Ονομάζεται Μπαράκ Ομπάμα και είναι πρόεδρος των ΗΠΑ. Το γεγονός ότι συναντήθηκε στον Λευκό Οίκο με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, έναν χρόνο μετά τις ελληνικές εκλογές, αντιμετωπίστηκε από το Μέγαρο Μαξίμου ως μεγάλη ελληνική επιτυχία. Πολύ περισσότερο που είπε δημόσια και τα καλά λόγια τα οποία υπαγορεύουν οι κανόνες της διπλωματικής ορθότητας. Ό,τι και αν συνέβαινε στη διάρκεια του ταξιδιού του Α. Σαμαρά στις ΗΠΑ, το προπαγανδιστικό πλαίσιο ήταν έτοιμο από πριν: Ένας ηγέτης με διεθνές εκτόπισμα αναγνωρίζεται από τους σπουδαίους του πλανήτη και επιβεβαιώνεται έτσι ότι η κυβέρνηση βαδίζει στο σωστό δρόμο για να σώσει τη χώρα.
Η αντιπολίτευση είχε επίσης προαποφασίσει τη στάση της: Καταγγελία του πρωθυπουργού για όσα δεν είπε στον Αμερικανό πρόεδρο, υποβάθμιση των αποτελεσμάτων και της σημασίας της επίσκεψης, κινητοποίηση «αγανακτισμένων» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού προκειμένου να γίνει και μια παράσταση διαμαρτυρίας/επαναστατική γυμναστική.
Σε καμία χώρα του πρώτου κόσμου δεν συμβαίνουν αυτά: Η χειραψία του πρωθυπουργού με ξένο ισχυρό ομόλογό του δεν πλασάρεται ως μείζον πολιτικό/διπλωματικό γεγονός ούτε επικρίνεται με τέτοιο τρόπο από πολιτικούς του αντιπάλους. Πουθενά δεν κατασκευάζονται εντυπώσεις θριάμβου ή καταστροφής γύρω από μία συνάντηση κορυφής, πουθενά δεν καλλιεργούνται θεωρίες συνωμοσίας για δήθεν μυστικές συναλλαγές και άλλες ιστορίες για αγρίους.
Είναι μία επαρχιώτικη αντίληψη για την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής και για τις διεθνείς σχέσεις που θα ήταν απλώς γραφική αν δεν είχε ιστορικό βάθος. Στον πυρήνα αυτής της θεώρησης υπάρχει η αίσθηση ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου και ότι οι υπερδυνάμεις σφάζονται προκειμένου να την προσδέσουν στο άρμα τους. Είμαστε στον ομφαλό της γης και ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να μας πάρει το φυσικό μας πλούτο, για να υποτάξει το αδούλωτο φρόνημα του ελληνικού περιούσιου λαού, για να περιορίσει την εθνική μας κυριαρχία, για να μας αναγκάσει να συνδιαχειριστούμε το Αιγαίο με την Τουρκία.
Πολύ απλά η παγκόσμια κοινότητα χωρίζεται σε φιλέλληνες και μισέλληνες. Με βάση αυτό το δόγμα ποτέ δεν χαράχτηκε εθνική πολιτική και υψηλή στρατηγική για μείζονα ζητήματα όπως είναι το οικολογικό ή το μεταναστευτικό. Και φυσικά ποτέ δεν υπήρξε ουσιώδες ενδιαφέρον για την πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ώστε να αναπτυχθεί κάποιο όραμα το οποίο θα υπηρετούνταν στη βάση κανόνων και αρχών. Η προσπάθεια της κυβέρνησης Σημίτη να διαμορφώσει μια συγκροτημένη ελληνική ευρωπαϊκή πολιτική λειτούργησε ως παρένθεση.
Η συλλογική πεποίθηση για την απίθανη γεωπολιτική/γεωοικονομική υπεραξία της πατρίδας είναι τόσο εδραιωμένη που καθόρισε και τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης. Από την πρώτη στιγμή η ελληνική χρεοκοπία αντιμετωπίστηκε από πολλούς, κόμματα και πολίτες, ως επινόηση εχθρών με δόλια κίνητρα. Οι εταίροι έγιναν εκβιαστές και οι πιστωτές τοκογλύφοι. Όλα στήθηκαν για να εισβάλει το αμερικανοκίνητο νεοφιλελεύθερο ΔΝΤ στην ευρωζώνη και για να αλωνίζει η Τρόικα στο ωραιότερο μέρος του κόσμου με προφανή σκοπό: Να αποκτήσουν φτηνά εξοχικά οι Γερμανοί στα νησιά μας, να εξαγοραστούν οι επιχειρήσεις μας, να αφελληνιστούν οι τράπεζές μας, και βέβαια για να γίνουμε πειραματόζωο για την εφαρμογή της θεραπείας-σοκ.
Με βάση αυτό το σκεπτικό, είναι αυτονόητο ότι ο Ομπάμα κοιμάται και ξυπνάει με την αγωνία για τις ελληνικές εξελίξεις. Προφανώς έχει κάποιο σχέδιο για την τύχη μας το οποίο θέλει να προωθήσει και είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με τη Μέρκελ ή τον Πούτιν προκειμένου να μας εντάξει στην αμερικανική σφαίρα επιρροής. Οπότε χρειάζεται υποταγή ή αντίσταση ανάλογα με την οπτική της κάθε πλευράς.
Ευτυχώς που χάρη στην αντιστασιακή διάθεση της πλειοψηφίας το κυπριακό παραμένει άλυτο, ασφαλώς και το σκοπιανό, η τουρκική επιθετικότητα αντιμετωπίζεται όπως της πρέπει και έχουμε να θυμόμαστε ένα βέτο και κάποια μεγάλα «όχι». Αυτή η περήφανη χώρα που δίδαξε πολιτισμό την ανθρωπότητα έχει ένα προβληματάκι με τα ελλείμματα, ένα ακόμη με το χρέος, αλλά παραμένει αποφασισμένη να μην τα λύσει με δική της πρωτοβουλία και δικό της σχέδιο περιμένοντας τον από μηχανής Θεό, ο οποίος άλλωστε είναι δημιούργημα της αρχαίας τραγωδίας. Στο κάτω κάτω στο αρχαίο ελληνικό δράμα υπάρχει μια πορεία που καταλήγει στην κάθαρση. Στην περίπτωση του Οιδίποδα η λύση ήταν ότι έβγαλε τα μάτια του.
9°
