’ αυτό μας είπε ότι μπήκε σε όλα τα φόρα της Οικουμένης με ανοιχτό πουκάμισο, σαν να έλεγε στα φιλαράκια του «μεγάλε, μπήκα στον Λευκό Οίκο χωρίς γραβάτα». Γιατί επρόκειτο για έναν ακόμα θρίαμβο της παρέας, σαν να κουβαλά μαζί του όπου πηγαίνει τους συμφοιτητές του και τους συντρόφους της νεολαίας. ΄Η, για να παραφράσω τα λόγια του, δεν κατοικεί στις λέξεις του αλλά στις παρέες του. Και αυτό μπορεί να είναι καλό για ένα κρασί αλλά όχι για έναν πρωθυπουργό. Αυτός σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να είναι χύμα.
12°
