Οι πολιτικές δεν κληροδοτούνται εύκολα. Το προσωπικό ύφος κάθε ηγέτη, δεν αντιγράφεται. Έτσι η αποχώρηση του Μπουτάρη από τα δημοτικά πράγματα, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως έλλειμα προς αντικατάσταση, αλλά ως διατήρηση της καλύτερης ίσως αυτοδιοικητικής περιόδου της πόλης, με τα πολλά συν της, αλλά και τα μείον.
Σήμερα όλοι φίλοι και αντίπαλοι ερίζουν στη κληρονομιά του Μπουτάρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω της κομματικής Κατερίνας Νοτοπούλου, φαντασιώνεται τη συνέχεια της Πρωτοβουλίας του Γιάννη Μπουτάρη, και ο υποψήφιος της ΝΔ, ο Νικος Ταχιάος, ομνύει στον κοσμοπλιτισμό και την εξωστρέφεια. Οι νεότεροι συνεργάτες του Δημάρχου, εκτιμούν πως η συνέχεια της ίδιας της δημοτικής παράταξης με επικεφαλής εκ των ενόντων αρκεί για την επανάληψη της συσπείρωσης της κοινωνίας των πολιτών και του ευρύτερου φιλελεύθερου, κεντροαριστερού χώρου. Το ΚΙΝΑΛ δεν έχει ακόμη καταλήξει, πειραματιζόμενο αδόκιμα με πιθανές μεταγραφές από την κεντρική πολιτική σκηνή, όπως αυτής της ευρωβουλευτού Εύας Καϊλή.
Η ευρύτητα πνεύματος, ο φιλελεύθερος αέρας στα θέματα ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων (...) η γνώση και πρόσβαση στην κεντρική διοίκηση είναι αρετές που οφείλουν οπωσδήποτε να εκπληρούνται.
Ωστόσο οι απαιτήσεις διοίκησης μίας πόλης είναι μεγάλες. Για να μπορέσεις να παραδώσεις τα πράγματα καλύτερα απ’ ό,τι τα παρέλαβες, ο δρόμος είναι δύσβατος. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός «διαδόχου» του Μπουτάρη; Ο αυθορμητισμός της γλώσσας, η sui generis πλευρά του, η μποέμ διάσταση της ζωής του, είναι τόσο προσωπικά στοιχεία που δεν μπορούν εκ των πραγμάτων, αλλά και ούτε θα έπρεπε να αναζητούνται σε άλλο πρόσωπο της δημόσιας ζωής. Η εμπειρία του, όμως, η ευρύτητα πνεύματος, η θετική αναγνωρισιμότητα και εκτός Θεσσαλονίκης, ο φιλελεύθερος αέρας στα θέματα ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, η σχετικά υπερκομματική συναίσθηση των ζητημάτων της πόλης και η γνώση και πρόσβαση στην κεντρική διοίκηση είναι αρετές που οφείλουν οπωσδήποτε να εκπληρούνται.
Αν ιδανικά σε αυτά μπορούσαν να συνυπάρξουν παράλληλα μία πιο τεχνοκρατική θεώρηση των προβλημάτων, η στενότερη επαφή και αμεσότερη επίλυση καθημερινών προβλημάτων όπως το κυκλοφοριακό και η καθαριότητα, και η ανάδειξη των θεμάτων της γειτονιάς και της περιφέρειας της πόλης τότε σκιαγραφείται η βέλτιστη λύση για τον επόμενο δήμαρχο της πόλης.
Δυστυχώς ή ευτυχώς κανείς επιτυχημένος Δήμαρχος ειδικά στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να προκύψει από παρθενογένεση. Η κλίμακα των δύο μεγαλύτερων πόλεων, προϋποθέτει βαθιά προϊούσα γνώση, πολύχρονη εμπειρία και επιστημονική αντίληψη των ζητημάτων που άπτονται της πολεοδομίας, του συγκοινωνιακού, της αστικής εικόνας και λειτουργίας.
Αν λοιπόν έπρεπε με κριτήρια πολιτικά, κοινωνικά, υφολογικά και τεχνοκρατικά να επιλεγεί το πρόσωπο που θα μπορούσε να εξασφαλίσει από τη μία την κοσμοθεωρητική αντίληψη του Γιάννη Μπουτάρη, και ταυτόχρονα να μπορεί ευχερέστερα να διαχειριστεί τις προκλήσεις των μεγάλων τεχνικών έργων (αεροδρόμιο, λιμάνι, μετρό, τραμ, θαλάσσια αστική συγκοινωνία) αλλά και των επιλεγμένων και αναγκαίων τοπικών παρεμβάσεων στις γειτονιές (αναδιανομή του δημόσιου χώρου, ποδήλατα, οδική ασφάλεια, ήπια κυκλοφορία και καθαριότητα) προκειμένου να συγκροτηθεί το νέο πρόσωπο της Θεσσαλονίκης του 2020 και του 2030, αυτό φαίνεται να προκύπτει από τις προγραμματικές θέσεις και το ιδεολογικό στίγμα που έχει ήδη καταθέσει η ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ΠΟΛΗ των Σπύρου Βούγια και Νίκου Νυφούδη.
Ο συγκοινωνιολόγος Σπύρος Βούγιας είναι ταυτόχρονα ο ιδεολογικός αυτοδιοικητικός πρόγονος του Μπουτάρη από το 1998, και ο επαρκέστερος επίγονός του, στη βάση όλων των κριτηρίων που αναλύθηκαν παραπάνω. Τα πρόσφατα εξάλλου δημοσκοπικά ευρήματα το αποτυπώνουν καθαρά. Η υποψηφιότητα αυτή θα μπορούσε να υποστηριχθεί από το μεγαλύτερο μέρος της Πρωτοβουλίας του Γιάννη Μπουτάρη, από τον ίδιο τον Δήμαρχο και ταυτόχρονα να υποστηριχθεί από το ΚΙΝΑΛ, από το ΠΟΤΑΜΙ, από σύγχρονες οικολογικές ενώσεις της πόλης και άλλες πρωτοβουλίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης. Σε μία τέτοια περίπτωση στο κεντρικό κάδρο με πιο τίμιο και ειλικρινή τρόπο θα αντανακλανούνταν και οι πραγματικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου.
