Αν κάτι με παραξενεύει στον Έλληνα πρωθυπουργό της κυβέρνησης του Καμμένου, πιο πολύ κι από το απύθμενη άγνοι;a του για τα πάντα πλην των κομματικών μηχανορραφιών, είναι ο αδίστακτος και χυδαίος τρόπος με τον οποίο χειρίζεται ακόμα και τα πιο σοβαρά από τα ζητήματα. Το τελευταίο κατόρθωμα του μεγάλου αριβίστα είναι αυτό το προπέτασμα καπνού που ονομάζεται «Προτάσεις για την Αναθεώρηση του Συντάγματος» και μοναδικό σκοπό έχει να κρύψει την παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης Καμμένου σε όλους τους τομείς, εκτός από αυτούς της κωμωδίας και της αποκαλύψης του μεγέθους του παραμυθιού που ονομάζεται Αριστερά.
Φυσικά η αποτυχία είναι τόσο μεγάλη και τόσο αισθητή που όχι μόνο δεν θα κρυφτεί αλλά θα διευρυνθεί ακόμα περισσότερο, καθώς πλέον θα περιλαμβάνει και το Σύνταγμα, αλλά όπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του έτσι κι ο Αλέκσης πιάνεται από την αναθεώρηση στην οποία προτείνει:
Συνταγματική καθιέρωση της Απλής Αναλογικής
Ο Αλέκσης παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει (πιθανόν και να μην καταλαβαίνει στ’ αλήθεια) ότι οι εκλογές, σε αντίθεση με τις δημοσκοπήσεις, δεν γίνονται για να μετρηθεί η δύναμη των κομμάτων αλλά για να προκύψει κυβέρνηση. Η κυβέρνηση πρέπει να είναι όσο πιο αντιπροσωπευτική γίνεται, αλλά πρέπει και να υπάρξει. Παρά την απουσία απλής αναλογικής οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης ήταν μάλλον αντιπροσωπευτικές και όταν έπαψαν να είναι, κατέρρευσαν. Κατά συνέπεια η εντελώς απλή αναλογική είναι εντελώς αχρείαστη, αν και καταλαβαίνω ότι για κάποιον που δεν αγαπά ιδιαιτέρως τη Δημοκρατία το μπάχαλο που αναπόφευκτα θα φέρει είναι μάλλον ευχάριστο.
Αποτροπή της διάλυσης του Κοινοβουλίου με αφορμή την προεδρική εκλογή
Εδώ να δώσω έναν πόντο στον πρωθυπουργό του Καμμένου, ο οποίος σε μια σπάνια στιγμή αυτοκριτικής παραδέχεται ότι ο τρόπος με τον οποίο εξελέγη πρωθυπουργός τον Ιανουάριο του 2015 ήταν απαράδεκτος και η χώρα θα πρέπει να προστατευτεί από ανθρώπους σαν και του λόγου του. Βέβαια ο τρόπος που προτείνει είναι η απευθείας εκλογή, αλλά αν δεν ήθελε να αλλάξει κάτι κακό με κάτι ακόμα χειρότερο δεν θα ήταν ο Τσίπρας.
Μετά την πρωθυπουργία του Παπαδήμου, ο Αλέκσης κατάλαβε πως το να ανατίθενται τόσο υψηλά αξιώματα σε ανθρώπους που είναι μάλλον σοβαροί και επιτυχημένοι σε κανονικές δουλειές, σε ανθρώπους δηλαδή που δεν είναι παπατζήδες, είναι επικίνδυνο για την εικόνα των πολιτικών αρχηγών. Είναι κάτι που τονίζει την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού και καλό είναι να αποφεύγεται. Και στο κάτω-κάτω, όπως κάθε ψηφοφόρος του Αλέκση θα σας πει, από τους Παπαδήμους πολύ καλύτεροι είναι οι Γιακουμάτοι, οι Πάντζες, οι Πολάκηδες και οι Κασιδιάρηδες.
Κατοχύρωση του δικαιώματος για διενέργεια δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία είτε για κρίσιμο εθνικό θέμα είτε για ψηφισμένο νομοσχέδιο.
