Η απάτη με τις συντάξεις

Χωρίς εισαγωγές και πολλά πολλά η ιστορία με τις συντάξεις έχει ως εξής:

Η κυβέρνηση φέρνει για ψήφιση νόμο, σύμφωνα με τον οποίο οι συντάξεις όχι μόνο δεν θα αυξηθούν, όπως υπόσχονταν τα στελέχη της (τα παλιά τα χρόνια), αλλά θα μειωθούν κι άλλο. Οι κυβερνητικοί βουλευτές σηκώνουν το χεράκι, τον ψηφίζουν και αποφασίζουν τη μείωση των συντάξεων.

Η ίδια κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι, παρά τον νόμο της, οι συντάξεις δεν θα μειωθούν, γιατί, ενώ πριν λίγο καιρό έφερε προς ψήφιση τη μείωση των συντάξεων, θα καταθέσει νέο νομοσχέδιο που θα καταργεί τον δικό της νόμο.

Στη συνέχεια (μιλάμε πάντα για την ίδια κυβέρνηση που έχει αποφασίσει τη μείωση των συντάξεων) κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι θέλει να εφαρμόσει τον νόμο που η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση και οι κυβερνητικοί βουλευτές ψήφισαν. Δεν την ευχαριστεί, ούτε της το αναγνωρίζει. Την κατηγορεί. Την αντιπολίτευση που καταψήφισε το νομοσχέδιο που μειώνει τις συντάξεις και κατέθεσε τροπολογία στη Βουλή να μη μειωθούν.  

Για άλλη μια φορά ο Αλέκσης ο Φούιτ και η παρέα του δείχνει σε όλο τον κόσμο πόσο ανέμπνευστοι ήταν στην πραγματικότητα οι Μόντι οι Πάιθον και, αν νομίζετε ότι αρκέστηκαν σε όσα έγραψα πιο πάνω, γελιέστε. Συνέχισαν και η συνέχεια είναι ακόμα καλύτερη.

Ο υπεύθυνος για τον νόμο που μειώνει τις συντάξεις, ο σύντροφος Κατρούγκαλος, ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το να μη γίνει η μείωση που ο ίδιος εισηγήθηκε, καθώς αυτό που έχει σημασία είναι να βρεθούν τα χρήματα που θα έμπαιναν στο ταμείο από τη μείωση και όχι το από πού θα βρεθούν. Παραδέχεται δηλαδή πως κάποια κορόιδα θα πληρώσουν το κυβερνητικό νταβατζηλίκι, αλλά διευκρινίζει ότι δεν έχει σημασία ποια θα είναι αυτά τα κορόιδα, καθώς όλα τα χρήματα έχουν την ίδια μυρωδιά.

Λίγο μετά, ο ίδιος άνθρωπος, που μάλλον έχει ξεχάσει τι έχει πει πριν, λέει πως δεν υπάρχει καν θέμα χρημάτων, καθώς η κατάργηση του νόμου που μειώνει τις συντάξεις θα σημάνει αυτόματα και την κατάργηση των ισοδυνάμων. Λέει, δηλαδή, ότι η κατάργηση από την κυβέρνηση του Αλέκση του νόμου της κυβέρνησης του Αλέκση δεν έχει καμία σημασία.    

Επειδή ίσως να έχετε μπερδευτεί ανακεφαλαιώνω:

α) Η κυβέρνηση υπόσχεται να καταργήσει δικό της νόμο.

β) Κατηγορεί την αντιπολίτευση (που κατέθεσε τροπολογία για το αντίθετο) ότι θέλει να τον εφαρμόσει.

γ) Ο δημιουργός του κυβερνητικού νόμου λέει πως έτσι κι αλλιώς τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία (είτε γιατί τα λεφτά θα βρεθούν από αλλού είτε επειδή θα καταργηθούν και τα ισοδύναμα).

Συνήθως εκνευρίζομαι με την κυβέρνηση του τύπου που δήλωσε περήφανος για το δημοψήφισμα για το οποίο 15 ημέρες πριν είχε πει ότι το αποφάσισε επειδή δεν είχε στη διάθεσή του όλα τα δεδομένα.  Στην περίπτωση των συντάξεων όμως νιώθω την ανάγκη να σηκωθώ και να χειροκροτήσω δυνατά μέχρι να πονέσουν οι παλάμες μου. Είναι τόσο μοναδικό αυτό που κάνει αυτός και η παρέα του που, όσο καταστροφικό κι αν είναι, δεν μπορώ να παραγνωρίσω την αξία του. Όπως ο άνθρωπος που, ενώ δεν του αρέσει το ποδόσφαιρο, αναγνωρίζει την αξία του Μέσι, έτσι κι εγώ, ενώ σιχαίνομαι τους απατεώνες, αναγνωρίζω την αξία και τη μοναδικότητα του Αλέκση και των στελεχών της κυβέρνησής του.

Ταυτόχρονα όμως απορώ για το πώς γίνεται να υπάρχουν ακόμα συμπολίτες που βλέπουν – ή ακόμα χειρότερα υφίστανται - αυτήν την απάτη και δηλώνουν πρόθυμοι να τη ζήσουν ξανά και ξανά. Πώς γίνεται να υπάρχουν ακόμα συμπολίτες που όχι μόνο ανέχονται να τους κοροϊδεύει ο Αλέκσης κατάμουτρα, αλλά είναι έτοιμοι να τον επιβραβεύσουν για το θράσος του αυτό. Μετά σκέφτομαι ποιους και πώς έχουν επιβραβεύσει οι ίδιοι άνθρωποι στο παρελθόν και δεν απορώ πια. Σηκώνω τους ώμους και σκέφτομαι ότι τουλάχιστον χάρη σ’ αυτούς τους ανθρώπους θα έχω πάντα κάτι να γράψω. Και μπράβο μου.