Αν μια νόμιμη οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με στελέχη που δεν θα κρύβονταν, τύπωνε προκηρύξεις που θα έγραφαν όσα έγραφαν οι προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη και τις μοίραζε στο δρόμο, οι περαστικοί θα έριχναν το πολύ μια βιαστική ματιά και θα την πετούσαν στο κοντινότερο καλάθι των αχρήστων.
Αυτό που έκανε πολλούς να σπεύδουν να αγοράσουν την εφημερίδα που δημοσίευε την προκήρυξη των τρομοκρατών, ήταν ότι είχε προηγηθεί μια ακόμη δολοφονία. Η δολοφονία λειτουργούσε σαν κράχτης για την πολιτική επικοινωνία της οργάνωσης.
Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Τα δικαστήρια, πριν επιβάλουν οποιαδήποτε ποινή, είναι υποχρεωμένα να συνεδριάζουν δημόσια, να εξετάζουν μάρτυρες, να ακούν τον κατηγορούμενο και τους συνηγόρους του. Αν κάποιος καταδικαστεί, έχει δικαίωμα να κάνει έφεση και να δικαστεί ξανά από ανώτερο δικαστήριο. Πολλοί κατηγορούμενοι για τρομοκρατία έχουν αθωωθεί από τα δικαστήρια.
Οι δολοφόνοι της 17 Νοέμβρη είχαν αναγνωρίσει στους εαυτούς τους το δικαίωμα να δικάζουν, να καταδικάζουν και να εκτελούν τις θανατικές ποινές. Τα θύματα δεν είχαν κανένα δικαίωμα, δεν μπορούσαν να μιλήσουν και δεν είχαν κανέναν τρόπο να αμυνθούν. Από τη στιγμή που οι δολοφόνοι τους έβαζαν στο στόχαστρο, ήταν τελειωμένα.
Οι τρομοκράτες εφάρμοζαν στην πράξη την αντίληψή τους για την κοινωνία. Ήθελαν μια κοινωνία στην οποία οι ζωές των ανθρώπων θα κρίνονταν από εκείνους που κατείχαν τη δύναμη των όπλων. Μια κοινωνία χωρίς ατομικά δικαιώματα, χωρίς δημοκρατία, χωρίς κόμματα, χωρίς μέσα ενημέρωσης που δεν υποστηρίζουν το καθεστώς.
Όταν τα μέλη της 17 Νοέμβρη συνελήφθησαν κατέρρευσε με τον πιο θεαματικό τρόπο η εικόνα της οργάνωσης. Τα περισσότερα από τα μυθοποιημένα μέλη της προσπαθούσαν να διασωθούν, καταδίδοντας ο ένας τον άλλον. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας εξακολουθεί να εμπνέει, ίσως γατί είναι ο μόνος που διέσωσε την «λάμψη» της 17 Νοέμβρη με την ανάληψη της ευθύνης των πράξεών του.
Η «Εφημερίδα των Συντακτών» προβάλλει στην πρώτη της σελίδα δηλώσεις και συνεντεύξεις του Κουφοντίνα. Ο καταδικασμένος δολοφόνος εμφανίζεται σαν παίχτης του πολιτικού παιχνιδιού και οι απόψεις του παρουσιάζονται σαν να είναι απόψεις που θα πρέπει να ενδιαφέρουν τους αναγνώστες.
Ο Κουφοντίνας εμπνέει εκείνους που τον βλέπουν σαν τιμωρό και εκείνους που προσπαθούν να τον μιμηθούν διεκδικώντας την δημοσιότητα μέσα από βίαιες ενέργειες. Όσοι εμπνέονται από τον Κουφοντίνα δίνουν στον εαυτό τους τον ρόλο του κατήγορου και του εξουσιαστή. Παριστάνουν ότι απονέμουν δικαιοσύνη. Μεθυσμένοι από την ευνοϊκή στάση που έχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στη βία και την ανομία, ζουν τον δικό τους μύθο, νομίζοντας ότι γράφουν τη δική τους ιστορία.
Αυτό που μένει είναι η ανοχή ενός τμήματος της κοινωνίας στην πολιτική βία. Το νέο στοιχείο είναι ότι η ανοχή αυτή έχει γίνει κυβερνητική πολιτική.
11°
