Άραγε ποιος να γνωρίζει, εκτός από τον ίδιο, τι εννοούσε, ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις; Ότι δεν έχουν τη δέουσα σημασία κάτω από τον καυτό ήλιο σε μια παραλία; Η παραζάλη της παγωμένης μπίρας, μειώνει την είδηση; Είναι είδηση το καμένο κορμί μιας τρανς γυναίκας, πεταμένο σαν μια σακούλα γεμάτη σκουπίδια συνειδήσεων;
Γιατί να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία επειδή ήταν τρανς και να αφήσουμε να κυλήσει περισσότερο δάκρυ για να μπερδευτεί με την αλμύρα του ιδρώτα και του καλοκαιριού μη και δείξουμε μεγαλύτερη «συμπόνια» και φανεί.
Να σου υπενθυμίσω λίγο παράδοξα, τη διαφορά; Όχι της ζωής. Του θανάτου.
Έχεις ένα υπέροχο σπίτι. Δίνεις την εντολή και τις ιδέες σου, στον κηπουρό σου, πώς θέλεις να φαντασμογορήσει ο κήπος σου. Με τα «περίπτερα» τα ρομαντικά. Να φαντάζεσαι ειδυλλιακές πανσέληνους αγκαλιά με αυτό που αγαπάς και γουστάρεις. Με «διαδρομάκια» να νυχτοπερπατάς, ασφαλής και ο μόνος κίνδυνος να είναι οι σκνίπες και τα κουνούπια. Όμορφα ε; Τυχερός και αγαπημένος, γιατί προσφέρεις αφειδώς τα «αγαθά» σου, αφού μπορείς, εκεί που μπορείς.
Πάμε σε μια άλλη γειτονιά. Ωραίο σπιτάκι. Με μεγάλη αυλή αλλά χωρίς λουλούδια. Κοτρώνες, άδειες χάρτινες σακούλες με τσαλακωμένα όνειρα, σκασμένη γη. Διψασμένη για το πιο φτηνό και συνάμα πιο ακριβό αγαθό της. Κάπου σε μια γωνίτσα με μπόλικο ήλιο αλλά απάνεμο, φυτρώνει ένα μωβ λουλουδάκι. Πάνω σε ένα ανύπαρκτο σχεδόν μίσχο, κρέμεται σαν να θέλει να πέσει. Να τρέξει. Να φύγει από τον ξερότοπο.
Μεγαλώνει. Απλώνεται. Μια σταγόνα μόσχου του έριξε η φύση και μυρίζει όλη η αυλή. Και λίγο παραέξω. Όμορφο που είναι. «Άλλαξε» και χρώμα. Έβαλε ίριδες ανάμεσα στο μωβ. Γυαλίζει. Όχι, όχι. Δεν γυαλίζει. Είναι αυτόφωτο.
Όταν φυσάει γαντζώνεται με δύναμη από την αυλόπορτα μην και σπάσει. Όταν βρέχει, σκύβει κι άλλο, γέρνει, αγαπάει τη ζωή του, μα δεν έχει κανένα να το φροντίζει. Ενώ τα άλλα…
Τι κλαδέματα, ραντίσματα, δροσίσματα τις Αυγουστιάτικες νύχτες. Τόσα αγαθά. Κι όμως εκείνο το μωβ με την ίριδα στο πέταλό, είναι πιο όμορφο. Πιο ιδιαίτερο θέλεις; Πιο ιδιαίτερο.
Άρπαξε ό,τι του πήραν. Ό,τι του δόθηκε. Πάλεψε για τη ζωή του, την ύπαρξή του. Άπλωσε το σώμα του σε κρεβάτια που δεν γνώριζε. Άγνωστες γωνιές βαμβακερές, γεμάτες σκουλήκια και ψείρα.
Όσο και να τα τινάξεις από πάνω σου, άφησαν το «στίγμα» τους. Τόσα χέρια. Άγρια. Τόσοι κάλοι σε παλάμες και εγκεφάλους. Αψείς.
Σε ένα τέτοιο κρεβάτι πήγαινε εκείνη τη μέρα. Λίγες μέρες πριν φώναζε με ένα γκλομπ από πάνω της. Δαμόκλειος σπάθη μια ζωή, για το δικαίωμα να είναι όμορφη η ψυχή της. Να μην έχει αγκάθια. Γδέρνουν τα αγκάθια, γαμώτο. Είναι σκληρά. Σε ματώνουν. Σου αφήνουν σημάδια, που κανένας κηπουρός δεν μπορεί να σβήσει.
Μήπως κατάλαβες λίγο, γιατί ο φρικτός θάνατος της Χάντε, από την Τουρκία, είναι πολύ μεγάλη είδηση; Ειδικά τον Αύγουστο.
Υ.Γ. Για την ιστορία να αναφερθεί ότι το σώμα της Χαντέ Καντέρ βρέθηκε στην άκρη ενός δρόμου την περασμένη εβδομάδα στην Κωνσταντινούπολη, αφού είχε δηλωθεί η εξαφάνισή της. Την τελευταία φορά που την είδαν έμπαινε στο αυτοκίνητο ενός πελάτη και σύντομα αποκαλύφθηκε ότι την έκαψαν ζωντανή. Είναι το τελευταίο θύμα σε μια σειρά εγκλημάτων μίσους ενάντια στην κοινότητα LGBTQ στην Τουρκία.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
15°