Πέρα από το ότι εξακολουθώ να πιστεύω πως τα δημοψηφίσματα είναι για την πολιτική ό,τι το ιντεράκσιον για το θέατρο (το καταφύγιο του ευθυνόφοβου και τεμπέλη), Τσίπρας και δημοψήφισμα είναι ένας συνδυασμός που δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά και ως εκ τούτου η έκβαση οποιασδήποτε ψηφοφορίας που να αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα γίνονται δημοψηφίσματα πρέπει να μας αφήνει τόσο αδιάφορους όσο αδιάφορος είναι ο Αλέκσης για τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων.
Τροποποίηση των διατάξεων περί ευθύνης των υπουργών, ώστε να μην παραγράφονται τα αδικήματά τους τόσο γρήγορα
Νομίζω πως είναι η μόνη πρόταση που θα περάσει χωρίς συζήτηση (κανείς δεν θέλει να καρφωθεί) αν και φοβάμαι πως, για έναν περίεργο λόγο, δεν θα περιλαμβάνει την παρούσα Βουλή.
Όριο θητειών στους βουλευτές
Ο Αλέκσης είναι εκπρόσωπος του δόγματος «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας». Κατά συνέπεια θέλει να πριμοδοτήσει τους πολιτικούς που έχουν την ίδια στάση. Είναι μια πρόταση που στερεί τη δυνατότητα από τους ψηφοφόρους να εκλέγουν για όσο διάστημα θέλουν αυτούς που θεωρούν ικανότερους και ταυτόχρονα απαλλάσσει τους πολιτικούς από το βάσανο να προσπαθούν να γίνουν οι ικανότεροι σε βάθος χρόνου. Κακό για τους ψηφοφόρους, αλλά πολύ βολικό για τους ανθρώπους που θέλουν να κάνουν ένα σύντομο πέρασμα, μια αρπαχτή, από την πολιτική.
Ενίσχυση της προστασίας των κοινωνικών δικαιωμάτων όπως: να προστατευθεί το νερό και η ηλεκτρική ενέργεια από την επέλαση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, να κατοχυρωθεί εμφατικά η προστασία της εργασίας και των εργαζομένων, να αναγνωριστεί η αποκλειστική αρμοδιότητα των κοινωνικών εταίρων να ορίζουν τον κατώτατο μισθό, η ενίσχυση των κρατικών εγγυήσεων για παροχή υπηρεσιών υγείας σε όλους.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με πολλές μπούρδες μαζεμένες. Λέξεις, δηλαδή, που φαίνονται ωραίες αλλά αν κανείς τις σκεφτεί δεν βγάζουν νόημα και μοναδικό σκοπό έχουν να συγκινήσουν το ακροατήριο που του αρέσουν οι λέξεις που φαίνονται ωραίες αλλά δεν έχουν νόημα. Εκτός αν πιστεύετε ότι σημαίνει κάτι η φραση«να κατοχυρωθεί εμφατικά η προστασία της εργασίας» ή η φράση «ενίσχυση των κρατικών εγγυήσεων για παροχή υπηρεσιών υγείας».
Κατοχύρωση στο σύνταγμα της θρησκευτικής ουδετερότητας τους ελληνικού κράτους
Αχ... αυτό θα ήταν πραγματικά ωραίο να γίνει, αλλά στη χώρα που το 66% των κατοίκων πιστεύει στο κακό το μάτι, το 52% θέλει να απαγορευτούν οι εκτρώσεις και το 92% πιστεύει ότι υπάρχει Θεός, σε μία από τις πιο καθυστερημένες δηλαδή χώρες της Ευρώπης, αποκλείεται να γίνει πραγματικότητα. Και ο πρωθυπουργός του Καμμένου το ξέρει. Και δεν δίνει δεκάρα. Έτσι κι αλλιώς δεν τον ενδιαφέρει να αλλάξει κάτι. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πουλήσει προοδευτισμό στο κοινό που μπερδεύει την πρόοδο με τα λόγια και όχι με το αποτέλεσμα. Και πιθανότατα θα τα καταφέρει. Και μπράβο του.
14°
