Small is beautiful ακουγόταν, μεταξύ άλλων, στα ηρωικά χρόνια της οικολογίας. Τότε που γίνονταν προσπάθειες να μπολιαστεί με οικολογικά στοιχεία το γερασμένο και ρυτιδιασμένο σώμα της αριστεράς. Τότε που τον οικολογικό προβληματισμό διακονούσαν στη Ελλάδα άνθρωποι με πολιτική αλλά και σφαιρική παιδεία, όπως ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ο Σπήλιος Παπασπηλιόπουλος, ο Λεωνίδας Λουλούδης, ο Μιχάλης Μοδινός, και άλλοι. Τότε που η πολιτική οικολογία δεν είχε γίνει ακόμη σημαία ευκαιρίας, για να καταντήσει τελικά άλλη μια λουρίδα σκοροφαγωμένου υφάσματος στην κουρελού που λέγεται κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Πράγματι, το μικρό μπορεί να είναι όμορφο/ωραίο. Κυρίως στη φύση και στην τέχνη, αλλά όχι μόνο. Ακόμα και στην πολιτική υπάρχουν περιπτώσεις που τα μικρά κόμματα δίνουν χρώμα στο πολιτικό τοπίο. Στο τέλος τέλος, δικαίωμα του καθενός είναι να ιδρύει κόμμα. Μα, ακόμα και σαν τον Δελαπατρίδη, θα μου πείτε. Ναι ακόμα και σαν τον Δελαπατρίδη, σαν τον Μπάμπη Κωνσταντόπουλο στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια (οι παλαιότεροι ίσως τον θυμούνται), ή σαν τον Δημοσθένη Βεργή της φαλλοφόρου οικολογίας. Στο κάτω κάτω της γραφής, μπορεί καθένας από αυτούς να ήταν ό,τι ήταν, αλλά σίγουρα τη χώρα την έβλαψε λιγότερο απ’ ό,τι ο Βαρουφάκης, ο οποίος, αφού πρώτα μάς στοίχισε περίπου 80 δισ., δηλώνει τώρα πως θα διεκδικήσει κι αυτός την ψήφο μας, και μάλιστα διπλή, ελληνική και ευρωπαϊκή.
Στην περίπτωση, λοιπόν, της πολιτικά πολύπαθης χώρας μας, η οποία, έχοντας μόλις βγει από την περιπέτεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια που θα έχουν αφήσει πίσω τους οι Τσιπροκαμμένοι, σκεφτείτε τι μπορεί να συνεπάγεται μια στροφή του εκλογικού κόμματος προς τα μικρότερα κόμματα.
Ο πιο ασφαλής τρόπος για να ακολουθήσει χάος μετά τις επόμενες εκλογές είναι να μην εκπροσωπούνται στη Βουλή μόνον τα πέντε κόμματα που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις (Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή), αλλά επτά, οκτώ, ή και περισσότερα. Όχι μόνο θα είναι σχεδόν αδύνατο να σχηματιστεί κυβέρνηση, αλλά θα ισχύσει και η απλή αναλογική στις μεθεπόμενες εκλογές, αυτή που μας έχουν φορτώσει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προκειμένου να διευκολυνθούν στα πολιτικά παιχνίδια που φιλοδοξούν να παίξουν.
Δεδομένου ότι η απλή αναλογική ευνοεί την ψήφο στα μικρότερα κόμματα, θα μπορούσε, λοιπόν, στη μεθεπόμενη Βουλή να εκπροσωπούνται ακόμα και περισσότερα από δέκα κόμματα: Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή, Ένωση Κεντρώων, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκης, Βελόπουλος, Καρατζαφέρης, κι εγώ δεν ξέρω ποιος άλλος.
Σκεφτείτε τους όλους αυτούς, με δυο, τρεις ή και πέντε βουλευτές τον καθένα, να κρατάνε στα χέρια τους τις τύχες της χώρας. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ ρητά και κατηγορηματικά αποκλείονται και αυτοαποκλείονται αντιστοίχως από οποιαδήποτε κυβέρνηση, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως όλα αυτά «τα παιδιά της απλής αναλογικής» θα έχουν ρόλο, και μάλιστα αυξημένο. Αφήνω ότι ίσως ανακύψουν και άλλου είδους προβλήματα. Θα παρακολουθούν, ας πούμε, τις εργασίες του «συστημικού» Κοινοβουλίου η Ζωή Κωνσταντοπούλου και το ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή θα καλούν τον «λαό» να καταλάβει το κτίριο της Βουλής; Θα αφοσιωθεί ο Βελόπουλος στις κοινοβουλευτικές του υποχρεώσεις, ή θα συνεχίσει να τρέχει από κανάλι σε κανάλι, πουλώντας κρέμες για την ισχιαλγία και βιβλία με συνταγές για την ανακούφιση από την ποδάγρα;
Όποια και αν είναι η σύνθεσή της, η επόμενη κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει τεράστια προβλήματα. Θα χρειαστεί να αποκαταστήσει –στοιχειωδώς, έστω– την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό, να προσελκύσει (αν προσελκύσει, που δύσκολο το βλέπω) επενδύσεις, να αποκαταστήσει κατά το δυνατόν την ομαλότητα σε τομείς που έχουν δεχτεί καίρια πλήγματα, όπως η δημόσια τάξη, η παιδεία, η δικαιοσύνη. Για να ανατρέξω κι εγώ στην αγαπημένη των κειμενογράφων του πρωθυπουργού Μυθολογία, τη νέα κυβέρνηση την περιμένουν οι δώδεκα άθλοι τη Ηρακλή. Με έμφαση, μάλιστα, στον πέμπτον κατά σειρά, εκείνον με τον Αυγεία, τον βασιλιά της Ήλιδος, και το περιεχόμενο των στάβλων του.
Ειδικά στις επόμενες εκλογές λοιπόν, ας το έχουν υπόψη τους οι συμπολίτες μας. Ίσως αποδειχθεί ότι στην πολιτική το μικρό όχι μόνο δεν είναι πάντα όμορφο, αλλά, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να γίνει και εξαιρετικά επικίνδυνο. Small can be dangerous, too.
10°
