Το δίκιο του «Μέσου Ρέμου»

Κι όμως ο Ρέμος έχει δίκιο. Οι πελάτες του, όσο ψηλά κι αν φτάσουν στην κοινωνική διατροφική αλυσίδα, παραμένουν «μέσοι Έλληνες» και γελάνε πάντα με τα αστεία της φτηνής τηλεόρασης – γιατί ποτέ δεν θέλησαν να φτάσουν παραπέρα.

Γι’ αυτό και προτιμούν να στριμώχνονται στην Ψαρού, όσο κι αν το πρόσωπό τους βρίσκεται υπερβολικά κοντά στη μασχάλη του διπλανού τους. Όσο κι αν η άμμος μυρίζει ταγκιασμένο αλκόολ (από τα χυμένα daquiri).

Όσο κι αν η οικονομική τους δυνατότητα τους επιτρέπει να βρίσκονται κάπου μακριά και διακριτικά, όπως κάνουν οι πραγματικά πλούσιοι αυτού του κόσμου, οι «πρώην μικροαστοί που τα κονόμησαν» προτιμούν να βρίσκονται εκεί και να ανοίγουν σαμπάνιες μπροστά στους άλλους όμοιούς τους.

Έτσι είναι το σύνδρομο της «γειτονίτσας». Ο σκοπός δεν είναι να περνάς καλά, αλλά να βλέπει ο γείτονας ότι τα κατάφερες. Η ευτυχία του βλάχου με την off shore, εξαρτάται από το πόσο θα μπει στο μάτι του διπλανού.

Γι’ αυτό και ο Ρέμος ως επίσημος διασκεδαστής αυτής ακριβώς της τάξης, ξέρει ακριβώς πώς να τους «ανεβάζει». Μαζί μεγάλωσαν άλλωστε. Και ξέρει ότι κατά βάθος, οι πελάτες του παραμένουν (απελπιστικά) μέσοι Έλληνες.

Ή όπως έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά στον Χατζηχρήστο σε μια ταινία όταν εκείνος είχε γίνει πλούσιος από το λαχείο: «Τι να τα κάνεις τα λεφτά, βλάχος άνθρωπος»;